Takie tam moje opowiadanie. Może wycisnąć parę małych łezek, ale wątpię.

WARSZAWA – OPOWIADANIE WŁASNE
Centrum dowodzenia Brytyjskich Sił Nuklearnych w Liverpool, godz. 11.20. Czasy wojny nuklearnej w 2032 roku.
-Generale Nielsen, nasz samolot doleci do celu zgodnie z planem, o godzinie 11.30! Gdy znajdzie się nad miastem, będzie czekał na pańską komendę!
Generał kiwnął głową. Atak nuklearny na Warszawę miał już niedługo się dopełnić. John Nielsen przechadzał się powoli po centrum dowodzenia, czekając na sygnał od pilota bombowca Avro Vulcan, który zmierzał nad miasto z potężną bombą atomową, nad którą Wielka Brytania pracowała prawie 3 lata. Zrzut na Warszawę miał być testem dla olbrzymiej ,,D-BOMBY”. Wszyscy zajęli swoje miejsca. Generał powoli spacerował, gdy usłyszał cichy szelest pod swoją stopą. Spojrzał w dół, i zobaczył zdjęcie jakiegoś miasta. Powoli mu się przyjrzał, a po chwili jego oczy zdawały się być trochę bardziej wilgotne. Mała, niedostrzegalna łezka spłynęła mu po nosie, i spadła na zdjęcie. Przedstawiało ono krajobraz stolicy Polski.
Coś, co dla innych było zwykłym zdjęciem, dla generała Johna Nielsena było bolesnym powrotem do przyszłości. Dobrze pamiętał, jak w roku 1983 przyszedł na świat jako Marcin Czarniecki. To właśnie Warszawa była jego pierwszym domem, domem, który po latach wyrzekł się zdolnego żołnierza, a dziś miała być przez niego zniszczona.
Właśnie w Warszawie generał urodził się i spędził swoje dzieciństwo. Pamiętał swoją matkę – dobrą kobietę, która zawsze po powrocie z pracy w szkole przynosiła mu cukierki i jakieś zabawki. Była to wysoka blondynka z delikatnymi rysami, nauczycielka w szkole na Mokotowie. Pamiętał też ojca, potężnego, dobrze zbudowanego mężczyznę, który razem z nim oglądał mistrzostwa świata w piłce nożnej, i zawsze pomagał mu odrabiać prace domowe z matematyki, które sprawiały mu tyle problemów.
Generał przypomniał też sobie szkołę… Wielki gmach, w którym spotkał swoich pierwszych kolegów… Jacka, z którym kiedyś stał całą lekcję w kącie za obrzucenie nauczycielki rosyjskiego kawałkami kredy… Pawła, który pomagał mu zbudować pierwszą procę, i z którym musiał potem tłumaczyć się za wybicie szyby w stołówce… Tomka, który zawsze wzbudzał w nim podziw za osiągnięcia sportowe…
John przypomniał też sobie swoją pierwszą miłość, Lenę… Pamiętał to jak dziś, ławkę w parku, książkę, którą kazała przeczytać mu matka… Na sąsiedniej ławce siedziała ona… Miała piękne, czarne włosy… Niebieskie, granatowe wręcz oczy, które zachwycały swoją głębią i tajemniczością… Nie rozmawiali wtedy ze sobą, wystarczały im zwykłe spojrzenia… Patrzył na nią przenikliwie, ona rumieniła się i odwracała nieśmiało wzrok… Przychodził odtąd do parku codziennie, w końcu odważył się na rozmowę z nią. Miała taki słodki, delikatny głos, i ten jej serdeczny śmiech…
Po latach postanowił wstąpić do armii… Odnosił tam spore sukcesy, już po czterech latach awansował na porucznika... W końcu, w 2007 roku wziął ślub ze swoją ukochaną, a już w rok po weselu urodziła im się mała córeczka… Nazwali ją Kasią. Był to mały, rozkoszny bobas, a oczy odziedziczył po matce…
Aż nadszedł rok 2009… Za atak słowny na przełożonego wydalono go z armii… Z armii, która była dla niego całym życiem… Wrócił załamany do domu, chcąc znaleźć pocieszenie w rodzinie, a jedyne, co znalazł, było listem od niej, która oświadczyła, że wyprowadza się z dzieckiem do innego…
Zrozpaczony porzucił kraj, przeniósł się do Anglii, gdzie go po raz pierwszy doceniono… Zmienił imię, znalazł nową żonę, która kochała go tylko ze względu na pieniądze... W sumie w ogóle go nie kochała, po prostu przy nim była.…
-Generale, Avor Vulcan nad celem!
Ostatni raz spojrzał na zdjęcie swojego miasta, które było jego pierwszym domem… gdzie wciąż mieszkali jego znajomi… Jacek, znany chirurg, Paweł, inżynier budowlany, Tomek, kiedyś reprezentant kraju w piłce nożnej, dziś dziennikarz sportowy… i jego starzy, schorowani rodzice, niezdolni już do żadnego ruchu… Serce go zabolało, gdy przypomniał sobie ich łzy i ściśnięte serca, gdy opuścił ojczyznę… Gęste łzy kapały często na zdjęcie…
-Generale, Avor Vulcan nad celem!
-Detonować. – orzekł generał. Jego głos był twardy i zimny.

