Jeden z moich nielicznych białych wierszy. A do tego pierwszy wiersz, jaki po polsku napisałam





Noc, las, ciemność, cisza.

Choć nie mam uszu, jednak słyszę jak śmierć oddycha,

Ostatni liść u moich stóp,

Wiem, że niedługo umrę.



Pamiętam, kiedyś, na początku lata,

Spadło ziarno

I w ziemi, jak w łonie matki ożyło,

Swą wonią napełniając las.



Co było jest historią,

Co będzie – przepowiednią,

A między tym, co minęło i tym, co nadejdzie

Jest tylko chwila, którą ludzie nazwali życiem.

pierwszym moim odczuciem jest pewność, że gdybyś wyrzuciła kropki i przecinki na końcu wersów byłoby lepiej. Dla zachowania melodyjności przydałoby się także wywalić jednak w drugim wersie pierwszej zwrotki. Poza tym niezbyt pasuje mi do całości ostatnia zwrotka - jest jakaś taka... niemrawa? Trochę na odwal się.... aby jak najszybciej skończyć.

Druga zwrotka podoba mi się najbardziej. Wiersz, całościowo, jakoś tak nie za bardzo do mnie przemawia.

Przypomina bardziej prozę poetycką niż wiersz bialy, ale samo w sobie jest ładne i sensowne. Jestem raczej na tak, tylko troszkę za bardzo prozaicznie.

Nie zachwyca, chciałaś chyba, żeby było smutno ale wyszło tak jakoś bez głębi. Nic mnie tu nie poruszyło. Przyczepić się za to mogę:

1. sam tytuł wprawił mnie w osłupienie. Powinno być raczej "śmierć kwiatu"

2. [quote=]Co było jest historią [/quote] jak już się uparłaś na przecinki, to radzę je dawać we właściwych miejscach. Mam nadzieję, że to literówka taka