WULGARYZMY


1.

Kiedy wieczorem, po ponad pięciu godzinach przesłuchania, wychodziła z prokuratury, powitała ją ściana halogenowych świateł reflektorów i błyskających fleszy. W rejwachu pytań wykrzykiwanych przez dziennikarską watahę ginął szum pracujących kamer. Agata Graczyk, jeszcze parę tygodni temu nikomu nieznana, szeregowa działaczka Partii Obrońców Ludu, niewielkiego, choć znaczącego, bo będącego w koalicji rządowej, ugrupowania, teraz była na ustach wszystkich reporterów i łamach wszystkich gazet. To, że odważyła się, w wywiadzie dla Gazety, oskarżyć o molestowanie seksualne swoich partyjnych przywódców, poważanych ojców wielodzietnych rodzin, obrońców tradycyjnych wartości chrześcijańskich, sprawiło, że z jednej strony stała się ikoną feministek, z drugiej – wyklinaną z ambon ladacznicą. Kiedy zaś, na dodatek, zarzuciła szefowi swojej partii, że w brew oczywistym faktom, nie przyznaje się do ojcostwa jej najmłodszej córki, wywołała nie tylko skandal, ale i burzę polityczną grożącą upadkiem rządu. Nic więc dziwnego, że media szalały. Tabloidy nicowały jej życie prywatne, serwisy informacyjne co chwilę domagały się od niej wypowiedzi, audycje publicystyczne i poważne gazety prezentowały jej los, jako przykład przeróżnych patologii społecznych. Nikt specjalnie nie interesował się tym, jak ona i jej dzieci zniosą psychicznie ten medialny szum, w którym wyrazy podziwu mieszały się z ironicznymi komentarzami i stekiem brutalnych inwektyw. Podejmując decyzję o upublicznieniu swojej historii, nie zdawała sobie sprawy, jak zmieni to jej los i jak wpłynie na los wielu innych, zupełnie obcych jej osób.
Życie dało Agacie popalić szybko i skutecznie. Facet, który zrobił jej pierwsze dziecko, kiedy była jeszcze naiwną i zakochaną do szaleństwa nastolatką, okazał się tchórzem i nieudacznikiem. Alimentów ściągnąć się z niego nie dało, bo w wieku trzydziestu dwóch lat nadal był studentem filozofii na garnuszku mamusi.
- Sokrates pieprzony – mówiła o nim z pogardą.
Następny wprowadził się do jej odziedziczonego po zmarłych rodzicach mieszkania, kiedy okazało się, że jest z nim w ciąży. Pobrali się, bo był dobry. Ale firmę, w której pracował, zlikwidowali, a z zasiłku nie dało się żyć. Trzeba było coś robić. Jadąc do Szczecina na casting do nocnej knajpy, gdzie miała tańczyć na rurze, spotkała Kamila Malickiego, kolegę z podstawówki. To on załatwił jej pracę w biurze poselskim Ważnego.
Było fajnie. Kasa, od czasu do czasu imprezki. Często, pod pretekstem dodatkowej roboty zostawała w Szczecinie na noc. Wtedy korzystała z pokoju gościnnego w biurze. Któregoś dnia tam właśnie wylądowała w łóżku z Ważnym. Wkrótce stała się jego prawie oficjalną kochanką. Nawet nie zauważyła, że Kamila to dotknęło, bo podkochiwał się w niej nieśmiało. Zbyt nieśmiało. Po okresie biednej stabilizacji i nudnego ciupciania raz w tygodniu, po ciemku, miała ochotę poszaleć.
Otrzeźwiała kiedy, po którymś rannym powrocie, zobaczyła, że męża nie ma w domu. Nie tylko jego, ale i jego rzeczy też. On przynajmniej zachował się jak facet: wyprowadził się z mieszkania, jak dostał pracę to dawał kasę na dziecko, bez żadnych sądów i takich tam, nawet o rozwód nie wystąpił, choć miał prawo. Pomógł jej Kamil. Namówił Ważnego by za partyjne pieniadze wynająć jej mieszkanie w Szczecinie a do dzieci Białorusinkę, którą wciągnęli na listę płac biura jako sprzątaczkę. Dzięki temu Agata mogła swoje polickie mieszkanie wynająć a za szczecińskie i opiekę nad dziećmi nie musiała nic płacić.
Kiedy Ważny zabrał ją, szeregową pracownicę biura poselskiego, do Warszawy, do Sejmu i skończyło się na orgietce u Najważniejszego, jak nazywali między sobą Artura Gardnera - założyciela i charyzmatycznego przywódcę partii, poczuła się wyróżniona, Uznała, że los daje jej szansę. Ważny wyraźnie się w niej podkochiwał, a na Gardnerze też robiła wrażenie. Wykorzystała to. Zaczęła robić partyjną karierę. Razem z Kamilem dostała się do rady miasta. Polubiła go. Pomagał jej, interesował się dziećmi. Jej natomiast coraz mniej podobało się partyjne życie towarzyskie. Czuła, że przestaje być atrakcją, że co raz rzadziej jest zapraszana na warszawskie imprezki, że przychodzą po niej i zajmują jej miejsce następne, nowe. Równie łatwe i równie pazerne. Widziała też, jak od czasu do czasu któraś z dziewczyn nagle niknęła i nikt nawet o nią nie pytał. Postanowiła zadbać o siebie. Po ponad roku od pierwszego bzykania z Gardnerem zakomunikowała Ważnemu, że jest w ciąży i że już za późno na skrobankę. Wściekł się. Gdyby go Kamil nie powstrzymał, pewnie by ją pobił. Szkoda, zrobiłaby obdukcję i miałaby jeszcze jednego haka. Wkrótce wezwali ją do Warszawy.
- Albo ty usuniesz ciążę, albo my ciebie. Umrzesz, kurwa, nim urodzisz! Masz to, jak w banku – wysyczał Gardner, kiedy stwierdziła, że nie jest wykluczone, że to on jest ojcem.
Przeraziła się nie na żarty. Razem z Kamilem próbowali nawet spędzić ciążę jakimiś specyfikami, które poradził im znajomy weterynarz. Bez skutku. Masakra. Ważnemu Kamil powiedział, że jak co, to on się przyzna do ojcostwa.
