Latest post of the previous page:

karol a pisze:Może coś mrocznego, pełnego psychologii ... Jeśli tak, to nie mogę się doczekać.

Tak, dokładnie w tym kierunku.

to świetnie, wiesz co dobre, może dasz coś czytnąć? <choćby okruszek> psychologia to szerokie pole do popisu, jeśli ma się dobry pomysł, to można stworzyć niezłe piekło ...

nie z bardzo mogę, ale na pw dam więcej szczegółów.

a dzisiaj 10000

8000

Ile Ty już tego łącznie napisałeś? Bo rzucasz ciągle jakimiś wielkimi liczbami...

Plan już przekroczyłem, ale że miesiąc mija 18.02 to jeszcze nie robiłem podsumowania.

Wczoraj miałem oświecenie.

Przyszło mi na myśl, że mógłbym zrobić coś jednemu z dwóch bohaterów głównych. Albo inaczej: kazałbym jemu zrobić coś takiego, po czym większość czytelników by go znienawidziła. Ale to miałoby sens, bo potem mam zamiar to wykorzystać. Karkołomne zadanie, ale... chyba się w to pobawię.

Ha, opisywanie świństw robionych przez bohaterów jest dla mnie dość stresujące. Ciekawa jestem jak ci pójdzie.

Poszło. Było trudno. Cholernie trudno. Muszę to jeszcze oszlifować. Było trudniej, niż myślałem.

dorapa pisze:Ha, opisywanie świństw robionych przez bohaterów jest dla mnie dość stresujące. Ciekawa jestem jak ci pójdzie.

Dzisiaj mam trochę więcej czasu, więc odpowiem szerzej, bo to ciekawe doświadczenie było.

Eksperyment wykazał że najważniejsze jest dobre przekonanie samego siebie do tego, dlaczego bohater musiał zrobić coś złego. Czyli musi to być bardzo dobrze umotywowane psychologią postaci i fabułą. Bo jeśli autor nie będzie przekonany, to nie napisze tego wiarygodnie, przez co nie przekona czytelnika, szczególnie jeśli to będzie pierwszy wybryk naszego bohatera. Niby ta potrzeba psychologiczna i fabularna odnosi się do każdej postaci, ale w przypadku bohatera, który musi zrobić coś złego, odnosi się to o wiele mocniej. Takie mam wrażenie z tego eksperymentu. Łatwe to nie było, ale wymagało spojrzenia na fabułę pod innym kątem, co też miało pewną zaletę. Jednak, czy mi się udało stwierdzą betatesterzy.

A jako, że minął miesiąc, myślę że można pokusić się o podsumowanie, choć może jeszcze dzisiaj coś skrobnę.

Cel osiągnąłem bez większego problemu, a nawet przekroczyłem go o jakieś 20-30%. Gdy zaczynałem miałem juz około 50k, kończąc mam około 181k. Dla mnie ten okres roku raczej sprzyjał pisaniu, a to ze względu na dosyć luźne podejście do świąt katolickich i odpuszczenie Sylwestra. Wolny dzień w styczniu, potem L4 prawie tygodniowe pozwoliło na pisanie i powiem szczerze, że mogłem nastukać nawet 200K, gdybym się na prawdę przyłożył.

Tak więc da się pisać jak Pilipiuk, jeśli poświęci się na to normalną dniówkę. W ten sposób da się pisać trzy książki na rok. Czy znajdzie się czas na rozwijanie swojego warsztatu (co wymaga czytania, czytania i jeszcze raz czytania)? Nie wiem. Być może tak, ale powoli. Być może nie, a być może bez problemu. Najlepiej niech stwierdzą świadomi czytelnicy np. Andrzeja lub innych zawodowców.

Gdybym nie miał tak sprzyjającego okresu w roku, to być może zrobiłbym 100k, ale nie było by to już na luzie. A może nawet miałbym z tym problem. W lutym zaczynam szkolenia, trzy weekendy będę miał wycięte z życiorysu, do tego dojdą sekcje wspinaczkowe we wtorki i czwartki oraz jakieś inne zobowiązania. Zobaczymy jak wtedy będzie mi szło.

Na razie jestem dobrej myśli, a to głównie dzięki maratonowi. Bardzo wartościowe jest tez wsparcie innych maratończyków. Komentujcie na wzajem swoje własne wpisy, to na serio dodaje wiatru w skrzydła, poza tym pozwala spojrzeć na swoje pisanie z innej perspektywy. I rozpocznijcie maraton jakąś pokaźną liczbą znaków w jednym dniu, np. około 20k. Na początku jest to do zrobienia, bo mamy największy power, a dzięki temu później wszystko wydaje się łatwiejsze.

Dzięki i do poczytania przy następnym maratonie.

Dopisały mi się jeszcze 4000.

Bardzo ciekawa sprawa. Czytałam systematycznie te Twoje wpisy i wydawało mi się, że zasuwasz jak rakieta. Podziwiałam Twe Zaangażowanie, Pracowitość i Moc. W przeciwieństwie do moich Z. P. i M., bowiem swój dziennik uważam raczej za eksperymentalny dziennik leniwca i bumelanta. I okazało się, że na mecie dzieli nas jakieś 25 000. To jest podejrzanie mało. Wychodzi na to, że jak za komuny "czy się stoi, czy się leży, parę tysięcy się należy". To jest: "się wyrobi". Znaków. Dziwne.

Thana pisze:Wychodzi na to, że jak za komuny "czy się stoi, czy się leży, parę tysięcy się należy". To jest: "się wyrobi". Znaków. Dziwne.

Wygląda na to, że po prostu trzeba regularnie pisać, nawet jeśli nie jakąś wielką ilość dziennie. Byle regularnie.

Wiesz, to jest bardzo pocieszające, bo wynika z tego, że nawet przy kiepskim nastawieniu, dyscyplina czyni cuda i niemożliwe staje się możliwe. A masz poczucie, że się napracowałeś? Czy raczej dobrze się bawiłeś i eksperymentowałeś? Jesteś zmęczony?

Thana pisze:A masz poczucie, że się napracowałeś?

Nie specjalnie. Przy poprzedniej powieści miałem.

Thana pisze:Czy raczej dobrze się bawiłeś i eksperymentowałeś?

Tak pomiędzy. Na zasadzie eksperymentu, z którego coś i tak miało wyjść.

Thana pisze:Jesteś zmęczony?

Tylko życiem.
Maratonem nie.

I tym sprytnym sposobem masz z głowy "kryzys drugiej książki".

Wrócę jeszcze do tematu nudy: pisałeś, że bywasz znudzony tuż przed zakończeniem, kiedy już wszystko wiesz i masz pewność, że nic Cię nie zaskoczy. A nie miewasz poczucia "przejedzenia"? Ja tak miałam po maratonie - czułam głęboką niechęć do tamtego tekstu, jakby mi się coś smacznego mocno przejadło. Teraz, po prawie trzech tygodniach postu, tamten tekst nie wydaje mi się już aż tak wstrętny, chociaż jeszcze nie kusi. Kończąc maraton, byłam przekonana, że już do niego nie wrócę. Teraz jednak uważam, że to możliwe za jakiś czas. Ty potrafisz przez dłuższy czas "jeść to samo"?