3.





Dobra, posłuchajcie: Szoter przedstawia mi właśnie plan

w którym przy użyciu logistyki i środków tak minimalnych, że

nawet mi trudno jest w to uwierzyć, zamierza ogłuszyć około

tysięczną rzeszę ludzi. Ogłuszyć i wprawić w przerażenie.



- Pamiętasz, jak w zeszłym roku Czubak po pijanemu odpalił

petardę w kinie? - pyta, po czym zaciąga się mocno papierosem -

to nie była duża petarda, a sam wiesz co się działo. Chodzi mi

o to, że w takich zamkniętych pomieszczeniach huk dobrze

się niesie.

- Ciągnij, ciągnij, bo słyszałem, że zwątpię, a na razie...

- Ja myślę o miejscu w którym akustyka jest dużo lepsza -

przerywa mi Szoter - a ludzi dużo więcej i bywają momenty

w których jest tam tak cicho, że jak ktoś pierdnie to się echo

rozchodzi.

Zastanawiam się może ze trzy sekundy o jakie miejsce mu

chodzi. Bo znam Szotera.

- No dobra. Tylko jak i po co? - pytam.

- słuchaj dalej, Luk, bo dopiero się zaczynam rozkręcać.

I nie pytaj więcej: po co? - zwłaszcza ty - Szoter mocno

akcentuje TY.

- To wszystko nic - mówi... - W Bazylice, poza genialną akustyką,

jest jeszcze zajebisty system nagłaśniający.

Wyobraź sobie, co będzie jak detonacja nastąpi, powiedzmy,

metr od mikrofonu do którego nawija ksiądz.

- Szoter zaczyna gestykulować, co oznacza, że się rzeczywiście

rozkręca. - huk, poza tym, że sam w sobie będzie imponujący -

zostanie pomnożony do trudno szacowalnych, gigantycznych

rozmiarów, niesiony przez wszystkie głośniki w tym kościele.

Na pewno rozerwie membrany, polecą szyby...

- zajebią nas za to - przerywam Szoterowi słowotok,

bo zaczyna się robić czerwony - no i jak chcesz to zrobić,

żeby się nie wdupić? - pytam.

- pomyślałem i o tym - ale posłuchaj Luk, kurwa, przez

chwilę - Kalosowi zostały jeszcze te dwie ukraińskie petardy

z ostatniego sylwestra - mówi - wiesz, te megadupne - cośmy

się bali je odpalać, po tym jak pierwsza rozerwała kontener

na śmieci przed blokiem Sebana.







- będzie jatka - mówię - będzie taka jatka, że ludzie potracą

słuch, ktoś padnie na zawał i mamy przejebane. Po takim

numerze zaczną nas w końcu szukać na serio. Wszystkie psy

w mieście. Zresztą co ja pierdolę, przecież złapią nas już na

gorącym... I niby kto miałby to zrobić? - pytam - Ja?!

Szoter uśmiecha się po swojemu, bierze ze stołu moje piwo,

pociąga strzemiennego, po czym mówi:

- Młody Tomecki.

I w tym momencie już wiem, że to kiedyś się stanie...

- Młody Tomecki to zrobi - mówi Szoter - i weźmie

wszystko na siebie.





4.









Jak pewnie każdy zdążył już zauważyć, stężenie świra na

metr kwadratowy w naszych kręgach, jest wyższe niż gdziekolwiek

indziej, wyjąwszy może oddziały zamknięte w szpitalach

psychiatrycznych.

Młody Tomecki jest jednak postacią zjawiskową nawet

w tak barwnej oazie. Jak sam przyznaje - gdyby udostępnić mu

odpowiednie środki i stworzyć ku temu możliwości - wyrżnąłby

w pień większą część społeczeństwa, infrastrukturę zrównał z glebą

przy użyciu semtexu, itd...



Poza tym, służy w niedzielę do mszy jako ministrant -

z własnej nieprzymuszonej woli.



Przytoczę może w tym miejscu pewną historię:



Otóż parę lat temu, latem, w trakcie jednej z wielu

młodzieżowych balang organizowanych w myśl zasady "starych

nie ma, chata wolna - będzie bal" doszło do incydentu, który

powinien wiele powiedzieć o możliwościach Młodego Tomeckiego.



Tak więc w pewnym momencie, w chwili gdy impreza była

już mocno rozkręcona, czy trafniej - zaczynała coraz szybciej wirować

po niebezpiecznych orbitach, w nieznanych mi co prawda, jednak

mało tu istotnych okolicznościach, w nieobliczalne ręce Tomeckiego -

juniora, wpadła tubka "cyjanopanu elastic" - super mocnego kleju

do gumy, elementów skórzanych, itp...