Nie wycisnęło paru małych łezek, bardzo mi przykro...
Takie tam sobie opowiadanie... Taki obrazek... Wspomnienie generała, który niszczy Warszawę, gdyż to miasto tak bardzo go zraniło, wywołało tyle bólu... Styl zwyczajny, niewyróżniający się... Nie widziałam jakiś rażących błędów... Ale ja się nie znam...
I to, co najbardziej mi przeszkadzało - wielokropkoza. Świadomie przeze mnie zastosowana powyżej. Ja też tak miałam, gdy zaczynałam pisać na początku - bo żeby zbudować dramaturgię danej sceny najlepiej jest wcisnąć tam miliony, miliardy wielokropków!
Podsumowując - zwyczajne, nie zapada w pamięć.

Pozdro,
Lena

Centrum dowodzenia Brytyjskich Sił Nuklearnych 1 w Liverpool, godz. 11.20. Czasy wojny nuklearnej w 2032 roku.

"Centrum dowodzenia Brytyjskich Sił Nuklearnych, Liverpool, godz. 11.20." brzmi to wystarczająco niezręcznie, żeby zablokować ochotę na czytanie cd., no, niech tam ;-) zastanawiam się, czy nie wystarczyłoby "wojskowe centrum dowodzenia, liverpool, 11:20. I wojna atomowa, data." np.

nasz samolot doleci do celu zgodnie z planem, o godzinie 11.30! Gdy znajdzie się nad miastem, będzie czekał na pańską komendę!

zastanawiam się, co z tym zrobic, nie jestem wojskowym, ale brakuje w zdaniu pewnej szorstkości, żołnierskiego konkretu, to brzmi, jakby koleżanki umawiały się na zakupy - spotkamy sie zgodnie z planem, o 16 pod arkadią.
i "rozkaz", nie komendę.

Generał kiwnął głową.

skinał.

Atak nuklearny na Warszawę miał już niedługo się dopełnić.

zupełnie mi się to zdanie nie podoba, do tego stopnia, ze zamiast próbować je zmienić, mam ochotę je wywalić.

-Generale Nielsen, nasz samolot doleci do celu zgodnie z planem, o godzinie 11.30! Gdy znajdzie się nad miastem, będzie czekał na pańską komendę!
Generał kiwnął głową. Atak nuklearny na Warszawę miał już niedługo się dopełnić. John Nielsen przechadzał się powoli po centrum dowodzenia, czekając na sygnał od pilota bombowca Avro Vulcan, który zmierzał nad miasto z potężną bombą atomową, nad którą Wielka Brytania pracowała prawie 3 lata.

całe to jakieś takie maslomaślane jest. w kółko te same inf powtarzasz.

1 Generał powoli spacerował, gdy usłyszał 2 cichy szelest pod swoją stopą. 3 Spojrzał w dół, i zobaczył zdjęcie jakiegoś miasta. 4 Powoli mu się przyjrzał, a po chwili 5 jego oczy zdawały się być trochę bardziej wilgotne. 6 Mała, niedostrzegalna łezka spłynęła mu po nosie, i spadła na zdjęcie. 7 Przedstawiało ono krajobraz stolicy Polski.