- Tak? - zdziwił się Ważny – Za co?
- Za nic.
- I ty myślisz, że ja w to uwierzę? Dzieciak się urodzi, a wy DNA i będziecie nas razem szantażować? Ładnie to sobie, kurwa, wykombinowaliście. Ale nie ze mną te numery. Niech się ta dziwka pozbędzie dzieciaka, bo będzie źle. Ma tydzień czasu.
- Spierdalaj! – usłyszał Kamil, kiedy zaproponował jej powtórnie próbę spędzenia płodu. Wkurwił ją maksymalnie tą uległością wobec Ważnego. Wkurwiona była też na siebie za swoją słabość, kiedy w panice chciała zabić własne dziecko. DNA?! Sami podpowiedzieli jej obronę.
Gdy pod koniec tygodnia Ważny przyjechał do biura, był zdecydowany na ostateczne załatwienie sprawy Agaty. Postraszy ją. A jeśli to nie poskutkuje, trzeba jej będzie zafundować pobicie z poronieniem. Ściągnie się z daleka chłopców wynajmowanych do zadym w czasie demonstracji i tyle. Już miał ją wzywać do siebie, kiedy zobaczył na biurku list. A właściwie ksero listu Agaty do naczelnego lokalnego dodatku Gazety: „Jeśli Pan czyta ten list, to znaczy, że zdarzyło się ze mną coś bardzo złego...” Usiadł z wrażenia. Przeczytał raz, jeszcze raz i jeszcze... Powinien coś zrobić, ale nie wiedział co. Kiedy podniósł głowę po kolejnym przeczytaniu listu, stała w drzwiach i uśmiechała się.
- Co to, kurwa, jest? - zapytał.
- Polisa. Polisa na życie. Jeśli nie zadzwonię pod pewien numer przez dwadzieścia cztery godziny, oryginał tego listu trafi do gazety. Szykujcie, kurwa, wyprawkę tatusie.
Ważny nie był zachwycony, ale co mógł zrobić, Agata miała argumenty nie do obalenia i żądania konkretne: umowa na czas nieokreślony, podwyżka i pierwsze miejsce na liście do Sejmiku Wojewódzkiego w wyborach samorządowych. Co prawda musiała wrócić do Polic, bo ze szczecińskiej listy na jedynce startować miał Kamil, ale na to zgodziła się bez oporu. W końcu Kamilowi zawdzięczała tak wiele. W zamian, w ustawionym wywiadzie dla zaprzyjaźnionego dziennikarza lokalnego tygodnika, na pytanie o przyszłego potomka, miała odpowiedzieć, że ojcem dziecka, a wkrótce i jej mężem, zostanie jej niemiecki przyjaciel. To miało być gwarancją, ze nie będzie wplątywała nikogo z partii.
Nic nie spisywali. Nie musieli. Jasne było, że gdyby Ważny próbował wycofać się z porozumienia, Agata nie zawaha się zrobić afery. Podpisując nową umowę, a potem odbierając nową, zdecydowanie wyższą płacę i patrząc na zaciętą minę Ważnego, który ciężko przeżywał fakt, że jakaś dupodajka zrobiła go, kutego na cztery nogi cwaniaka, w bambuko, odczuwała satysfakcję. Chwyciła i trzymała skutecznie za jaja tych pieprzonych macho. Już żaden dupek, dobry czy zły, mądry, czy głupi, nie uzależni jej od siebie. Fakt, że dała radę, dodawał jej sił. Mając zawsze w odwodzie straszak w postaci badań DNA, była pewna, że to nie koniec, że stać ją na to, by w brutalnym świecie polityki piąć się w górę, zrobić karierę, samodzielnie wychować dzieci. I dumna była z siebie.
Kiedy urodziła, w szpitalu pojawił się sam Ważny z bukietem, a umyślny dostarczył bukiet od Najważniejszego. Obserwatorzy z zewnątrz mogli tylko podziwiać, jak partia troszczy się o swoje członkinie. Pismak z lokalnego tygodnika, zależnego od POL, opisał to skwapliwie, dodając swingowaną rozmowę ze szczęśliwym tatą.
Potem zrobiło się dziwnie. Białorusinka, tuż przed kampanią wyborczą, nagle musiała wrócić do domu. Agata, jako samotna matka z trójką dzieci, miała mało czasu, a partia, chcąc wzmocnić swoją pozycję, musiała stawiać na tych, którzy całkowicie poświecą się kampanii. Wycofano więc ją na dalekie miejsce, na pierwszym umieszczając miejscowego wulkanizatora, który obiecał robić sobie kampanię na własny koszt, a faktury brać na komitet wyborczy. Wkurzyło ją to, ale nie chciała zaogniać sytuacji, dopóki była na urlopie macierzyńskim. Kiedy wróciła, okazało się, że szczecińskiego mieszkania już nie ma, no i może liczyć jedynie na pół etatu, bo na całym z trójką dzieciaków się nie wyrobi, a i nie wypada wyganiać dziewczyny, która ją zastępowała. Wyglądało na to, że w imprezkach też. Wtedy po raz pierwszy poruszyła sprawę alimentów.
- Daj sobie siana - poradził Ważny, kiedy mu o tym powiedziała – bo wylądujesz na bruku.
Nie posłuchała i wylądowała. Ledwie po raz ostatni trzasnęła za sobą drzwiami biura, natychmiast zadzwoniła do Gazety. Nie daruje, postanowiła, nie daruje.
Następnego dnia rankiem, kiedy z satysfakcją czytała w Gazecie swoją historię, zadzwonił dzwonek. Otworzyła drzwi myśląc, że to sąsiadka, którą prosiła, by popilnowała dzieci w czasie, kiedy ona pójdzie do pośredniaka. Tymczasem przed nią, z wielkim bukietem kwiatów w ręku, stał Kamil. Tego się nie spodziewała. Kiedy ona poszła na macierzyński, nie kto inny, ale właśnie on ściągnął na jej miejsce Izę. Nowy, chętny i musiała to przyznać, atrakcyjny towar dla szefa. Alfons pieprzony. Wkurwiona maksymalnie jego bezczelnością, zatrzasnęła drzwi bez słowa.

