Latest post of the previous page:

dorapa pisze:Tak czy siak dochodzimy do wniosku: kobiety piszą po kobiecemu, a mężczyźni lepiej.

Cóż za piękne ujęcie problemu, wyczerpuje dyskusje w jednym zdaniu.

Poza tym podziwiam ducha rywalizacji, który na forum panuje. Wystarczy rzucić hasło i "czelendż" gotowy. Zapał godny pozazdroszczenia.

<Wredota mode on>

Bo prawdziwy facet to nieczuły ogier rozpłodowy z bicem większym od mózgu. Bo facet nie ma uczuć. Bo facet miast gadać, używa strzelby. Bo facet jak coś chce, to weźmie siłą. BO FACET TO KNUR.

<Wredota mode off>

EDI-t

Pacząc na wypowiedź niżej, jestem za niezaczynaniem czegokolwiek, bo i tak wyjdzie z tego bajzel na kółkach.

Rubia edit: radziłabym zastanowić się nad treścią i doborem sformułowań przed opublikowaniem posta.

DAF pisze: Poza tym podziwiam ducha rywalizacji, który na forum panuje. Wystarczy rzucić hasło i "czelendż" gotowy. Zapał godny pozazdroszczenia.

|
Cóż, każdy chce się przekonać, jak wypada w odbiorze. Każdy głos w głosowaniu konkursowym to wyraźny sygnał. A brak głosu - tym bardziej

Zawsze dobrze jest zmierzyć się z odbiorcami, zanim napisze się trzy tomy powieści albo chociaż zbiór opowiadań, opublikuje na własny koszt i zacznie czekać na czytelników

A poważnie - do pomysłu konkursu proponuję wrócić po wakacjach, kiedy grono piszących, czytających i oceniających będzie już mniej mobilne.

Z opóźnieniem:

ravva - Alan Rickman grał SNAPE'a, nie Syriusza A że Snape jest opisywany niespójnie, tu się zgodzę. Co do Daimona Frey, czytałam tylko "Siewcę Wiatru", więc mogę mieć niepełny obraz. Zapamiętałam Daimona głównie jako nieugiętego i niepokornego. Przypomniało mi się też, że z cyklu anielskiego jako fajnie wykreowanych mogłabym wymienić jeszcze Gabriela i Lampkę. Natomiast Larsa Bergersona jako postaci totalnie nie pamiętam - tylko tyle, że miał dar przeskakiwania do innej rzeczywistości.

Navajero - to, że kobietom zdarza się opisywać fantazje na temat idealnych facetów, wynika imho częściowo z tego, że inne kobiety lubią te fantazje czytać, bo niby skąd wzięła się np. szalona popularność "Zmierzchu"? Odbiłabym piłeczkę, że mężczyznom z kolei zdarza się pisać postacie MĘSKIE będące ucieleśnieniem MĘSKICH fantazji o byciu mega-super-twardym, muskularnym i nadludzko skutecznym bojowo twardzielem, któremu wszystkie laski się ścielą do stóp Conan albo James Bond, anyone?

Ignite pisze:ravva - Alan Rickman grał SNAPE'a, nie Syriusza

uff, sorry, ewidentnie moja znajomość hp lezy i kwiczy

Co do Daimona Frey, czytałam tylko "Siewcę Wiatru", więc mogę mieć niepełny obraz.

spokojnie wystarczy ;-)

ale gdy tak siąde i chwilę podumam wychodzi, że mój ulubiony bohater zebrany z ksiazek w jedno, to zasadniczo nic dobrego :-D to znaczy, ma pozytywne cechy, ale gdyby chłopa przenieśc w real, zatłukłabym go miekkimi figami.

moze poza takim jednym, o którym zdarzyło mi się pierwszy i ostatni raz w życiu napisac wersję alternatywną jego przygód :oops:

mój ulubiony bohater zebrany z ksiazek w jedno, to zasadniczo nic dobrego

Podrzuć przykłady

Argurios ("Troja"),

tenaka, waylander, parmenion - własciwie wiekszosc bohaterów Gemmela, bez znaczenia po której stronie stoją.

