Czy czytacie jakieś wiersze "większych" poetów? Jak dla mnie jest tylko jeden którego pochłaniam zapamiętale po kilkia razy: Grochowiak. Mistrz nas mistrzami. Uznawany za turpistę, ale tam jest coś więcej...

Barańczak, Barańczak i jeszcze raz Barańczak.Amen.

A ja bardzo wielu i żadnego konkretnego nie lubię. Moja lista: Symborska, ks Twardowski, Staff, Mickiewicz (na złość polonistom ) także Słowacki, Norwid, Białoszewsk, Przerwa - Tetmajer, Pawlikowska - Jasnorzewska, Spinoza, Goethe (ale to już dramaty), a jak Goethe o także Zygmunt Krasiński, każdy zna oczywiście bajki Krasickiego (i satyry), no to jeszcze Kochanowski, Rej ("Rozprawa..."), i wielu wielu innych - zaznaczam że nie wszystkie ich dzieła w każdym poecie można znaleźć coś ciekawego.

Leśmian, Leśmian i Leśmian plus dużo dużo innych poetów.

Norwid! Cyprian Kamil Norwid! Także Pawlikowska-Jasnorzewska, Asnyk i Krasicki. Może być Furman, ale tylko kilka wierszy.

oastatnio- chyba z rok temu czytalam K.K. Baczynskiego- i podobaja mi sie jego wojenne, obozowe wiersze, jednak teraz nie mam okazji ich czytac... za duzo mam na glowie aby uprzyjemniac sobie czas poezja :(



zostaje mi tylko muzyka i... Kaczmarski

Ha! Oczywiście, że czytam i to bardzo chętnie Moja miłość zaczęła się od poezji Młodej Polski -> do dziś najbardziej cenię K. P. Tetmajera. Można by powiedzieć, że to mój poeta "dążeń i rozpaczy" Sporo znam na pamięć żeby się nie rozstawać z tekstami Genialne liryki miłosne i przejmujące obrzy dekadenckie! Lubię również Kasprowicza - choć aż tak dobrze nie znam. Sporo czytałem z Księgi ubogich. Hymny też robią wrażenie. Ale nieraz przypadkowo natrafiam na wiersze, które rzucają inne światło na jego twórczość. Np. te o zabarwieniu patriotycznym. "Rzadko na moich wargach, niech dziś to warga ma wyzna jawi się krwią przepojony najsłodszy wyraz - Ojczyzna". Micińskiego mało czytałem ale nastrojowo i warsztatowo też stawiam go na wyżynach. Oczywiście Staff choć ten to bardzo różnorodne wiersze pisał Ale Deszcz jesienny do dziś mi brzęczy w głowie



Lubię romantyków - a więc naszego wieszcza Adama, Słowackiego. Kraszewskiego przyznaję, że wierszy jeszcze nie znam... No i Norwida choć miłością doń nie pałam ale czytać lubię.



Z pozytywistów warto zwrócić uwagę na Asnyka. Też piękne liryki miłosne i zresztą nie tylko



Można by długo wymieniać wielkich poetów: Kochanowski, Baczyński, Herbert... Ale jeszcze jeden z nich zasługuje na szczególne wyróżnienie. J. Tuwim. Nikt inny z takim wdziękiem nie potrafił mówić tak prostym językiem. Choć oczywiście nie brak u niego i poetyckości pierwszej klasy.

A mogę tutaj zapodać moje ulubione wiersze moich ulubionych poetów? Bo nie mam weny, by się rozpisywać nad ich geniuszem.