Przeczytałam, a potem spojrzałam na zegarek. Nie zdążę dziś już zrobić łapanki, ale jeszcze tu wrócę.

Zacznę natomiast od opinii ogólnej.

Tekst, jak dla mnie trochę nużący, bo "przebiegnięty". Nagromadzenie wydarzeń, informacji o bohaterach (ich charakterach, relacjach, przemianach), które nie mają miejsca, by się rozwinąć jest po prostu męczące. Bohaterka zalicza kilka przemian osobowości, w większości opartych na tym, co znane i oblatane - nieudane życie, cwana wyga polityczna, bohaterka afery w stylu Łyżwińskiego, której znowu życie się rozpada.

Nie zrozum mnie źle - każdy z tych tematów to temat na opowieść, ale żeby nabrał kolorów musi mieć jakieś oryginalne akcenty, być ciekawie poprowadzony. W tym fragmencie tego nie ma. Rzucasz czytelnikowi taką relację jak z "Uwagi", tylko po wycięciu większości scen "z miejsca zdarzenia" i wywiadów z bohaterami programu.
Stąd odniosłam wrażenie, że to, co tu zaprezentowałeś to taki szkic, na bazie którego dopiero mogłaby powstać powieść. W każdym razie po tym fragmencie trudno mi się zainteresować bohaterką czy jej otoczeniem.