Hazdrubal Barka ("spiżowi wojownicy" C. Oden)

Oleg Dubrow ("choragiew michała archanioła", "białe noce" A. Przechrzta)
i Johannes Krohne.

Oleg Kostogłotow ("oddział chorych na raka" Sołżenicyn)

Rafalski ("zgred" ziemkiewicza)

Karol Poręba ("lot pingwina" furmaga)

Kane (cokolwiek Wagnera)

oni wszyscy są w pewnym sensie niedostosowani, moze poza rafalskim, chociaż ten też idzie pod prąd.

Kostogłotow - fakt, ale w tej książce jest więcej świetnych portretów ludzkich, m.in. babiarz Czałyj ("myj podłogę, popatrzymy sobie na cerkiewne kopuły") i ta partyjna szuja z chłoniakiem na szyi, Paweł jakiśtam

Kane to dla mnie przykład supertwardziela spod znaku Conana, tylko rozbudowanego o intelekt, magię oraz mroczną stronę. Nie tylko mega twardy wojownik, ale i mag = po trosze męski wariant Mary Sue

Tenaka Khan - z książek Gemmella czytałam tylko "Króla za bramą" i bardziej w pamięć zapadł mi Ananais

Reszty nie znam, ale patrząc na tych trzech, mniej więcej łapię klimat. Po mojemu, Domenic Jordan miałby szanse załapać się na listę ale nie wiem, czy kojarzysz.

Ignite pisze: ta partyjna szuja z chłoniakiem na szyi, Paweł jakiśtam

plus jego rodzinka ;-)

Ignite pisze:Kane to dla mnie przykład supertwardziela spod znaku Conana, tylko rozbudowanego o intelekt, magię oraz mroczną stronę. Nie tylko mega twardy wojownik, ale i mag = po trosze męski wariant Mary Sue

z kane'a trochę wyrosłam, ale sentyment pozostał ;-)

Reszty nie znam,

karol, to dziennikarz z prl, który musiał stanać na nogi po tym, jak zawalił w życiu wszystko, co się dało, i zaciagnął się na trałowiec płynący na północne, Barka - żołnierz w służbie faraona, Rafalski - ojciec rodziny w naszej rzeczywistosci, cieżko go od ziemkiewicza oddzielić trochę, parmenion - wódz prowadzący armię filpa macedońskiego, Dubrow - komandos ze specnazu, krohne - żołnierz "dwójki", w służbie Piłsudskiego, etc.

hmm, sami romantyczni bohaterowie :-D

ignite pisze:Po mojemu, Domenic Jordan miałby szanse załapać się na listę ale nie wiem, czy kojarzysz.

już kojarzę ;-) warto tego domenica za uszy wyciągnąć z półek empiku?

bo, przyznam, ze trochę się boję, że znów się przejade

ignite pisze:Po mojemu, Domenic Jordan miałby szanse załapać się na listę ale nie wiem, czy kojarzysz.

już kojarzę ;-) warto tego domenica za uszy wyciągnąć z półek empiku?

bo, przyznam, ze trochę się boję, że znów się przejade [/quote]

Moim zdanie nie, nie wydaje się w Twoim typie.

Niemniej, jak bardzo chcesz i jesteś z okolic Katowic, to mogę Ci książkę pożyczyć.

Swoją drogą, zastanawiam się, czy fakt, że czytelnicy częściej czepiają się "babskości facetów" niż "męskości kobiet", nie wynika przypadkiem z tego, że kobiety częściej przejmują męskie role niż odwrotnie i to pierwsze jest społecznie b. akceptowane niż drugie.

