Zoee pisze:Czyli odrzucamy opcję: podchodzi ktoś do faceta i oświadcza mu, że umarł, znajduje się tu i tu, wyjaśnia wszystko od razu.

Mężczyzna w legginsach zaprosił ją gestem do środa. Weszli i usiedli w wiklinowych fotelach.
- Cześć - powiedział brodaty mężczyzna. Teraz zaczynał przypominać jej hipisa.
- Eee... Cześć? - odpowiedziała Daniele.
- Daniele.
- Tak, to ja?
- Wiem.
- To dobrze?... - wybełkotała, lekko zdziwiona typem jego pytań. Albo ich brakiem.
- Spóźniłaś się.
Dziewczyna otworzyła usta. Teraz zupełnie nie wiedziała, co ma z siebie wykrztusić.
- To przez Bary’ego. Ta zapijaczona łachmyta z niczym się nigdy nie śpieszy - Gab z rozanielonym uśmiechem zerkał przez małe okno po lewej stronie. Dziwne, że znów go nie zauważyła.
- Gab! - krzyknął mężczyzna w różowych legginsach. - Praca Bary’ego jest dla mnie nieoceniona, za to ty, jak cię przenieść do innego rejonu, to od razu wstrzymujesz ruch, robią się kolejki, a ja jestem odrywany od pracy, żeby nad tym wszystkich zapanować.
Gab otworzył usta, a z jego skrzydła wypadła jedna lotka.
- Idź już sobie lepiej i nie podsłuchuj. Bo to nieładnie.
Anioł odburknął coś pod nosem i odszedł, powłócząc nogami.
- Musisz wybaczyć Gabowi jego zachowanie. Wypierza się, biedak i jest ostatnio rozchwiany emocjonalnie. Odsunąłem go od pracy w Raju, bo straszył ludzi, więc się teraz pałęta niewiadomo gdzie. Albo podsłuchuje.
Zapanowała cisza. Na tyle niezręczna, że Daniele postanowiła odchrząknąć.
- Co? - mruknął mężczyzna, jakby nagle wyrwany ze snu.
- Nic - odpowiedziała dziewczyna.
- Nie podobają ci się moje spodnie?...
- Nie. Tak. To znaczy tak - poprawiła się. - Podobają.
"Mogłam siedzieć cicho" - pomyślała.
Mężczyzna westchnął.
- Wiesz, ja lubię ten kolor. A tak w ogóle to jestem Bogiem, jakbyś nie wiedziała.

Michalovic pisze:Pierwszy podany przykład kojarzy mi się z "Ubikiem" Dicka - jeśli miałbym robić coś podobnego, to tak jak Mistrz, czyli dostarczać czytelnikowi tyle wykluczających się wzajemnie argumentów, by do końca nie mógł on sam ocenić, jaka jest prawda Niedawno czytałem też opowiadanie "zoya" z antologii Demony - zapowiada się właśnie kiczowato, ale właściwie jedno zdanie z dialogu między głównymi bohaterkami sprawia, że czytelnik zaczyna się zastanawiać. Polecam oba teksty

paulina.itp pisze:Odkurzę troszkę temat...
Np. bohaterka ma dowiedzieć się, że jest nieśmiertelna. Nikt normalny nie uwierzy w tekst typu "jesteś nieśmiertelna bla bla", dlatego pomyślałam, że najlepszym sposobem by jej to udowodnić jest wbicie jej noża w serce. Dosłownie. Chyba ciężko dyskutować z takim argumentem
Czy waszym zdaniem taki sposób "uświadamiania" postaci jest dobry? Konkretnie, bez zbędnego gadania zderzyć bohatera z nowymi realiami?