To mój pierwszy post, i pierwsze w ogóle opublikowane "gdzieś" haiku (no, niby-haiku). Proszę o wyrozumiałość .



Zainspirowane bezmyślnym patrzeniem się w jeden punkt.



powoli wspina się

niestrudzenie

po suficie.

spada nagle

mrówka samobójca

<konspiracyjnym szeptem> Szybko biegnij do odpowiedniego działu i sie przedstaw, zanim ktoś zauważy!

No, wspina się, spada i... co z tego? Chyba treść nie mieści się w formie.

Wspina się całe życie, a spada sekundę. Nikt nie zdąży nawet mrugnąć powieką lub utrwalić chwili pstryknięciem aparatu. Pyk.

I przechodzi do czasu przeszłego, była-żyła-zdechła. Wszystko na jednym suficie w przeciągu paru minut, bo nie sposób operować większymi jednostkami czasu. Sufit jest kosmosem.

O to chodziło?

Dlatego lepiej, jak mrówki mają skrzydła, mogą wtedy w ostatniej chwili zatrzepotać wzwyż.



Nie pasuje mi to słowo: „niestrudzenie”. Jest takie... sztywne i ciasne.

Napisałem ten utwór po zaobserwowaniu tego "zdarzenia".

Gendek, jest coś w tym co mówisz. Jednakże bardziej zastanawiało mnie po co się w ogóle wspinała. Widziałem jak przechodzi powoli ze ściany na sufit, pełznie, przesuwa się jak taka kropka-plamka na białym tle, po czym znika. Strasznie mnie to zastanowiło.

dobra chyba mam jakiś dziwny dziś nastrój, ale do mnie twój tekst przemawia...



i nic więcej nie jestem w stanie powiedzieć

miniatura pomimo spadającej mrówki, niespójna brak jej początku ,który by w jakiś sposób zachęcił czytelnika do poszybowania dalej,odkrywania dalszych horyzontów interpretacyjnych....musisz nad nią popracować...pozdrawiam

Hmm, ktoś mi o tym przypomniał i zmusił do przemyślenia sprawy.

Dla mnie cały sens tego utworu mieści się w tym "komiksie".





Chciałbym móc tak operować słowami żeby przekaz był podony.