EDGAR ALLAN POE

Come little children

Come little children

I'll take thee away, into a land

of Enchantment



Come little children

the time's come to play

here in my garden

of Shadows



Follow sweet children

I'll show thee the way

through all the pain and

the Sorrows



Weep not poor childlen

for life is this way

murdering beauty and

Passions



Hush now dear children

it must be this way

to weary of life and

Deceptions



Rest now my children

for soon we'll away

into the calm and

the Quiet



Come little children

I'll take thee away, into a land

of Enchantment



Come little children

the time's come to play

here in my garden

of Shadows



EDWARD STACHURA

Z nim będziesz szczęśliwsza

Zrozum to, co powiem,

Spróbuj to zrozumieć dobrze

Jak życzenia najlepsze, te urodzinowe

Albo noworoczne, jeszcze lepsze może

O północy gdy składane

Drżącym głosem, niekłamane



Z nim będziesz szczęśliwsza,

Dużo szczęśliwsza będziesz z nim.

Ja, cóż -

Włóczęga, niespokojny duch,

Ze mną można tylko

Pójść na wrzosowisko

I zapomnieć wszystko

Jaka epoka, jaki wiek,

Jaki rok, jaki miesiąc, jaki dzień

I jaka godzina

Kończy się,

A jaka zaczyna.



Nie myśl, że nie kocham

Lub że tylko trochę kocham

Jak cię kocham, nie powiem, no bo nie wypowiem -

Tak ogromnie bardzo, jeszcze więcej może

I dlatego właśnie żegnaj,

Zrozum dobrze, żegnaj, żegnaj



Z nim będziesz szczęśliwsza ,

Dużo szczęśliwsza będziesz z nim.

Ja, cóż -

Włóczęga, niespokojny duch

Ze mną można tylko

Pójść na wrzosowisko

I zapomnieć wszystko

Jaka epoka, jaki wiek,

Jaki rok, jaki miesiąc, jaki dzień

I jaka godzina

Kończy się,

A jaka zaczyna



Ze mną można tylko

W dali znikać cicho...



Dookoła mgła

Jak długo pisana mi jeszcze włóczęga?

Ech, gwiazdo - ogniku ty błędny mych dni

Spraw, by skończyła się wreszcie ta męka

I zapędź, do czułych zakulaj mnie drzwi!

Lecz gdzie jest ten dom, jak tam idzie się doń?

Gdzie jest ta stanica, gdzie progi te są?

Tam most jest na rzece, za rzeką jest sad;

Tam próżnia się kończy, zaczyna się świat.



Lecz gdzie rzeka ta, gdzie rzucony jest most?

Gdzie sad ten jest biały, jabłonki gdzie są?

Na drzewach owoce i strąca je wiatr,

Do kosza je zbiera ta ręka jak kwiat.



Te strony gdzieś są, gdzieś daleko za mgłą,

Więc idę i dalej przedzieram się wciąż.

Zbierają się ptaki, ruszają na szlak,

Już lecą, wprost lecą, nie błądzą jak ja.



Jak długa pisana mi jeszcze włóczęga?

Ech, gwiazdo - ogniku ty błędny mych dni.

Spraw, by skończyła się wreszcie ta męka,

I zapędź, do czułych zakulaj mnie drzwi!



Wędrówką jedną życie jest człowieka

Wędrówką jedną życie jest człowieka;

Idzie wciąż,

Dalej wciąż,

Dokąd? Skąd?

Dokąd! Skąd!

Dokąd! Skąd!



Jak zjawa senna życie jest człowieka;

Zjawia się,

Dotknąć chcesz,

Lecz ucieka?

Lecz ucieka !

Lecz ucieka !



To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił

Jednak iść! Przecież iść!

Będę iść!



To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił,

Będę szedł! Będę biegł!

Nie dam się!



Wędrówką jedną życie jest człowieka;

Idzie tam,

Idzie tu,

Brak mu tchu ?

Brak mu tchu !

Brak mu tchu !



Jak chmura zwiewna życie jest człowieka!

Płynie wzwyż,

Płynie w niż!

śmierć go czeka?

śmierć go czeka !

śmierc go czeka !



To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił

Jednak iść! Przecież iść!

Będę iść!



To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił,

Będę szedł! Będę biegł!

Nie dam się!



