Latest post of the previous page:

Mam 50% opka na Światy Zajdla i odpuszczam - fantastyka socjologiczna nie bardzo mi jednak pasuje, to nie moja bajka. Mam inny pomysł na to opowiadania, nie chcę naginać historii, by spełnić wymagania konkursu. Spokojnie dokończę tekst i pomyślę, co zrobić z nim dalej.

Skąd ja to znam! Miałam tak z opowiadaniem na konkurs wojenny FS i z historią alternatywną. Na siłę się nie da. Niestety.

Trzymam kciuki za kolejne opka i kolejne konkursy

Wracam z nowymi siłami!
Postanowiłem dokończyć opko, które jeszcze w maju zacząłem pisać na konkurs (Światy Zajdla). Może teraz uda się je skończyć. Plan jest mało ambitny: 50 k znaków do końca października. Wtedy pomyślę, co dalej.

Trzymam kciuki! Oby się te znaczki mnożyły:-)

Od czerwca pisałem niewiele (były zrywy, ale kończyły się tylko na planach), więcej myślałem o tym jak pisać, niż faktycznie działałem.
Przed weekendem przeskoczyła jakaś zapadka, trybiki się zazębiły i piszę, jak szalony: w ciągu kilku dni pękło 50k i jest olbrzymi apetyt na więcej. I będzie więcej, bo pisanie sprawia mi teraz radość.
Dodatkowo, jestem zadowolony z tego, co napisałem - niewiele tam jest do usunięcia, poprawiam na bieżąco. A najbardziej zadowolony jestem z tego, że nie jest to pisanie spontaniczne, tylko realizacja konkretnego planu; wiem co i jak chcę napisać; wiem, co chce osiągnąć. Ostatni raz takie wrażenie miałem, gdy były warsztaty Thany - to był świetny okres, często do niego wracam myślami.

Nie zakładam maratonu, bo wiem, że takiego tempa nie utrzymam długo. Gdy będę pisał mniej (nie wątpię, że taki moment nadejdzie), po prostu wrócę do tego miejsca, żeby przypomnieć sobie, że jednak potrafię.

Filip pisze:piszę, jak szalony: w ciągu kilku dni pękło 50k i jest olbrzymi apetyt na więcej. I będzie więcej, bo pisanie sprawia mi teraz radość.

Pięknie! Jeśli znów ktoś napisze, że my tylko jałowo ględzimy na Wery albo paplamy w SB, to go odeślę do tego Twojego posta. My ględzimy i paplamy w przerwach! A pomiędzy przerwami tworzymy jak dzicy, jak szaleni - wściekle i zaciekle!

Dziś znów pękło 10k, łącznie z poprzednimi jest już około 80k i powoli będę zbliżał się do końca. Co prawda nie jestem zadowolony z ostatnio napisanych stron - są brzydkie, przypominają bardziej skrypt, niż właściwy tekst, lecz nie martwi mnie to wcale. Tu sprawdza się stare, mądre przysłowie: łatwiej kijek pocieniować, niż go potem pogrubasić.
Muszę też zmienić początek (wywalić część zbędnych dialogów), nie pasuje do zakończenia, które jest bardziej opisowe, spokojniejsze - ale to zabawa na następny tydzień.
Zastanawiam się, co zrobię z tekstem na 70-80k znaków. Bawi mnie to pisanie, ale chyba faktycznie będę musiał część pocieniować.

Dziś słabiutko, 5k. Ale wiem dlaczego i nie pękam. Potknąłem się na technologii, zresztą:

W czasie badań w instytucie wykorzystywaliśmy wysoko przepustowy system sekwencjonowania, umożliwiający automatyczne tworzenie starterów, niezbędnych do rozpoczęcia procesu amplifikacji i następującej po nim analizy łańcucha DNA. Układ posiadał kompletny, sterowany komputerowo protokół działania, umożliwiający całkowite zautomatyzowanie procesu syntezy od chwili wprowadzenia próbek do kapilar, poprzez rozdział elektroforetyczny i detekcję fluorescencji, aż do odczytu sekwencji kodu.

Zadanie na jutro: przerobić tak, by tekst nie brzmiał jak poradnik młodego technika. I znów: łatwiej kijek pocieniować...

Filip pisze:Dziś słabiutko, 5k. Ale wiem dlaczego i nie pękam. Potknąłem się na technologii, zresztą:

W czasie badań w instytucie wykorzystywaliśmy wysoko przepustowy system sekwencjonowania, umożliwiający automatyczne tworzenie starterów, niezbędnych do rozpoczęcia procesu amplifikacji i następującej po nim analizy łańcucha DNA. Układ posiadał kompletny, sterowany komputerowo protokół działania, umożliwiający całkowite zautomatyzowanie procesu syntezy od chwili wprowadzenia próbek do kapilar, poprzez rozdział elektroforetyczny i detekcję fluorescencji, aż do odczytu sekwencji kodu.

Zadanie na jutro: przerobić tak, by tekst nie brzmiał jak poradnik młodego technika. I znów: łatwiej kijek pocieniować...

...niz go pogrubasić :-)
pisz.
dobre to, nawet jak na techniczny bełkot :-)

Brzmi dobrze! Ja bym nie zmieniał.

Jest problem. Naszła mnie myśl dzika, by wszystko zmienić w prawie skończonym tekście (65 k po lekkim czyszczeniu). Bo fabuła jest banalna, a techniczny żargon sprawia, że całość jest zbyt sztywna. Więc piszę od nowa (A co! ), teraz będzie wyglądać to tak:

Sekwencjonowanie łańcucha DNA jest, wbrew pozorom, działaniem dość prostym.
Wystarczy przecież delikatnie chwycić podwójną helisę za brzeg wstążki, ostrożnie potrzeć palcami, by ogrzała się w naszych dłoniach, dodać odczynnik, potem ostudzić – tylko powoli, gdyż szybko traci ciepło, znów podgrzać, fluorescencyjnym markerem zaznaczyć kontrast, i na końcu, sprawdzić odczyt, delikatnie patrząc pod światło. Tyle teorii, bo w praktyce było dużo trudniej.
Tak naprawdę, to w początkowym okresie doświadczeń, największą trudność sprawiało nam zdobycie odpowiedniego materiału do badań.
Dlatego, dość szybko, nauczyliśmy się podstępnie wyplatać helisy z dziewczęcych warkoczy, wcześniej – mamić je pięknymi słówkami, karmić słodyczami i prowadzić za ręce nad rzekę lub do parku, by tam – gdy już ufały nam bezgranicznie – kraść kosmyki ich włosów, czarne, rude i piegowate, a następnie biec z nimi do laboratorium, ogrzewać je w cieple kwarcowych lamp i naszych oddechach.


I...?

Bardzo ładnie. I obrazowo. I poetycko tak nieco.

Mi się podoba. Jak napisał ithi, obrazowe i poetyckie. Dużo lepsze od wcześniejszej wersji

Ładnie, ale może rozbić te zdania na nieco krótsze? Nie mówię, że wszystkie, jednak te dwa taśmociągi...

Zaraz. Piegowate kosmyki włosów? Co z tymi właścicielkami kosmyków? Łupież mają? Pasemka?

Dziś mało, zaledwie parę k, a i tak w większości do wycięcia.
Mam lekkie przeziębienie, nie mam zapału do pisania. Muszę to przeczekać.