My z papierosami mamy wspólnych przywar parę:
okręcamy się wokół meritum, nie szukając wcale
życia. Tak jak one, uśmiercamy wszystkie rany,
a im więcej energii, tym szybciej się wypalamy.

Przepuszczamy przez siatkę wszystkie te złe wspomnienia,
które mogłyby wywołać raka duszy na ramieniu,
a gdy mija nas esencja, nie przejmujemy się wcale,
szarym głosem wypalając: "do zobaczenia, Panie".

Tak jak papieros poddajemy się atmosferze,
przybierając coraz dziwniejsze psychoformy.
Dopasowujemy się do fal brzęczących gdzieś w eterze,
licząc, że ktoś cholewą w końcu nas wyzwoli.

Jak od tytoniu bibuła, od szczęścia nas oddziela los.
Palą nam się ręce tylko po ty by w dym obrócić coś,
Przyznajemy sobie rację, czytając to późno w nocy,
nawet jeśli rymy są proste jak papierosy.

"Toż to skandal" - mówimy i zaciągamy się znów tytoniem,
zakładamy kaszkiet i patrzymy znów tym
wypalonym
okiem.

Niezłe, podoba mi się motyw życia jako papierosa.
Chociaż nie jestem pewien, czy szybciej się wypalamy przy większej ilości energii.

Zwłaszcza początek jest dobry, bo później jakby tracił trochę z mocy.

B.A.Urbański pisze:Niezłe, podoba mi się motyw życia jako papierosa.
Chociaż nie jestem pewien, czy szybciej się wypalamy przy większej ilości energii.

Zwłaszcza początek jest dobry, bo później jakby tracił trochę z mocy.

Rzeczywiście rozpatrując energię w kontekście sił witalnych, ten wers może wydać się dziwny. Mi jednak jako urodzonemu ścisłowcowi chodziło o ciepło spalania, a im go więcej, tym szybciej spalanie zachodzi. : )

Jako urodzony ścisłowiec, muszę powiedzieć, że w tym przypadku ciepło jest raczej efektem spalania a nie przyczyną.

Poza tym, ciepło i energia nie są równoważnymi pojęciami.

I metaforycznie zresztą też tak nie musi być.

B.A.Urbański pisze:Jako urodzony ścisłowiec, muszę powiedzieć, że w tym przypadku ciepło jest raczej efektem spalania a nie przyczyną.

Poza tym, ciepło i energia nie są równoważnymi pojęciami.

I metaforycznie zresztą też tak nie musi być.

Oczywiście, wybacz, chodziło o energię. Im więcej jej się dostarczy do układu, tym szybciej przebiegnie reakcja. O to tu właśnie chodziło.: )

Mnie osobiście pomysł na wiersz się nie podoba, ale i tak plusik za koncepcję.

Wykonanie kuleje. O dziwo rymy są całkiem znośne (!), chociaż i tak nie uniknąłeś częstochowy (los - coś i parę - wcale). Kuleje za to strasznie rytmika. Raz 13, raz 16, raz 10 sylab. Akcenty miejscami znośne, a miejscami zupełnie niedograne - w końcówkach wersów zwykle trzymasz miarę trocheiczną, ale w początkach się to kompletnie rozjeżdża. No i kiepsko ze średniówką. Moim zdaniem tworzysz też za długie wersy, ale to już kwestia indywidualnych upodobań.

Odnośnie konstrukcji, w kilku miejscach są elementy zupełnie niepotrzebne, ewidentnie dopisywane na siłę pod formę, jak na przykład cały wers "nawet jeśli rymy są proste jak papierosy", albo cholewa w czwartym wersie trzeciej strofy. Po co to? Unikaj podciągania treści pod formę. I to jak ognia. Nie mieszaj w wierszu rymów męskich i żeńskich, to brzmi okropnie, a nie ma żadnego uzasadnienia.

Jest też kilka mikroinwersji, które psują przyjemność z czytania. I to również jest wina podciągania treści pod formę. Trochę błędów interpunkcyjnych.