Latest post of the previous page:

Właśnie to zaatakowałem. Żona mi poloeciła. Też chichotała

Ja dzisiaj sięgnęłam po "Pachnidło" Patricka Suskinda

Coś wam polecę. Rzecz jasna coś, co właśnie sobie czytam.

Vincent V. Severski, Nielegalni. Z góry zaznaczam, iż wbrew zachodniowatemu nazwisku autor jest Polakiem.

Po pierwsze: jest to wysoce oryginalna powieść szpiegowska, przede wszystkim dlatego, że jest do bólu realistyczna i zakręcona jak świński ogonek. Czyli właśnie taka, jaka powinna być powieść szpiegowska. Skutek jest taki, że chwilami można się pogubić, ale złość na autora szybko mija.

Po drugie: w charakterze swoistej pomocy naukowej w zakresie edukacji obywatelsko-politycznej.

A także ku nauce, bo doświadczony czytelnik bez problemu dostrzeże elementarne błędy warsztatowe, które sprawiają, że świetna w treści powieść jest miejscami ciężkostrawna w formie.

Zbiór opowiadań: Opowiadacze. Nie tylko Hrabal. Autorzy najlepszej prozy czeskiej.

Za mną wojenno-muzyczne opowiadanie Josefa Skovrecky'ego pt: Saksofon basowy.
Niezwykle plastyczne opisy muzyki.

I znowu ciekawostka dla Wery-maniery: autor umieszcza bardzo wiele informacji/dygresji/refleksji w nawiasach i bywa, że wtrącenie jest dłuższe niż zdanie, w którym je umieszczono.
Cytat:
"A myśmy jej piękny głos (kiedyś na pewno był piękny, to znaczy przed wojną; także w niej czas i jego złe siły coś zniszczyły, uszkodziły; był to pęknięty, załamany poszarpany głos. Dopiero wiele lat później weszło w modę coś podobnego - chrypka, ale wtenczas śpiewało się słodko, sopranowo, wielkooperowo, absolutnie wzniośle; w chrypce jest czasem humor, tutaj nigdy tylko smutek pękniętego dzwonu, strun, które straciły prężność; kiedyś piękny alt o głębokim rezonansie, teraz przepełniony szelestami jak stara płyta gramofonowa, noc nad spalonym lasem, już nawet nie szelest uschniętych gałęzi, ale wszechobecne skrzypienie, pękanie zwęglonych szkieletów drzew chorej, pokrytej wrzodami i oparzelinami, rozległej równinie Europy, którą Lothar Kinze przemierzał w rozklekotanym, szarym autobusie, drogami wytyczonymi przez słupy dymu, dotykające nieba niczym potężne topole) opasali melanżem, tym razem granym mezzoforte, nieruchomym, zgrzytliwym pulsem persyflażu, bezwstydnym rzępoleniem, pośrodku którego ona intonowała altem, a potem flażoletami zabliźnionych strun głosowych i podłączała się do naszej fałszującej kociej muzyki."

Jedno zdanie (?) ok 1000 znaków. A zdanie płynie...

Polecam.

Widziałaś jak fajnie stylistycznie zafunkcjonował nawias? Jakby wypełniał się cały w kanonie wspomnienia - jakby ujawniał sens chrypki? A potem słowo "opasali"- kończące przerwane nawiasem zdanie. Faaajne...
Ja uwielbiam nawiasy - są jak drugie życie myśli.

Notabene - słusznie zauważyłaś, że czasami mechanicznie traktuje się stosowanie nawiasów - jak błąd, jakby odrzucało się kompletnie możliwości, jakie daje nawias. To zresztą dotyczy wielu "pozornych" błędów, wyłapywanych przez klucz ze "stylistyki w weekend"

Nie wiem czemu, ale nie lubię nawiasów. Są takie... pozatekstowe, matematyczno informatyczne. Wolałbym, gdyby autor sobie poradził myślnikami np. Takie tam marudzenie...
A nawiasem właśnie mówiąc dorapa, doczytałaś Balladyny i romanse? Podobało się? Bo ja mam raczej wątłe odczucia... A właściwie żadnych :(

smtk69 pisze:doczytałaś Balladyny i romanse? Podobało się? Bo ja mam raczej wątłe odczucia... A właściwie żadnych :(

Mnie się podobały.
Czytanie przypominało układanie pasjansa.

Ja nie wiem - dla mnie było to tak przeintelektualizowane, wyprane z najmniejszej emocji, że czytałem jak podręcznik szkolny. Dowcipy językowe przestały mnie śmieszyć po 100 stronie, i dalej już nic, ciemność i mur... W sumie sam się sobie dziwię, że mi się nie podobało...

