Paweł Pollak to tłumacz (skandynawista) i pisarz. Na blogu pisze rzeczy bardzo ciekawe i bardzo zjadliwe, a oto jedna z nich:

"Grzmoty wyrywające płuca, czyli grafomańska katastrofa"

http://pawelpollak.blogspot.com/2013/09 ... czyli.html

Uśmiałem się zdrowo przy lekturze. Polecam!

Paweł Pollak napisał również bardzo przydatną książkę pt. "Jak wydać książkę"

Żyłka mi niebezpiecznie pulsuje na skroni, jak czytam o takich ludziach. Jeszcze gdyby okazało się, że rzeczona autorka ma lat naście - można wierzyć, że się poduczy, wyrośnie, dojrzeje. Ale czterdziestoletnia (na oko) - za przeproszeniem - kobita? Zdumiewający i przykry całkowity brak dystansu do siebie i własnej twórczości. I jeszcze występowała na targach jako pisarka! Dokąd zmierzasz, świecie?
O wydawnictwie, które jak hieny rzuca się na takich nieświadomych własnego braku talentu (nie mówiąc o znajomości podstaw składania zdań) ludzi, nawet nie wspomnę. Zresztą ten konkretny przypadek był już poruszany w innym wątku.

Ciekawe: link, który Paweł Pollak podaje do fragmentu wypocin owej pani już nie działa. Na jej blogu ostała się tylko księga gości. Czyżby jednak wstyd?

Mnie trochę przykro to czytać, bo znam takie osoby ( znaczy z konwulsyjnym imperatywem bycia pisarzem), choć grafomania bije po oczach. Ale ja duszoszczypatielnyj jestem

Navajero pisze: znam takie osoby ( znaczy z konwulsyjnym imperatywem bycia pisarzem), choć grafomania bije po oczach

Ktoś mnie wołał?

Andrzej Pilipiuk pisze:

Navajero pisze: znam takie osoby ( znaczy z konwulsyjnym imperatywem bycia pisarzem), choć grafomania bije po oczach

Ktoś mnie wołał?

nie rób scen!!

Ech, grafomania grafomanią, ale ktoś ją jednak wydaje. Ergo - widzi szansę, że znajdą się czytelnicy:
http://www.gandalf.com.pl/a/grzebula-marta/

Chyba, że to wszystko w ramach samofinansowania.

I jaki tam znowu wstyd... Ta stronka w Gandalfie powinna uskrzydlić wszystkich, którzy mają podobny styl. Taki... emocjonalny

I okładki porobione... Ta pani musi mieć dużo pieniędzy.

Zasadniczo trudno uwierzyć w inną sytuację, niż: "Ja wam zapłacę, a wy mi wydacie". Tylko pytanie - gdzie sens?

Ego się w ten sposób karmi. EGO.

I "łaskawego" wydawcę.

Swoją drogą ego pani Grzebuły mogłoby mniej baboli sadzić.

W ogóle jakiś redaktor miał to w rękach?

rubia pisze:Ech, grafomania grafomanią, ale ktoś ją jednak wydaje. Ergo - widzi szansę, że znajdą się czytelnicy:
http://www.gandalf.com.pl/a/grzebula-marta/

Chyba, że to wszystko w ramach samofinansowania.

Jest Warszawska Firma Wydawnicza, czyli wydawanie za kasę autora. A o wydawnictwie Evanart rozmawialiśmy TU, natomiast Paweł Pollak wyszydził ich dosadniej, zdanie po zdaniu, TUTAJ. Czytelnicy? Niestety są. Co najmniej 326 na fanpejdżu (!) tej pani na facebooku.

Bartosh16 pisze:W ogóle jakiś redaktor miał to w rękach?

Jest szansa, że ten sam, co redagował tę stronę.

Natalia Szczepkowska pisze:Co najmniej 326 na fanpejdżu (!) tej pani na facebooku.

"Hej, hej, wydałam książkę. Dajcie lajka, to wyślę wam e-booka, niech ludzie myślą, że ktoś to czyta" xD

Mało tolerancyjni jesteście

A wydawnictwo Astrum, które również wydaje książki pani Grzebuły, ogłosiło w ubiegłym roku konkurs na opowiadanie albo powieść o mieście. Jak byście napisali i wygrali, to też mogłoby Was wydać. I co wtedy? Marudzilibyście, że nie chcecie występować w towarzystwie grafomanów?

Dobrze, że ostrzegłaś, już nie napiszę i nie wyślę.
Wolę być postrzegany jako grafoman gdzie indziej

Albo nie być jako grafoman postrzeganym w ogóle. Wychodzę z założenia, że lepiej szlifować warsztat do znudzenia niż debiutować w wieku piętnastu lat, a potem się wstydzić całe życie. Wiem, Dukaj jak miał szesnaście napisał takie opowiadanie, że pospadali w NF z krzeseł, ale to w sumie wyjątek potwierdzający regułę

Natalio, trochę przesadzasz, nieumiejętnie napisany tekst miałby być powodem wstydu na całe życie? Wstydzić się powinno przede wszystkim świństw robionych innym ludziom, w tym plagiatów.
Chwalenie się własnym słabym pisarstwem jest mniej przykre dla otoczenia niż np. natrętne wystawianie na pokaz ciała o wątpliwych walorach estetycznych (gdy pracowałem w liceum, czułem się nierzadko tak, jakbym się znajdował w zakładzie przetwórstwa mięsnego, a nie w szkole).
Jeżeli kobieta ma możliwość publikowania, dlaczego niszczyć ją z tego tylko powodu, że robi to słabo? Lepiej doradzić jej, w jaki sposób może pracować nad swoim warsztatem. Najskuteczniejszym weryfikatorem wartości pisarstwa - jak zresztą każdej twórczości - jest czas.