**

Chodź
I napij się ze mną
Tylko jeden kieliszek
Ale czemu się wzbraniasz?
Zaraz ci znajdę stołek
Albo wygodniej będzie nam na kanapie
Nie, nie to chciałam powiedzieć
Mów dalej o tej piłce
Od razu widać w tym pasję
A ja lubię… nie, nie będę zanudzać
Śpieszysz się? Zamówiłam pizzę
Sama jej przecież nie zjem
Więc stanęło na moim ekstrawertyzmie
Codziennie chodziłabym do klubów
A nie chodzę, bo…
Dolać ci?
Poczekaj! Ten zegarek spóźnia
Pojedziesz następnym
Chciałam, żebyś wiedział
Że trochę bardziej cię lubię
Nie, nie to chciałam powiedzieć
Bardziej niż kiedyś
Ale nie bardziej niż trzeba
Wiesz, ja po prostu jestem szczera
I jeśli coś jest między nami nie tak
Ech, gdzie ja zabrnęłam
Więc może następnym razem
Będę zupełnie cicho
Tylko przyjdź i napij się ze mną
Proszę

Luka, sto razy bardziej wolę Cię w prozie.

Przecież widać, że za bardzo się tu rozgadałaś.

Chociaż nie wiem, może to kolejny kieliszek rozwiązał język podmiotowi lirycznemu?

Hej,

A ja na poezję jestem za mało inteligenty, ale odczułem rozpaczliwą potrzebę zatrzymania tej osoby przy sobie bardzo wyraźnie, jakby była to moja własna potrzeba, razem z tą nieporadnością zabiegów i łapaniem się wszelkich irracjonalnych "technik" jakie przychodzą na myśl.
A o to chyba chodziło.

Pozdrawiam,

G.

Fajne. Chociaż bez rymów, to do zaśpiewania. Taka rockowa ballada. W trzech miejscach się sypie rytmicznie:

Luka w pamięci pisze:Zaraz ci znajdę stołek

Dałabym: Zaraz znajdę ci stołek. Lepiej się wtedy akcenty rozłożą.

Luka w pamięci pisze:Ten zegarek spóźnia

Ten zegarek się spóźnia.

Luka w pamięci pisze:Więc może następnym razem

Wyrzuciłabym stąd więc.

ancepa: nawet nie wiesz, jak bardzo się NIE rozgadałam;)
Godhand: tak, o to chodziło! Właściwie nie tylko o to, ale głównie o to.
Thana: też chciałam wywalić to ostatnie "więc", ale wolałam utrzymać "ciągłość wypowiedzi".

Dzięki wam!

Dawno się nie bawiłem z poezją, ale ten kawałek mi się spodobał.
I o dziwo odebrałem to z drugiej strony, poczułem, jakby to ktoś mnie nakłaniał do zostania na dłużej. I chętnie bym został.

Ciekawe, bo ja w ogóle nie liczyłam się z adresatem;) Skupiałam się tylko na pokazaniu bohaterki.

Dzięki!

WWW
Jako rodzaj monologu nawet ujdzie, ale to totalnie nie jest poezja.

Wydaje mi się, że to Chodź i Proszę z dużych i jako klamra ma sugerować, że reszta odbywa się w głowie, gestach i poruszeniach ścięgien (wolałem uniknąc mimiki i tym podobnych).

Ale nadmierny konceptualizm szkodzi, jak Barańczakowi. Czyli bardzo.

Oj tam, oj tam. Poezja, nie poezja. Ale fajne, nie?

odpowiem ci jak mi powiesz czym się różni ten:



od tego:

wydaje się bardziej uchachany.

Niezłe, ale mam wrażenie, jak patrzę na zapis tego, to przychodzą mi na myśl słowa w stylu chlew.

Ale naprawdę niezłe.

polishbritpoper pisze:jak patrzę na zapis tego, to przychodzą mi na myśl słowa w stylu chlew

Co masz na myśli, mówiąc "zapis"?
Chodzi ci o 1) trochę toporny i powtarzalny styl wypowiedzi podmiotu lirycznego, czy 2) wersy, akcenty, sylaby, długość i inne formalne głupoty?

Jeśli 1) - to świetnie. Bohaterka ma taki charakter, jaki ma, jedni odczują współczucie, inni pomyślą, że jest żałosna. Jej zachowanie może być "chlewem". Jest okej.

Jeśli 2) - wyjdź!

Ani jedno, ani drugie.

W zapisie nie chodzi o formę sonetu, czy liczenie sylab.

Np. chodzi o koniec wersu, który jest w wierszu bardzo ważnym środkiem do wyrażania znaczenia, albo regulowania napięcia.

O regulowanie rytmu, a nie wyznaczanie rytmu stałego w stylu, pięć pięć siedem pięć pięć siedem.

I nie popadaj z jednego żałosnego klasycystycznego stereotypu wiersza regularnego, w inny, nowocześniejszy stereotyp, ale jeszcze mocniej wyświechtany, wiersza wolnego do którego można doczepić reklamowy slogan – teraz wolność stała się naprawdę osiągalna.

Jeśli 2) - wyjdź!

Powiedz tak swojej starej.

Luka w pamięci pisze:2) wersy, akcenty, sylaby, długość i inne formalne głupoty?

Nigdy nie lekceważ poetyki.

Nigdy nie lekceważ poetyki.

NIGDY NIE LEKCEWAŻ POETYKI.