Jak mus to mus, prawda? Nazywam się Aleksander, zdrobnialej Olek. Zamieszkuję obecnie Gdynie i to właśnie tam się urodziłem. Mam 14 lat, z czego wywnioskować można, że teraz idę do drugiej klasy gimnazjum. Mimo swojego młodego wieku, życie dało mi pożądnie w kość i przeżyłem więcej niż nie jeden "scharowany" staruszek, który teraz pije sobie gorącą kawe. (Nie pytajcie jakiej, może być nawet z ekspresu xD).



Jaki jestem? Oj, tutaj można by się dość porządnie rozpisać. Tyle we mnie sprzecznośći, tyle różnorakich odmienności. Na pewno jestem bezpośredni i szczery. W szkole grający rolę pupilka (tak nawiasem, to nawet dobrze mi idzie), zaś w domu wredny, obrzydliwy wilkołak, pastwiący się nad swoją rodzinką. Ah, zapomniałbym, ostatnio nawet dowiedziałem się, że robię z siebie ofiarę, jednak mało obchodzi mnie zdanie innych;). Poza tym nie uważam, aby wygląd u człowieka odgrywał jakąkolwiek rolę. Dla mnie bardziej liczy się to, co ma się w sercu. Bez bicia również powiem, że umiem być chamski, złośliwy, wredny, pyskaty, zazwyczaj zamknięty w sobie. Tłumiący w sobie wszystko co się da. Można by tak wyliczać w nieskończoność. Moje poglądy różnią się w większośći od wszystkich istot żyjących na tym świecie, więc może dlatego tak rzadko je ujawniam. Nikt nigdy mnie nie rozumiał, zawsze z problemami radziłem sobie sam. Nigdy nikt nie starał się zrozumieć co czuję. Przez całe życie uczę się tej cholernej gry przetrwania. Czasami czyt. dość często, mam huśtawki nastrojów, jednak jestem raczej bezkonfliktowy i zawsze staram się patrzeć z różnych stron; nie tylko przez mój pryzmat. Idę na kompromis, jednak co jak co, umiem się kłócić, kiedy dobrze wiem, że mam rację, a mam ją bardzo często xD. (Ah, moja wrodzona skromność).



To było by tyle tak w skrócie. Nigdy nie umialem opisać siebie tak, jakbym chciał. Może dlatego, że nie umiem być do końca w stosunku do siebie krytyczny. Jednak jakoś żyję, oddycham i jest mi z tym dobrze;). Jakieś pytania, wnioski, że jestem zUy i w ogóle be, są bardzo mile widziane.



Mam nadzieję, że porażę Was moimi tekstami,a sława uderzy mi do głowy, o! xD. Ponadto mam również cichą nadzieję, że pobyt tutaj będzie dla mnie czystą przyjemnością. (To była ironia?)

Też mamy nadzieję. Salve.

Ironia i nadzieja. Czemu gdy te słowa się ze sobą spotkają zachodzi coś w stylu załamania? Never mind.



Witam, zarazem pozdrawiam (używając pierwszego z dwóch znaczeń tego słowa).

Witam serdecznie

Człowiek pełen sprzeczności. Wow, to bardzo oryginalne.

A w ogóle - heej!