Dalej to już kwestia chyba osobistych preferencji... Jak żaden bohater mi się nie spodoba (w sensie nie musi być miły i kochany, tylko mieć "to coś"), to dalej nie bardzo chce mi się czytać. Tutaj to chyba trochę zadziałało. Agatę przedstawiłeś tak, że po kilku pierwszych zdaniach miałam jej dość, a im dalej w las, tym więcej drzew.

Ogólnie, mimo że nie czytało się źle, to mam mocno negatywne odczucia. Jak już mam czytać tekst mocno kojarzący się ze znaną wszystkim aferą, to niech chociaż będzie podany ze smakiem.

Pozdrawiam,
Ada

Witam,

To ja tak króciutko.
Żadnych większych błędów się nie dopatrzyłem (ale profesjonalnym Łapaczem nie jestem - wpadnie Weryfikator to się okaże).
Jeden duży plus - dwuznaczność tytułu.
Jeden duży minus - przeczytałem dwa razy i tekst nie wywołał we mnie żadnych uczuć ani refleksji.
Że pisać potrafisz to widać, ale nic mi ten tekst nie zrobił.

Pozdrawiam,

Godhand

P.S. Jestem Ci coś winny - pamiętam i przepraszam.

Za dużo, za szybko, monotonnie. Brak akcentów, węzłów skupiających uwagę i rozdzielających wątki. Długie zdania z mnóstwem określeń jakoś nie przystają do opisu sytuacji bohaterki, zwłaszcza, że stosunkowo świeże są gazetowe opisy afery. Wydaje się, że tekstowi dobrze zrobiłoby "rozwodnienie", uspokojenie, zwłaszcza, ze jest to wstęp i powinien chyba pomału wciągać w intrygę mającą nastąpić później. Oddzieliłbym stylistycznie (językowo) opis zdarzeń prowadzony przez narratora od monologów wewnętrznych Agaty. Podzielam opinię Godhanda o obojętności emocjonalnej czytelnika. Jeden byk ortograficzny w słowie "sfingowany" - zdarza się.
Wielki, ogromny plus za sprawność warsztatową i pewną...dojrzałość pisania. To nie jest szkolna wprawka - dwa poziomy wyżej. Jestem dobrej myśli.

Teoretycznie każdy może – po spełnieniu minimum formalności – wrzucić na forum próbkę własnej twórczości. Teoretycznie każdy ma prawo liczyć na weryfikację. Jednak forum nie chce się rządzić demokratycznymi zasadami. Niektóre teksty jakoś nie mają szczęścia do czytania i komentowania, i tu mamy do czynienia z takim przypadkiem.
Żeby nie było nieporozumień: tekst jest napisany poprawnie, czyta się dobrze, podtrzymuję swoją wcześniejszą opinię, że poziomem jest daleki od szkolnej rozprawki.
Ale…
Mogę powiedzieć, dlaczego nie zabiorę się za weryfikację.
Każdy oceniający ma prawo lokować wysiłek niezbędny do „przetrawienia” tekstu, wskazania błędów i sugestii poprawek tam, gdzie - według niego – ten wysiłek będzie najlepiej spożytkowany. Tekst opowiadający o wydarzeniach (znanych i rozpracowanych już przez media) w taki sposób, że składa się go z powszechnie dostępnych relacji, dozy wyłowionych tu i tam plotek uzupełnionych fantazją niezbędną do płynnego przebiegu całości i napisania wiarygodnych dialogów – jest nieciekawy. Bo co może być ciekawego w zaglądaniu do świata pozornych wartości, przekupnego partyjnictwa, żałosnych intryg, pszenno-buraczanego modelu korzystania z przywilejów władzy i konsumpcji życiowych uciech, jeśli się o tym opowiada wprost, tak, jak było. Zwłaszcza, że było niedawno, trudno zatem stworzyć jakąś ciekawą syntezę, bo do tego trzeba dystansu.
Nic mnie nie skłania do inwestycji w taki tekst.
Można czytać „Przedwiośnie” albo „Karierę Nikodema Dyzmy”, można studiować zapis rozmów telefonicznych Kissingera albo biografię Churchilla, to wszystko jest literaturą ze wspólnym mianownikiem, którym jest „polityka”. Ale dla czytelnika coś z tej literatury - poza
zmęczeniem oczu, a czasem szarych komórek – wynika.
Jeśli obiecasz, że w dalszym ciągu opowieści z jakichś zakamarków wylezą hordy zombies sterowanych pośmiertną klątwą tow. Gierka do ogryzania głów tak zwanym polskim politykom, albo: ruski wywiad domiesza do żarcia premiera Ptaszyńskiego hormon, który spowoduje, że osiągnie on wzrost Michała Golata, gwiazdy NBA a następnie wpisze do programu rządu uczynienie koszykówki sportem narodowym, obiektem kultu religijnego i fundamentem Konstytucji, albo: w dyskretny sposób wylądują w Polsce Obcy, przyjmą ludzkie postaci i założą partię ludzi posługującej się rozumem (ale ze mnie fantasta..), to zajmę się Twoim tekstem. Bo to byłoby przynajmniej ciekawe.
Może nie warto bronić przegranej sprawy, może widoczna zręczność w posługiwaniu się narzędziami pisarskimi mogłaby służyć czemuś znacznie lepszemu.