W sensie, jeśli w pisanej przez mężczyznę książce jest muskularna kobita-mechanik, chodząca w poplamionych olejem spodniach, szorstka i rzucająca mięsem, to czytelnik prędzej uzna ją za "typ współczesnej kobiety wyzwolonej/przełamującej stereotypy" a nie za błąd autora/sytuację, kiedy spod literackiej postaci kobiecej widać wąsatą gębę pisarza.

W odwrotnej sytuacji (kobieta pisze o delikatnym, rozmawiającym o uczuciach mężczyźnie) częściej będzie to uważane właśnie za efekt nieumiejętności wczucia się w przeciwną płeć.

Anneke pisze: zastanawiam się, czy fakt, że czytelnicy częściej czepiają się "babskości facetów" niż "męskości kobiet", nie wynika przypadkiem z tego, że kobiety częściej przejmują męskie role niż odwrotnie i to pierwsze jest społecznie b. akceptowane niż drugie.

Myślę, że masz sporo racji. Tym bardziej, że istnieją również precedensy historyczne: kobiety władczynie i wojowniczki (jeśli nie od razu plemię Amazonek, to przynajmniej Joanna d'Arc), trafiały się też Nawojki, które z miłości do wiedzy zakładały męskie szatki i szły na uniwersytet. A potem nie musiały się nawet przebierać. Kobieta nie musi być zmaskulinizowana, żeby wchodzić w role zastrzeżone w większości dla mężczyzn.
Natomiast taki wrażliwy, delikatny mężczyzna pojawiał się właściwie w jednej tylko roli: artysty. No, czasem geniusza w innej dziedzinie, wybitnie intelektualnej, jak matematyka. Bo to cienka skóra i nerwy tuż pod nią. Wyjście poza ten wąski krąg może wiązać się z ryzykiem, że autorka usłyszy: a co ty, kobieto, wiesz o mężczyznach...

Rubio, nierzadko także w roli księdza.

A i owszem, zgadza się. Ech, po przeciwnej stronie przeoczyłam papieżycę Joannę. Ale to już przypadek jednostkowy i lekko perwersyjny

Szczególnie, że to tylko legenda

W sensie, jeśli w pisanej przez mężczyznę książce jest muskularna kobita-mechanik, chodząca w poplamionych olejem spodniach, szorstka i rzucająca mięsem, to czytelnik prędzej uzna ją za "typ współczesnej kobiety wyzwolonej/przełamującej stereotypy" a nie za błąd autora/sytuację, kiedy spod literackiej postaci kobiecej widać wąsatą gębę pisarza.

Z moich doświadczeń czytelniczych wynika, że "wąsata gęba pisarza" (czytaj - silne męskie ego rzutujące na tekst) częściej przejawia się w tworzeniu postaci kobiet arcysuperseksownych, które wskakują do łóżka głównemu bohaterowi, ewentualnie ich definiującą cechą jest to, że są piękne, wspaniałe, cudowne pod każdym względem i są tegoż głównego bohatera stałą partnerką... Kobiety zresztą, kiedy tworzą mało wiarygodne postacie mężczyzn, to zwykle dlatego, że idą dokładnie w tym samym kierunku: próbują opisywać ideał (przystojny, wysoki, męski, opiekuńczy, wrażliwy... blahhh).

Nie wydaje mi się, aby np. Profesora z "Opowieści praskich" była alter ego Tomasza Bochińskiego Takie charakterne, "męskie", rzucające przekleństwami babki chodzą po ulicy, wystarczy mieć taką znajomą i ją sportretować (czytając o Profesorze, byłam w szoku, skąd autor zna jedną moją koleżankę ). Natomiast istnieje pewna podgrupa autorów, którzy tego typu kobiet wolą nie widzieć/nie zauważać/negować ich obecność (khem, khem - Tolkien najbardziej znanym przykładem).

Navajero pisze:Szczególnie, że to tylko legenda

Ale legendy nie biorą się znikąd Musiało być na nią zapotrzebowanie, skoro trwa i trwa i nadal do niej autorzy wracają.