Zimno, termometry popękały,
sople na metr zwisają,
wiat pusty zawiewa.
Rzeki wodą nie szumią,
bo lodem są skute.
Słońce światłem nie błyska,
bo już zgasło.
Jest to świat,
w którym żadna jaskółka nie śpiewa.
Nie pali się tu ognisko,
w tym świecie zimy, w tym świecie trupa,
któremu kordon pogrzebowy trumny nie niesie,
bo trup jest tylko zimnym trupem dla kordonu.

Trup jeszcze żyje, choć już umarł.
Kto by podszedł do niego, ten zamarza,
więc próżno przy nim szukać duszy z płomieniem.
I choć w tym świecie istnieją wiosny i lata,
to ten świat jest sam, bez żadnego świata.

Czytając to, miałam przed oczami Bukę.

BlankLibrofilia pisze:Czytając to, miałam przed oczami Bukę.

Co to?

Koszmar każdego dzieciństwa

Prosiłbym poważne komentarze.

Buka jest poważna! I straszna!
BlankLibrofilia, łączę się z Tobą w strachu

atrepner13a pisze:Prosiłbym poważne komentarze.

Wbrew pozorom nie był aż tak bezużyteczny. Szczególnie w przypadku poezji, ważne są skojarzenia czytelnicze.

Jak można kojarzyć trupa z tym czymś?

Kto by podszedł do niego, ten zamarza,
więc próżno przy nim szukać duszy z płomieniem.

Dawno temu oglądam Muminki, ale jak Buka przechodziła to chyba wszystko wokół niej zamarzało. Jak wokół twojego trupa. Mniej więcej.
A jak w ogóle można nie znać Buki?

Nie pamiętam, by w muminkach było coś takiego.

Heh. Było. I ja również myślałem, że wszyscy ją znają. Buka