To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił

Jednak iść! Przecież iść!

Będę iść!



życie to nie teatr

życie to jest teatr -- mówisz, ciągle opowiadasz.

życie to jest tylko kolorowa maskarada.

Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra.

Przy otwartych i zamkniętych drzwiach -- to jest gra.



życie to nie teatr -- ja ci na to odpowiadam.

życie to nie tylko kolorowa maskarada.

życie jest straszniejsze i piękniejsze jeszcze jest.

Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć.



Ty i ja -- teatry to są dwa, ty i ja.

Ty, ty prawdziwej nie uronisz łzy.

Ty najwyżej w góre wznosisz brwi

Nawet kiedy źle ci jest, to nie jest źle,

bo ty grasz.



Ja dusze na ramieniu wiecznie mam

Caly jestem zbudowany z ran

Lecz kaleka nie ja jestem tylko ty

Bo ty grasz.



Jutro bankiet u artystów. Ty się tam wybierasz.

Gości będzie dużo, nieodstępna tyraliera.

Flirt i alkohole, może tańce będą też.

Drzwi otwarte potem zamkną się, no i cześć.



Wpadnę tam na chwile, zanim spuchnie atmosfera.

Wódki dwie wypije, potem cicho się pozbieram.

Wyjdę na ulicę, przy fontannie zmoczę łeb.

Wyjdę na przestworza, przecudowny stworzę wiersz.



Ty i ja -- teatry to sa dwa, ty i ja.

Ty, ty prawdziwej nie uronisz łzy.

Ty najwyżej w góre wznosisz brwi

Nawet kiedy źle Ci jest, to nie jest źle,

bo ty grasz.



Ja duszę na ramieniu wiecznie mam

Cały jestem zbudowany z ran

Lecz kaleką nie ja jestem tylko ty

Bo ty grasz.



BOLESłAW LEśMIAN

Cień

Anim patrzał na słońce przez lny,

Anim chodził do boru po sny -

Jenom widział, jak rzucony wzdłuż

Cień mój powstał, by nie upaść już.



Przetarł oczy i otrąsnął pył,

Co był złoty i wiekowy był,

W dniach zamierzchłych rozejrzał się wstecz.

Przywdział zbroję i przypasał miecz.



Siadł na rączy, na bułany koń,

Uśmiechnięty cwałował przez błoń,

Kopytami tratując na płask

Kół słonecznych po murawie brzask!



Dokąd zbiegłeś, konny cieniu mój?

Czy z różami na śmiertelny bój?

Czy do baśni niewidzialnej stąd?

Czy w umyślny gwiazd po niebie zbłąd?



Ni do gwiezdnych wyżej ziemi burz,

Ni do białych niżej słońca róż,

Jeno pragnę powrócić w ten kraj,

Gdzie ty byłeś - drzewom dany Maj!



Gdzie ty byłeś - ponad jarem dąb -

Zasłuchany w zew anielkich trąb,

A ja - w pobok od słonecznych wrzeń. -

W głębi jaru - twój dębowy cień!



Gdzie ty byłeś z tamtej strony chat

W snach zapadły, nieprzebyty sad,

A ja - na wznak poległy u wrót -

Twej zadumy wzór nikły i skrót!..."



Wracaj, cieniu, konny cieniu mój,

Poprzez kwiaty - w ten za nimi znój.

Poprzez biały na jabłoni puch -

W zmierzch dębowy, gdzie bywał mój duch!



Anim patrzał na słońce przez lny,

Anim chodził do boru po sny -

Jenom widział, jak w wiosenny czas

Z cieniem moim Bóg spotkał się raz...



Dziewczyna

Dwunastu braci wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,

A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.



I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o dziewczynie,

I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...



Mówili o niej: " łka więc jest!" - i nic innego nie mówili,

I przeżegnali cały świat - i świat zadumał się w tej chwili...



Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem!

I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?



"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!" -

Tak, waląc w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.



Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!

Oddali ciała swe na strwon owemu snowi, co ich kusił!



łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną...

I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczystą mieli jedną!



Lecz cienie zmarłych - Boże mój! - nie wypuściły młotów z dłoni!

I tylko inny płynie czas i tylko młot inaczej dzwoni...



I dzwoni w przód ! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!

I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?



" O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!" -

Tak, waląc w mur, dwunasty cień do jedenastu innych rzecze .



Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera!

I powymarły jeszcze raz, bo nigdy dość się nie umiera...



I nigdy dość, i nigdy tak, jak tego pragnie ów co kona!...

I znikła treść - i zginął ślad - i powieść o nich już skończona!



Lecz dzielne młoty - Boże mój - mdłej nie poddały się żałobie!

I same przez się biły w mur, huczały spiżem same w sobie!



Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem!

I nie wiedziała ślepa noc, czym bywa młot, gdy nie jest młotem?



"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć dziewczynę rdzą powlecze!" -

Ta, waląc w mur, dwunasty młot do jedenastu innych rzecze.



I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny!

Lecz poza murem - nic i nic! Ni żywej duszy ni Dziewczyny!



Niczyich oczu, ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!

Bo to był głos i tylko - głos, i nic nie było, oprócz głosu!



Nic - tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!

Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?



Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów,

Potężne młoty legły w rząd na znak spełnionych godnie trudów.



I była zgroza nagłych cisz! I była próżnia w całym niebie!

A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?

Pierwszy i ostatni z przedstawionych to istne majstersztyki. Mogłabym czytać i czytać, i nigdy by mi się nie znudziły.

Baczyński. I tylko Baczyński. I tylko te nie wojenne.



CAłEJ reszty nie trawię, z wyjątkami pojedynczych utworów.



"Skóra twa wielu ras i odcieni

Kurczy się, lub nadyma jak żmija

Niech rozjaśni się, i rozedmie, i zblednie

Znamy je - i płomienie i węgle

Pocałunki ukąszeń i ciosów rzeźbione

Nieba klosz, zaplamiony przez gwiazdy

Oraz karty gdzie piszesz litanie

Pani Bólu i łez!"

ja trawie niektóre wiersze Herberta, mickiewiczowską "Redutę Ordona" i pojedyncze twory Norwida



wolę poezję śpiewaną

Winky -> Jak dla mnie wybór pierwszorzędny Zwłaszcza "dziewczyna", "Wędrówką jedną...". tego Poego nie znałem ale faktycznie baaardzo dobry





Ninetongeus -> No to niezwykle szeroki horyzont poetyczny Uzasadnionym jest twierdzenie, że po prostu niewiele jeszcze jej czytałeś? (poza szkołą rzecz jasna bo odbiera się to zupełnie inaczej)



Lan -> A śpiewana jest niczego sobie. Zwłaszcza przytoczony wcześniej Stachura W wersjach SDMu

Cóż.



Ja generalnie nie lubię poezji w ogóle. Ale te wiersze, które lubię urzekają misterną formą. A już całkiem nie znoszę Szymborskiej, Miłosza, wszystkich białych wierszy i nowoczesnych eksperymentów.

ja kocham ''list do ludożerców''. cudowne przesłanie, ogólnie jestem zakochana w tym wierszu.

Moją mistrzynią zawsze będzie Wisława Szymborska - jej wiersze są po prostu genialne.

Oprócz tego czytuję Williama Blake'a i kilku wrocławskich poetów, między innymi panią Elę Kołodziejczyk i panią Justynę Paluch.

Stachurę widziałem, gdzieś tam po drodze ktoś wymienił - piątkę przybijam. Zgadzam się.

Poza tym Wojaczek, Szymborska (cesarzowa poezji), Barańczak, Leśmian, Broniewski, Gałczyński, Tuwim, Bursa, Norwid...

Poetów wielu wybitnych nasza polska ziemia wydała:)