Traf chciał, że w tym samym czasie, w jednym z pokoi

(party odbywało się w domu jednorodzinnym) spał marmurowym

snem, spity do nieprzytomności, niejaki Bubiś - kumpel naszego

arcydemona z gimnazjum.







Wiedziony szatańskimi, niechybnie, podszeptami oraz swoją

czarno-ułańską fantazją Młody, niezauważony przez nikogo,

zakradł się do owego pokoju, po czym przystąpił do realizacji

sobie tylko właściwej miary pomysłu. Nasmarował, mianowicie,

koledze zawartością tubki dłonie, a następnie złożył mu je

w modlitewnym geście... I byłoby na tyle rozrywki, gdyby

po chwili nie doszedł jednak do wniosku, że żart jest ciągle

zbyt małego kalibru. Opuścił więc nieszczęśnikowi spodnie

i najzwyczajniej w świecie, ze stoickim spokojem i uśmiechem

na ustach - zakleił mu "cyjanopanem" odbyt...



Przyznam, że gdy pierwszy raz słuchałem tej opowieści,

pomyślałem w tym miejscu, że równie dobrze mógłby rzeczonemu

Bubisiowi zakleić wpierw dziurki w nosie, a następnie, dla

wzmocnienia efektu - dajmy na to - usta.

Ale cóż tam - jak miało się nieubłaganie i z czasem okazać -

przytaczane tutaj przeze mnie przedsięwzięcie nie było jakimś tam,

byle "łabędzim śpiewem" młodszego z Tomeckich, a jedynie

preludium do jego późniejszych, wiekopomnych wyczynów.



Tymczasem jednak, podobnie jak przed kilkoma minutami

- niezauważony przez nikogo - oprawca oddalił się z miejsca kaźni

i jak gdyby nigdy nic (pamiętajmy, że metoda "jak gdyby nigdy nic"

jest królową pośród metod maskowania) włączył się w liczne szeregi

nawalonych balangowiczów.

Jak to na podobnych przyjęciach bywa, skład ucztującej

ekipy podlegał nieustającym rotacjom - ktoś wchodził, ktoś inny -

jeszcze o własnych siłach - wychodził (z misją do nocnego

najczęściej) podczas gdy ktoś jeszcze inny, rażony nagłą,

procentową niemocą - padał. Słowem - wszystko toczyło się

zwyczajowym rytmem i nic nie zapowiadało (choć niezmiernie

rzadko coś zapowiada) nawet średniego kalibru fajerwerków.

Z czasem głucha - jak ta za oknami - noc, ogarnęła głowy

najtwardszych zawodników i tym samym, jak zdawać by się mogło

- impreza nieuchronnie i bez echa przechodziła do historii...





(c.d.n)





Jako że tekst jest póki co, w całości gotowy tylko pod względem treści, a nad formą dalszych rozdziałów czeka mnie zapewne jeszcze duuuużo pracy, wklejam narazie te dwa fragmenty (które wydają mi się "w miarę obrobione") a z resztą powstrzymam się jeszcze czas. Pozdrawiam i z góry dziękuję za lekturę i ewentualne uwagi. - luk

Luk, gdzie tak pędzisz?! Znów zjadasz przecinki, dialogi z małych liter...

Przytoczę może w tym miejscu pewną historię:

Daruj sobie "może".





Kolejny strzępek opowieści nie wnosi wiele nowego, powoli zaczynam się nią nudzić.

Zwolnij, wydrukuj to sobie, przeczytaj jak cudzą pracę. Spróbuj spojrzeć z dystansem.

Nieźle się czyta, lecz to jeszcze za mało, by poruszyć czytelnika.

Tym razem zgadzam się z Jackiem, zwolnij, niby króciutki tekst, a strasznie dużo błędów interpunkcjnych.



Styl - jak mówiłem - masz niezły, czyta się fajnie, ale to nie jest cały klucz do sukcesu, trzeba opowiedzieć ciekawą historię, a takie strzępki wcale nie pogłębiają głodu czytelnika, co najwyżej irytują. Zapodaj coś pożądnego, miast rzucać kawałki jakby stworzone jedynie w celu ćwiczenia warsztatu.



Chociaż zapowiadać, zapowiada się całkiem nieźle. Tyle że to za mało.



Pozdrawiam.

niewiele więcej mogę dodać od siebie. dwa kawałki, które tak naprawdę niewiele mówią.



przede wszystkim pisz wolniej, spokojniej - poza tym nadal nie rozumiem układu graficznego w którym piszesz, a jest on dla mnie po prostu męczący. Styl masz dobry, ale to za mało



pozdrawiam