Nie wiedziałem zbytnio, gdzie to wrzucić więc narazie daję tutaj. Jeśli źle zamieściłem tekst, prosze o przeniesienia.



Jest to tekst z serii "Wielka Rozkmina - Co autor miał na myśli?"



Bez odwagi odwróciłem się za siebie, powoli powieki unosiłem, by oczy me spojrzeć w przestrzeń mogły. Osłupiały, pusty w środku w lustro mego życia spojrzałem. Potworna, odrażająca, przygnębiająca i pusta istota stała za plecami moimi, zasłaniając twarz włosami szarymi. Osłupiałem, zrozpaczony znów się odwróciłem. We własne oczy spojrzałem. Nie ma w nich odbicia, za mgłą dawnych wydarzeń widać postać. Pochyloną, ręce jej zwisają bezwładnie. Kiedy mgła rozwiała się, śmierć ujawniła oblicze swoje. Ciężka lina zdławiła życie w zalążku. Dorosłość w dzieciństwo przemieniło się. By zaraz zniknąć w odmętach czasu.

I znowu idę, niepewny krok mną steruje. Ponownie coś jednak zatrzymuje mnie. Ręka Tamtych, za kostkę mocno złapała. Zanurzam się w kształty, które nie mają kształtów, w pełnię pełną pustki, w bezkolorowe barwy. Wiruję razem ze sobą, razem ze sobą odtwarzam rzeczywistość. Nie potrafię. Polegliśmy. Widzę ślepotę, słyszę głuchotę, wydaję okrzyk ciszy. Przeraźliwy krzyk ciszy rozjaśnia me spojrzenie i uszy odtyka. Jak piętno Jej twarz za mną podąża. I nie opuści mnie już do końca. Od początku do końca teraz prowadzę się z tym przeznaczeniem. Rana nie krwawi, blizna niewidoczna. Miecz na przekór nie chce przebić ciała mego. Klęczę na podłodze życia, wylewam łzy na dywan nadziei. I tak owa nadzieja wraz z potokiem łez odpłynęła. Tama się wyburza, a potok płynie dalej. Po schodach płynie, małe wodospady, rozpryski. śladu buciorów moich i innych znikają. I nie zostaje po nich nawet ślad. Wszystko przemija... Wszystko przemija w tym potoku. Jedno pozostaje nie rozmyte. żelazne buty odcisnęły się na schodach głęboko. W kształt podeszwy potok się wpasował i kałużę gorzką pozostawił.

A co to jest? Sienkiewicz? To nawet nie jest porządna stylizacja. To jest z lekka nieumiejętne przerzucenie pewnych słów w złe miejsca w zdaniach.



Tekst jest krótki, a czyta się, jakby miał ze sto stron.

I znowu idę

I...i...ile razy można powtarzać, że się nie zaczyna od "i"? No chyba, że to tekścior hipernowoczesny. Ten taki nie jest, więc masz skuchę.

Dorosłość w dzieciństwo przemieniło się

To zdanie przyśni mi się tej nocy Przede wszystkim, jeśli już musisz tak pisać, to "przemieniła się" forma żeńska, czy nawet damska jak wolisz



Co miałeś na myśli - na to można wpaść, tyle, że nikt nie wpadłby na to, żeby tak skaleczyć tekst poprzez styl.

Powiedz mi, czy to ma być proza poetycka? (czy jak to się tam zwało)

Jeżeli tak to według mnie nie udana.



Zacznijmy od powtórzeń, których tutaj multum. Rozumiem, że kilka mogło być zamierzonych, ale bez przesady(zmu). Mnie, mego, moim, me, mną – Po co tyle tego? Aż się scyzoryk w kieszeni otwiera.

Spójrz na drugą i trzecią linijkę/wers. Co widzisz? Podpowiem ci – powiedz mi jak można osłupieć będąc już w osłupieniu? Co najmniej dziwne.

Nastepnie, dwa razy użyte słowo „odwróciłem się”, za drugim razem mogłeś zawrzeć myśl w inny sposób.

Widzę ślepotę, słyszę głuchotę, wydaję okrzyk ciszy

Zabieg nonsensu miał zastosowanie w surrealizmie i dadaizmie, ale w twoim wykonaniu jakoś traci na poetyckości. Takie to proste i bez pomysłu.

Rana nie krwawi, blizna niewidoczna. Miecz na przekór nie chce przebić ciała mego

Skoro miecz nie chce przebić ciała to nie ma rany, a jak nie ma rany to nie może być blizna.

śladu buciorów moich i innych znikają. I nie zostaje po nich nawet ślad.

Drugie zdanie, nadaje raczej komiczny efekt.

niepewny krok mną steruje.

Krok steruje?

okrzyk ciszy. Przeraźliwy krzyk ciszy

Powtórzenie.

Jej twarz za mną podąża

Czyja?



I tak mógłbym się czepiać bez końca. Jestem jednak zmęczony i nie chce mi się.



Powiem tak - tekst nie podoba mi się, nie ważne czy jako proza czy varia poetycka czy proza poetycka (jeśli to nie to samo co varia).

Jest kompletnie bez wyrazu, mało odtwórczy i ogólnie nie specjalnie zaprezentowany.

Odpuszczę sobie ocenę weryfikatorską i tak bym wciskał na klawiaturze jeden numerek. Zgadnij jaki?



Pozdrawiam.

Tekst miał na celu zrobienie prania mózgu. Nie miał on głębszego sensu, choć niektórzy w nim takowy widzieli. Niemniej jednak weryfikacja mi pasuje ;] Dzięki Bogu, że na codzień nie muszę pisać takim stylem o.o

My też dziękujemy za to Bogu, nawet jeśli ktoś z nas jest ateistą. Nie dalibyśmy rady przeczytać więcej czegoś takiego :]

Ale tylko spytam się o jedno. Czy ten tekst potrafi zrobi wodę z mózgu, ogłupić totalnie? Bo takie było moje założenie i nie wiem, czy się udało, choć trochę.

Szczerze? To nie. Potrafi tylko lekko rozdrażnić za ilość mankamentów, które można mu zarzucić.

No, na tym forum trudno by było zamotać komuś we łbie. Najlepsze jest to, że ludzie szukali w tym tekście jakiegoś ukrytego sensu, niektórzy nawet pisali, że dumali nad tym o.o Ale tu mam do czynienia z profesjonalistami, to się nie udaje.

Przeczytałem tytuł i zwątpiłem.

Ale zawziąłem się i postanowiłem przeczytać całość... Po pierwszym zdaniu wymiękłem.

Przepraszam, ale to na kilometr jedzie "literacką kupą".



Jeszcze raz przepraszam i pozdrawiam serdecznie.



Ps. życzę dalszych sukcesów.