1 - akapit,
2 cichy szelest - szelest ma to do siebie, ze jest cichy,
3 Spojrzał w dół, i zobaczył zdjęcie jakiegoś miasta. - i tak w kwaterze głownej sie papiery po podłodze walaja? btw - "jakiegoś" zbędne.
4 Powoli mu się przyjrzał, - normalnie człowiek by kartkę podniósł, gdyby chciał ją dokładnie obejrzec, twój generał stoi nad nią i gapi sie na własne stopy?
5 jego oczy zdawały się być trochę bardziej wilgotne - zdawały się? moze prościej: zwilgotniały. albo ze zalśnily w nich łzy?
6 Mała, niedostrzegalna łezka spłynęła mu po nosie, i spadła na zdjęcie grrr!! stał i gapił się pod nogi ze łzami kapiącymi mu po nosie? i to w chwili, gdy ma podjąć decyzje o zbombardowaniu miasta?
7 Przedstawiało ono krajobraz stolicy Polski. - moze zdjecie satelitarne warszawy?

Coś, co dla innych było zwykłym zdjęciem, dla generała Johna Nielsena było bolesnym powrotem do przyszłości.

powt.

Dobrze pamiętał, jak w roku 1983 przyszedł na świat jako Marcin Czarniecki.

pamiętał, jak się rodził? łaaaał, niezły koleś jest :-D

Właśnie w Warszawie generał urodził się i spędził swoje dzieciństwo. Pamiętał swoją matkę

powt.

zawsze pomagał mu odrabiać prace domowe z matematyki, które sprawiały mu tyle problemów.

powt.

Generał przypomniał też sobie szkołę… Wielki gmach, w którym spotkał swoich pierwszych kolegów… Jacka(...)

kropki do wywalenia, zamiast nich przecinki, a przed jakckiem dwukropek. no i zaimki tez do wywalenia.

Wielki gmach, w którym spotkał swoich pierwszych kolegów… Jacka, z którym kiedyś stał całą lekcję w kącie za obrzucenie nauczycielki rosyjskiego kawałkami kredy… Pawła, który pomagał mu zbudować pierwszą procę, i z którym musiał potem tłumaczyć się za wybicie szyby w stołówce… Tomka, który zawsze wzbudzał w nim podziw za osiągnięcia sportowe…

?? spróbuj inaczej -> pawła, pomagającego mu budowac pierwsza procę ;-)

John przypomniał też sobie swoją pierwszą miłość

out.

Po latach postanowił wstąpić do armii… Odnosił tam spore sukcesy, już po czterech latach awansował na porucznika... W końcu, w 2007 roku wziął ślub ze swoją ukochaną,

skaczesz z życia rodzinnego do pracy i z powrotem, brak tu ciągłosci wątku.

Za atak słowny na przełożonego wydalono go z armii…

eee tam, najwyzej by mu dali upomnienie, nagane, moze zakaz opuszczania koszar - ofc w zalezności, jak ostro się wyrazil, ale na wydalenie z armii trzeba sobie zasłużyć ;-) warto poszperać trochę, nawet w necie, zeby uniknać takich błędów.
poza tym, jak kogoś wywalają z jednej armii dyscyplinarnie, to raczej do drugiej go nie przyjmą ;-)

Zrozpaczony porzucił kraj, przeniósł się do Anglii, gdzie go po raz pierwszy doceniono

co my byśmy zrobili, gdyby nie ten cudny uk :-)

Zmienił imię, znalazł nową żonę, która kochała go tylko ze względu na pieniądze... W sumie w ogóle go nie kochała, po prostu przy nim była

yyyy? to moze ta pierwsza, która od niego zwiala, zrobiła to nie dlatego, ze pochodziła z warszawy? moze nasz generał, to po prostu zwykły palant? ;-)

Ostatni raz spojrzał na zdjęcie swojego miasta, które było jego pierwszym domem… gdzie wciąż mieszkali jego znajomi… Jacek, znany chirurg, Paweł, inżynier budowlany, Tomek, kiedyś reprezentant kraju w piłce nożnej, dziś dziennikarz sportowy… i jego starzy, schorowani rodzice, niezdolni już do żadnego ruchu… Serce go zabolało, gdy przypomniał sobie ich łzy i ściśnięte serca, gdy opuścił ojczyznę… Gęste łzy kapały często na zdjęcie…

widze, ze się starasz, ale nadmiar kropek i nachalne kreowanie wzruszajacej sceny nie pomaga tekstowi.

orzekł generał

- orzekł? orzeka sad w sprawie, vide, orzeczenie sadu.

