Błądzę we własnych wspomnieniach

Niczym „serce” w swych przemyśleniach.



Kocham – wiecznie, lecz nieszczęśliwie.

Niczym Werter - biorę pistolet..



Celuję – zły traf.

Otwieram swe oczy, widzę Ciebie.



Uśmiecham się do Twych oczu – umieram.

.



Czuję się bezpieczna – po śmierci.

Lecę ku słońcu - nie spadam jak Ikar.



Przytulam Ciebie – odkrywam swą przyszłość

Po śmierci – odżyłam



Stałam się Feniksem –

spełniło się moje marzenie.

Już na pierwszy rzut oka wiersz wygląda bardzo nieestetycznie, hyba przez tę kropkę naśrodku. To tak specjalnie miało być? Hm... lepiej to usuń.

Raz pojawiła sie para rymów i to do tego częstochowskich, pózniej one znikają. Musisz być konsekwentna w stosowaniu rymów. Albo piszesz cały wierersz rymowany, albo biały. nie ma takich półśrodków.

Co do tresci - niezbyt chyba przemyslana i oryginalna, sprawia nawet wrażenie lekko kiczowatej. Bardziej przypomina to proze pocięta na kawałki niz wiersz.

No i jeszcze jedna uwaga - nie używaj urchaizmów typu

"swe", "twych". To naprawdę nieładnie brzmi i nie pasuje do współczesnej poezji.

Ogółem wiersz nie spodobał mi się, ale nie poddawaj się, pisz dalej, jak to mówią- ćwizenie czyni mistrza

POzdrawiam, Vanillivi