No to i ja się wtrącę: Balladyny... też mi się wydały takie... letnie. Może dlatego, że na studiach miałam koleżankę, która z upodobaniem przetwarzała rozmaite wątki mitologiczne, tworząc na ich kanwie nowe historie. I czasem, kiedy przygotowywałyśmy się wspólnie do egzaminów, wspomagałyśmy ją w tym zbożnym dziele, układając opowiastki zupełnie już aberracyjne, jak to przed egzaminami. Zabawa była świetna, szkoda, że nie zapisywałyśmy...
A dla miłośników nawiasów polecam Michaela Cunninghama Nim zapadnie noc. Nie ma może aż takich osiągnięć, jak Skvorecky, lecz usiał nimi tekst obficie.

smtk69 pisze:dla mnie było to tak przeintelektualizowane, wyprane z najmniejszej emocji,

według mnie ten właśnie dystans (ironiczny) dawał dodatkowy walor - sztampa (czy naiwny niemal pastisz mitologiczny, "przefajnowane") powodowała we mnie właśnie skojarzenie z pasjansem intelektualnym - układam mozaikę znajomych od lat obrazków

Rubia potem mówi o "letnim: charakterze - jeszcze nigdy przy pasjansie nie skakała mi "adrenalina" intelektualna.

"Balladyny i romanse" bawiły mnie (oczywiście nie w sensie rozbawiły, choć chichotałam) właśnie tą zabawą intelektualną ze szkolnym, katechizmowym nauczaniem/widzeniem. Lubię takie przewrotne lektury. Zmuszają mózg do ruchu.

Pomysł wymiaru ultymatywnego, miasta miast, kwartałów różnoreligijnych z bogami wiecznotrwałymi, choć dla ludzi istniejącymi jako zamarłe w ruchu figury rodem z jakichś opowieści, mitów, martwych, przebrzmiałych religii bardzo mi odpowiada. Całkiem to rozumiem, jest jakby wyjęte z mojego myślenia o wiecznym trwaniu rożnych bogów obok siebie w przestrzeni i czasie.
Zabrakło mi i to bardzo PIEKŁA, jako dopełnienia trójcy niebo-ziemia-piekło. Bohaterowie wędrują do piekła, ale do niego nie docierają, chyba że piekłem jest ziemia w nieprzyjemnie zimny i mokry dzień, ale to zbyt proste.
Odniosłam wrażenie, że autor rozpuścił pióro, a potem mu ono oklapło. Pozwolił myślom na małą rewoltę, ale nie poszedł na całość. Pamiętam, że w jednym miejscu pomyślałam: E, tam... Wymiękł i zwinął interes., tak widoczne stało się dążenie do zamknięcia opowieści.

Jednak mimo wszystko cieszę się, że ta książka trafiła w moje ręce i że miałam czas, by dzieło dość potężnych rozmiarów przeczytać.

No i były Mojry - te nieustannie siedzą w mojej świadomości i drążą własne tunele w mózgu i wyobraźni.

dorapa pisze:Odniosłam wrażenie, że autor rozpuścił pióro, a potem mu ono oklapło.

dla mnie stało się to szczególnie bolesne przy tym poszukiwaniu piekła - jakoś miałem wrażenie, że autor bardzo by chciał już skończyć...
Mam wrażenie, że problem wyniknął z bardzo dłuugiego rozbiegu i krótkiego siłą rzeczy finiszu. Przedstawienie galerii postaci w pierwszej części, potem galeryjki bogów w drugiej zostawiło jakoś mało miejsca na podążanie, przemienianie, ożycie powieści.
Podsumowując - za co właściwie ten paszport polityki?

Może również za to, że zmusiła nas do podyskutowania o niej.

W "Balladynach" - bo ja z uporem nawiązuję do pasjansa - jest właśnie jego rytm: układasz pierwszy rządek, potem następny, następny - kombinujesz, przenosisz słupki...
Pasjans (ale układany na stole kartami, a nie klikany) to sposób na nudę.
U Karpowicza - tak właśnie jest - to jest powieść, która opisuje zabawę autora, nudzącego się układającego pasjans myśli, słupki naprzemiennie czarno-czerwone - malejąco. Czasami pooszukuje, czasami zdekoncentruje się i układa byle jak.
Są takie książki - autor tworzy je dla siebie, to jego pasjans...

Obiecałam sobie zakupić własny egzemplarz i postawić koło łóżka. To książka, którą będę mogła czytać ciągle.