– Jestem…
To wtedy odwrócił jej uwagę od lustra.
– Cii – szepnęła, wyciągając rękę.
Powiodła paznokciem na granicy czerwieni jego warg, w skupieniu wyrysowała ich kształt. Niecierpliwym ruchem języka sięgnął ku kropelce śliny w kąciku ust.
– Cii… – Zabroniła ruchem głowy.
Teraz palce niby w skrzypcowym pasażu przebiegały nieśpiesznym dotykiem wzdłuż jego piersi aż po wibrujące podbrzusze, by wrócić w nagłym arpeggio do serca. Na tę jedną sekundę zabrzmiała w nim. W sobie.
I uderzenie.
Tak powinno się dziać – ćwiczyła wiele nocy z fantomem – wtedy ciało nie ma czasu na zdumienie. Ciosem w serce. Precyzyjnie. Sztyletem.
– Mogłeś być. Mogliśmy.
Ubierała się powoli. Koniec.

Natasza pisze:Tak powinno się dziać – ćwiczyła wiele nocy z fantomem – wtedy ciało nie ma czasu na zdumienie. Ciosem w serce. Precyzyjnie. Sztyletem.

Tu mi się posypało w czytaniu. Czuję tu jakiś fałsz.

dorapa pisze:
Tak powinno się dziać – ćwiczyła wiele nocy z fantomem – wtedy ciało nie ma czasu na zdumienie. Ciosem w serce. Precyzyjnie. Sztyletem.

to się przyznam:
wtedy ciało nie ma czasu na zdumienie - miało być:
żeby ciało nie miało czasu na zdumienie. (rym!) I ugrzęzłam.
Nie umiałam (dalej nie umiem, choć próbowałam) sobie z tym poradzić.

żeby ciało potrafiło uderzyć szybciej niż zdumienie?

Thana pisze:żeby ciało potrafiło uderzyć szybciej niż zdumienie?

nie.. to ciało ma nie mieć czasu na zdumienie - tym co zrobiło sobie, jemu. Jeśli się zawaha - będzie go kochało. Gdybym rozwijała drabbla - nawet do 200 - 300 słów - dałabym radę. Chyba

Edit: w szerszej formie była okrutniejsza: najpierw dostał w wątrobę - jak radził nożownik

No to może: żeby ciało nie zdążyło się zdumieć? Tylko tu jedno słowo wypada i trzeba by dodać gdzie indziej.

nie było czasu na zdumienie ciało...
a tak?

[ Dodano: Wto 11 Lut, 2014 ]
[...]
I uderzenie.
Tak powinno się dziać – ćwiczyła wiele nocy z fantomem –żeby nie było czasu na zdumienie ciała. Ciosem w serce. Precyzyjnie. Sztyletem.
– Mogłeś być. Mogliśmy.
Ubierała się powoli. Koniec.

ech... :(

Nieeee. Szkoda, że nie podoba Ci się wersja z uderzeniem zdumienia. Wtedy ładnie wpuszczało późniejszy cios w serce, a tak się ciąg dalszy oddziela, nie płynie, tylko maszeruje osobno. W ogóle IMO ten czas jakoś tam nie leży. Próbowałabym przekazać treść, ale bez dosłownego czasu.

Natasza pisze:ech... :(

No, coś Ty! Przecież w tym cały urok drabelków!

Uderzenie!

I uderzenie.
Tak powinno się dziać – ćwiczyła wiele nocy z fantomem – żeby ciało potrafiło uderzyć szybciej niż zdumienie

No to tak właśnie napisałam wyżej, ale nie chciałaś...
Nie chcesz, żeby było uderzenie w dwóch sensach jednocześnie?

ale taraz muszę walczyć z "uderzaniem" - powtórka


<myśli> - ....

A! Dopiero teraz zajarzyłam. Hm. No to może coś można z tym wcześniejszym. Nie cios, nie uderzenie. Oraz nie przywalenie ani jego wulgarne odpowiedniki...

[ Dodano: Wto 11 Lut, 2014 ]
A prosto w serce by bardzo przeszkadzało? Bo można by u góry: I cios. A potem zamiast ciosem w serce, to prosto w serce. Tylko nie wiem, czy prosto w serce nie jest zbyt... prostackie?

A wiesz... od zmiany jednego słowa potem mi sie sypie całość... i zaczynam niemal od początku

[ Dodano: Wto 11 Lut, 2014 ]

Thana pisze:A prosto w serce by bardzo przeszkadzało? Bo można by u góry: I cios. A potem zamiast ciosem w serce, to prosto w serce. Tylko nie wiem, czy prosto w serce nie jest zbyt... prostackie?

Kurtka...
patrz:
wrócić w nagłym arpeggio do serca. Na tę jedną sekundę zabrzmiała w nim. W sobie.
I uderzenie.
tu chciałam serce - uderza - wykorzystać wieloznaczność frazeologii

No tak. Syndrom za krótkiej kołderki. Tu człowiek naciągnie, to tam mu gołe wylezie... Ale spokojnie, to się da wymyślić. Zawsze się daje, tylko to czasem długo trwa.
Porozmyślam jeszcze nad synonimami ciosów i uderzeń, może się coś znajdzie.

– Jestem…
To wtedy odwrócił jej uwagę od lustra.
– Cii – szepnęła, wyciągając rękę poza granicę własnego odbicia.

a na przykład tego mi było strasznie żal, gdy wycinałam!

[ Dodano: Śro 12 Lut, 2014 ]
Sobie popróbowałam:

– Jestem…
To wtedy odwrócił jej uwagę od lustra.
– Cii – szepnęła, wyciągając rękę poza ramy własnego odbicia.
Powiodła paznokciem na granicy czerwieni warg mężczyzny, w skupieniu wyrysowała ich kształt. Niecierpliwym ruchem języka podążył za pieszczotą.
– Cii… – Zabroniła ruchem głowy.
Teraz palce niby w skrzypcowym pasażu przebiegały nieśpiesznym dotykiem wzdłuż jego piersi aż po wibrujące podbrzusze, by wrócić w nagłym arpeggio do serca. Na jedną sekundę zabrzmiała w nim. W sobie samej.
Uderzenie.
Precyzyjnie. Sztyletem. Cios w serce.
Tak powinno się dziać – ćwiczyła wiele nocy z fantomem – wtedy ciało nie ma czasu na zdumienie.
Potem ubierała się powoli.
– Mogłeś być. Mogliśmy. Nieważne.