Dziesięć lat temu napisałam fragment... czegoś. Odłożyłam i zupełnie o tym zapomniałam. Niedawno znalazłam i... dokończyłam.
Powstała taka mini powieść w trzech częściach w sumie.
Od połowy maja 2013 do połowy września 2013.
Ponad 124 tysiące wyrazów (około 789 tysięcy znaków).

Teraz patrzę na to i myślę. Duuuużo do poprawy.

No to się wyspowiadałam.

no!

Czy ja cię do wszystkiego muszę zmuszać?

tak

ithilhin pisze:tak

ok, jasne
idę zatem zmuszać dalej!

Lubię to! Trzymam kciuki

Gdyby w grę wchodziła możliwość nieprofesjonalnej recenzji, to polecam się.

Życzę tym samym powodzenia.

Bartosh, ona też ma zamkniętego bloga

Bartosh16, po korekcie chętnie Ci coś wyślę. Tylko, że to raczej bajka dla dużych dziewczynek ;-)

Zamknęłam to moje pisanie na etapie trzech części z epilogiem (napisanym po drugiej części). Część trzecia nie była planowana, jakoś tak wyszła. Chyba czułam, że to nie koniec, że powinny być trzy światy. Ale i tak muszę to przejrzeć pod kątem spójności fabuły....
I zaczęłam traktować to jak "pierwszy" tekst, bo to co pisałam kiedyś, przed przerwą, nie ma chyba porównania.

Mam w głowie pomysł na opowiadanie takie trochę s-f. Ale tu nie mogę się zdecydować jaka narracja. Najpierw był czas teraźniejszy, trzecia osoba - ale to męczyło chyba na dłuższą metę. Próbuje zmienić na pierwszą osobę, ale głównym bohaterem jest facet, więc sama nie wiem... No i w sumie mam pomysł na zakończenie i świat, ale środka za bardzo nie mam.

Napisałam odpowiedź na genialne opowiadanie Ravvy... Też musi odleżeć.

Najbliższe pisanie to chyba zagadki Skye, które gdzieś mi tam pod skórą siedzą. I obiecałam ;-)

Ith, daj tekstowi odleżeć, a potem do niego wróć. Popraw, poczytaj...

No i w sumie mam pomysł na zakończenie i świat, ale środka za bardzo nie mam.

Skąd ja to znam? Jest gotowy świat przedstawiony, nawet bohaterowie fajni. Perspektywa narracji wymyślona i pociągająca... a żadna historia się z tego nie układa.

Trzeba iść na spacer. W trakcie godzinnej przechadzki wymyśliłem więcej, niż przez tydzień siedzenia i gapienia się w monitor.

albo pobiegać! Jeszcze lepiej pomaga.

Pobiegać to ja myślę tylko o tym, ile jeszcze tej męki i czemu ludzie się gapią, co oni nigdy biegnącej dziewczyny nie widzieli?! Wszystko, tylko nie o fabule. Najlepiej mi się o tym myśli, jak chłopak programista zaczyna mi tłumaczyć kody i wtedy moje myśli uciekają jak oszalałe w stronę wymyślania fabuły :-)

Lady Kier pisze:jak chłopak programista zaczyna mi tłumaczyć kody i wtedy moje myśli uciekają jak oszalałe w stronę wymyślania fabuły :-)

I to jest recepta