Nie dożył
Do pierwszego
A zawsze dożywał
Łatwo nie było
Ale walczył

Umierał sam
Bo ona odeszła dawno
Dziecko chciała
O nie
Z naturą też walczył

Była starsza
Oddech śmierci
Czuła bardziej
On na karku
Ona na szyjce

Kiedyś weterynarz
Zwierzęta łatwiej kochać
Jak Bóg powinien
Kochać nas
Znał się na strzykawkach

Nie powiesił się
Bo lubił powietrze
Nie dożył
Bo wstrzyknął je
Do żył

Weterynarze wstrzykują sobie morbital dootrzewnowo.

Żeby zabić się powietrzem, musiałby wstrzyknąć go tyle, żeby wypełnić całą komorę serca. Czyli raczej dużo.

Ale co prawda, to prawda - rzadko który weterynarz umiera śmiercią naturalną...

ancepa pisze:Żeby zabić się powietrzem, musiałby wstrzyknąć go tyle, żeby wypełnić całą komorę serca. Czyli raczej dużo.

Wystarczy strzykawka? Bo się nie znam na wielkości komór?

W świetle mentów,
nikt się nie chędożył,
z chówkiem.
On wstał i walkę
przegrał. Ożył!

Fajny wiersz. Ładnie napisany. Tylko trochę trudno zrozumieć niektóre wersy. Inaczej mówiąc wiersz dla mądrych ludzi

rudy pisze:Inaczej mówiąc wiersz dla mądrych ludzi

Zgodzę się, ale... Czy istnieją wiersze dla głupich ludzi? : )

Istnieją wiersze dla mądrych i przęciętnych. A dla głupich to nwm

To jest mini w pudełku. Pudełko - no OK, jak pudełko. Ale ta mini w środku - rewelacja:

padaPada pisze:Była starsza
Oddech śmierci
Czuła bardziej
On na karku
Ona na szyjce

Tylko to zapamiętam. Oraz fakt, że jakieś strzępki opakowania fruwały dookoła.

Thana pisze:Tylko to zapamiętam.

Good enough.