Słowo, które zmienia cały świat -
kiedy mówię Twoim oczom siebie,
kiedy w dłoni chowam serca kwiat
i czuję zapach błękitu na niebie,
kiedy strumień zimny płacze uśmiechem
w palcach co spragnione cienia,
kiedy wyplatam szczęście nocy echem,
a cienie światłem zmęczenia zamieniam
w zadowolone srebrem blasku plamy,
kiedy tętent, a potem galop, a potem
szept i ciszy pulsujące ramy.
I kiedy dłoń chwytam snu powrotem,
a złocisty brzasku błękitnego sługa
szarpie rzęsy wesołą ironią spełnienia,
i trzeba podnieść czas, i długa
chwila gaśnie błyskiem ognistego lśnienia,
wtedy znów dotykam zachłannego życia
jak ślepiec ścieżki wymarzonej księgi,
a dotyk spłoniony zastyga w zachwycie
gubiąc dróżkę, tocząc pieszczotliwe kręgi
wspomina szukając, wspominając szuka
jak wielkie słowo, krótkim dźwiękiem tkane
brzmiało i wciąż brzmi, kiedy serce stuka
zwykłym brzmieniem z wierzchu udekorowane,
zwykłym kamertonem kroku wśród parkowych drzew
kiedy nieustannie mam w źrenicach Ciebie
wkładającą do zielnika każdy znaleziony gniew
wpięty w suchej szarości karty ściśnione
okładkami, gdzie jeden widnieje kwiat
w ciszy pokornej wdzięczności wpleciony -
słowo, które zmienia świat.