Odkopałam stary swoj wiersz:)

Dwoje obcych sobie ludzi – jednak nie do końca,
Dwie oddzielne, wyjątkowe drogi
Usłane osobistymi marzeniami, dążeniami i pragnieniami.
Jedno spojrzenie, jeden gest cienki niczym nić krawcowej
Zmienia teraźniejszość?
Zmienia nasze myśli – od których nie można się uwolnić.
Pustka w oczach napełnia się pozytywnymi uczuciami ,
Pojawiają się iskierki nadzieji.
Uśmiech na twarzy.
Każdego dnia budzimy się pełni radości.
Czy dwoje obcych ludzi może stać się dla siebie kimś więcej
Za sprawą jednego spojrzenia, gestu
Lekkiego dotyku jak powiew wiatru w środku lata ?
Czy to sprawi, że będziemy widzieć w kimś coś więcej?
To zależy od naszego wnętrza i intencji …..

Jak stary jest ten wiersz? Ja bym przerobiła go na opowiadanie ;-)

Lady Kier pisze:Jak stary jest ten wiersz? Ja bym przerobiła go na opowiadanie

Tak.

i właśnie z tego powodu myślę, że będę lepsza w prozie. Myślę o felietonach. Co myślicie?

Zarzuć felietonem, to damy znać co myślimy.

Mamy po wierszu i jakże długiej naszej znajomości oceniać Twoje zdolności pisania felietonów?

Aha, wbrew pozorom to bardzo trudna rzecz. Jeśli chcesz się szybko zniechęcić (a tak na mnie działa obcowanie z twórczością mistrzów) poczytaj sobie Pilcha (ale felietony, nie książki).

Sięgnę po tą lekturę Nie mówię, że felietony są łatwe do napisania... ale lubie wyzwania. Najwyżej poniosę porażkę

Erythrocebus pisze: Jeśli chcesz się szybko zniechęcić (a tak na mnie działa obcowanie z twórczością mistrzów)

Mam to samo, umieram z zazdrości. :<