tekst wymaga wielu poprawek, mamy jednego bohatera, a i on jest jedynie zarysowany, nie ma cech, ktore mogłą zbliżyć go czytelnikowi, nie da sie chłopa polubić ani znielubic, bo nic o nim nie wiemy poza kilkoma suchymi faktami z życia, nie wiem, jak zrobił karierę w armii uk, bo generałowanie to już kariera, szczególnie w obcym wojsku, no i - btw - wydaje mi się, ze do wstąpienia do wojska potrzebne jest obywatelstwo danego kraju, ofc pomijam legie cudzoziemską ;-)

styl średni, za duzo zaimków, powtórzeń, o wielokropkach już nie wspomnę - z tym, że jak pomysle o moich pierwszych textach, to nie jest tragicznie :-D

sporo pracy przed tobą, ale jeśli chcesz pisac, to walcz, jak to Pilipiuk mawia ;-)


Zatwierdzam jako weryfikację. dorapa ;*

Hej,

Generał kiwnął głową. Atak nuklearny na Warszawę miał już niedługo się dopełnić.

Dopełnić? Nijak to tutaj nie brzmi. Miał stać się faktem, na przykład.

John Nielsen przechadzał się powoli po centrum dowodzenia, czekając na sygnał od pilota bombowca Avro Vulcan, który zmierzał nad miasto z potężną bombą atomową, nad którą Wielka Brytania pracowała prawie 3 lata.

Strasznie przegadane zdanie. Spróbuj jakoś inaczej.

John Nielsen przechadzał się powoli po centrum dowodzenia. Bomba atomowa, nad którą Wielka Brytania pracowała prawie trzy lata, znajdowała się na pokładzie bombowca Avro Vulcan. Nielsen czekał tylko na sygnał, zmierzającego nad cel pilota.

Generał powoli spacerował, gdy usłyszał cichy szelest pod swoją stopą.

Szelest to nie jest właściwy dźwięk, jeśli przyjmiemy że stanął na zdjęcie.

Spojrzał w dół, i zobaczył zdjęcie jakiegoś miasta. Powoli mu się przyjrzał, a po chwili jego oczy zdawały się być trochę bardziej wilgotne. Mała, niedostrzegalna łezka spłynęła mu po nosie, i spadła na zdjęcie. Przedstawiało ono krajobraz stolicy Polski.

Ten kawałek się nie klei. Moim zdaniem do przebudowy. Z "niedostrzegalną łezką, wilgotnymi oczyma i krajobrazem" na czele.

To właśnie Warszawa była jego pierwszym domem, domem, który po latach wyrzekł się zdolnego żołnierza, a dziś miała być przez niego zniszczona.

Powtórzenie domu przejdzie, jeśli po pierwszym użyciu słowa postawisz kropkę.
I albo czegoś nie rozumiem, albo to on wyrzekł się domu, a nie dom jego.

Właśnie w Warszawie generał urodził się i spędził swoje dzieciństwo. Pamiętał swoją matkę – dobrą kobietę, która zawsze po powrocie z pracy w szkole przynosiła mu cukierki i jakieś zabawki.

Bardzo majętną musieli być rodziną.

Tomka, który zawsze wzbudzał w nim podziw za osiągnięcia sportowe…

Można kogoś podziwiać za, ale nie wzbudzać podziw za.

Tomka, którego podziwiał za osiągnięcia sportowe.
Tomka, który zawsze wzbudzał w nim podziw swoimi osiągnięciami sportowymi.

Nazwali ją Kasią.

Kasia.

Wrócił załamany do domu, chcąc znaleźć pocieszenie w rodzinie, a jedyne, co znalazł, było listem od niej, która oświadczyła, że wyprowadza się z dzieckiem do innego…

W którym oświadczyła.

i jego starzy, schorowani rodzice, niezdolni już do żadnego ruchu… Serce go zabolało, gdy przypomniał sobie ich łzy i ściśnięte serca, gdy opuścił ojczyznę…

Powtórzenie.
Jak można sobie przypomnieć czyjeś ściśnięte serce?

-Detonować. – orzekł generał. Jego głos był twardy i zimny.

Głos twardy - głos z emocją, silny.
Głos zimny - głos pozbawiony emocji.
Jedno drugiemu przeczy.

Ogólnie.

Wycisnęło kilka łez.
Niestety, nie z powodu łapiącej za serce treści, a z powodu ilości znajdujących się w tekście wielokropków.
Sama historia jest ok, ale kompletnie nic mi nie zrobiła.
Jednak jestem zdania, że scena jaką chcesz pokazać, jest warta tego aby napisać to raz jeszcze, a jeśli trzeba będzie to jeszcze raz.
I kolejny.

Pozdrowienia,

G.