Cierpliwości. To tylko początek. Następny, o wiele dłuższy odcinek może przekona Cię, że ten banalny opis rzeczywistości służy czemuś, co cię zaskoczy w sposób, na który Twoja, przyznaję, budząca podziw fantazja, jeszcze nie wpadła.
Prawdę mówiąc, bardziej od weryfikacji zależy mi na krytycznych uwagach, z którymi się liczę, choć nie zawsze w sposób, który satysfakcjonowałby ich autorów. Liczę na Twoją cierpliwość. Mam nadzieję jej nie zawieść.

Dobra, wyjaśnienie jest satysfakcjonujące. Ale teraz jest już zobowiązaniem :-)
Ryby, zdarza się, łowię, to i cierpliwość posiadam w dostatecznej dawce.
Poczekam.
Trzymam kciuki, żeby zaskoczenie było pełne i nie będę snuł niepotrzebnych przypuszczeń co do dalszego ciągu.
Ale póki co palcem konsekwentnie nie ruszę ;-)

Wolfhorse pisze:w brew

wbrew

Wolfhorse pisze:Podejmując decyzję o upublicznieniu swojej historii, nie zdawała sobie sprawy, jak zmieni to jej los i jak wpłynie na los wielu innych, zupełnie obcych jej osób.
Życie dało Agacie popalić szybko i skutecznie. Facet, który zrobił jej pierwsze dziecko, kiedy była jeszcze naiwną i zakochaną do szaleństwa nastolatką, okazał się tchórzem i nieudacznikiem.

To przejście mi trochę zgrzytnęło. I to przy obu czytaniach. Odruchowo przyjmowałam, że zdanie podkreślone odnosi się jeszcze do konsekwencji upublicznienia tamtej historii... A tutaj nagle wskakujemy w jej życie jako nastolatki i ówczesne problemy z facetami... Tak trochę nie wiadomo, dlaczego. Przydałoby się to jakoś rozdzielić, uwidocznić.

Wolfhorse pisze:Pobrali się, bo był dobry. Ale firmę, w której pracował, zlikwidowali, a z zasiłku nie dało się żyć.

Brzmi, jakby to ta para firmę zlikwidowała (chociaż zakładam, że chodzi o jakieś "siły wyższe" ;P)

Wolfhorse pisze:Uznała, że los daje jej szansę. Ważny wyraźnie się w niej podkochiwał, a na Gardnerze też robiła wrażenie. Wykorzystała to. Zaczęła robić partyjną karierę. Razem z Kamilem dostała się do rady miasta. Polubiła go. Pomagał jej, interesował się dziećmi. Jej natomiast coraz mniej podobało się partyjne życie towarzyskie. Czuła, że przestaje być atrakcją, że co raz rzadziej jest zapraszana na warszawskie imprezki, że przychodzą po niej i zajmują jej

Trochę za gęsto tych zaimków. Trochę wina przyjętej, napchanej narracji, ale można by nad tym popracować i trochę to opanować.

Wolfhorse pisze:Podpisując nową umowę, a potem odbierając nową, zdecydowanie wyższą płacę i patrząc na zaciętą minę Ważnego, który ciężko przeżywał fakt, że jakaś dupodajka zrobiła go, kutego na cztery nogi cwaniaka, w bambuko, odczuwała satysfakcję.

Można by to zdanie podzielić jakoś. Niezbyt dobrze się czyta. Inna rzecz to powtórzenie - pewnie zamierzone, ale jak dla mnie kiepsko brzmi.

Ogólnie językowo jest nieźle. Miejscami zdania przepakowane informacjami, ale da się i to czytać. Inne uwagi już wcześniej podrzuciłam i tutaj zdania raczej nie zmieniam.

Pozdrawiam,
Ada