Latest post of the previous page:

Pójdźmy śladem zdarzeń:
1. Otwarcie świata (opis dymamiczny):
Cytat:
Woda szumiała w odpływie i rdzawe pępowiny (strzępy?) krwi wirowały w wannie.

...
tu jest pauza emocjonalna, przeniesienie
---
i czasowa - bo światło zapali POTEM, tak? kiedy już poroni? kiedy rozpocznie się działanie MAP?)

2. działanie bohaterki
Zapaliła światło, odkrywając się przed lustrem. Dłonie oparła o chłodną ceramikę umywalki.

czyli: szukajmy sposobu pokazania tego, że dotąd w łazience było ciemno i nie widziała swojego odbicia w lustrze, swojej nagości. To to jest ISTOTA ZDARZENIA.

Zapaliła światło i stanęła przed lustrem. - może tak po prostu?

wersja po poprawkach, przed poprawkami:

Nie wstyd


Woda szumiała w odpływie. Rdzawe pępowiny krwi wirowały w wannie. Zapaliła światło i stanęła przed lustrem. Dłonie oparła o chłodną ceramikę umywalki.
Zrozumiała, że przed nim nie będzie już nigdy naga i tajemnica okryje ją całunem, za każdym razem, kiedy przypomni sobie uparte przekonanie, że nie może tego nazywać ich dzieckiem. Wdrukowała w pamięć żelazistosłony zapach swojego wnętrza, zapamiętała pudrowy smak tabletki na języku. Dokładnie odliczyła wszystkie minuty, wydłużone w godziny oczekiwania.
A kiedy już było po wszystkim - pustka.
Obrzmiała żalem, z gorzkimi skurczami w gardle, uciekła pod ścianę, kryjąc w dłoniach bolesność piersi.

Ithilhin, jeszcze Ci nie pogratulowałam zwycięstwa i pięknego tekstu!

Ale mi się zdecydowanie(!!) bardziej podoba pierwsza wersja. Drabbelny problem: gdy zaczyna się grzebać w treści, ucieka ta błyskawica pierwszej myśli Pępowiny ujawniły za szybko przekaz, w dodatku łupiąc czytelnika po głowie wizualizacją. Trochę za dużo łopatologii, także z tabletką i "upartym przekonaniem".
Pierwsza wersja była niedopowiedziana i bardzo mnie "chwyciła". Ta jest ciężka i przeładowana.

bardziej podoba pierwsza wersja. Drabbelny problem: gdy zaczyna się grzebać w treści, ucieka ta błyskawica pierwszej myśli

Zgadzam się. Druga jest zapewne doskonalsza, wymuskana, dopracowana, przemyślana. Ale matematyczny porządek i doskonałość nie jest literaturą (wiem coś o tym ), nie jest poezją , nie jest też "błyskawicą pierwszej myśli", zwanej czasem - jakże słusznie - natchnieniem.
Nie określił bym ostatniej wersji jako "ciężkiej", choć trochę przeładowaną - tak. I bez wątpienia przepracowaną, wystającą już poza granice piękna i sztuki będące fundamentem i istotą pierwotnej - nawet jeśli wchodzi na tereny formalnej perfekcji.

Jak dla mnie, ta początkowa wersja była najlepsza - tylko pierwsze zdanie było przydługie, można by je podzielić.
Ale to problem wszystkich pierwszych wersji - wypalają obraz pod powiekami i albo są dobre, albo nie. Taka pieczęć. Twoja była dobra, więc po co ją poprawiać? Chociaż, to kryjąc w dłoniach bolesność piersi jest znakomite, przejmujące - pięknie, prawdziwie opisuje dramat i domyka tekst.

To też obrazuje, jak ciężko poprawiać własny tekst - ten pierwszy zawsze jest jak brat.

Przede wszystkim, w nowej wersji nie ma zabijającej puenty.

Romek Pawlak pisze:Przede wszystkim, w nowej wersji nie ma zabijającej puenty.

O kurcze blaszka

Mój poprzedni post uległ awarii i musiałam wkleić jeszcze raz i wkleiłam niepełny :-(
Zapomniałam o końcówce - takiej jak w pierwszej wersji. Bez niej nie zgadza się też liczba słów.

Woda szumiała w odpływie. Rdzawe pępowiny krwi wirowały w wannie. Zapaliła światło i stanęła przed lustrem. Dłonie oparła o chłodną ceramikę umywalki.
Zrozumiała, że przed nim nie będzie już nigdy naga i tajemnica okryje ją całunem, za każdym razem, kiedy przypomni sobie uparte przekonanie, że nie może tego nazywać ich dzieckiem. Wdrukowała w pamięć żelazistosłony zapach swojego wnętrza, zapamiętała pudrowy smak tabletki na języku. Dokładnie odliczyła wszystkie minuty, wydłużone w godziny oczekiwania.
A kiedy już było po wszystkim - pustka.
Obrzmiała żalem, z gorzkimi skurczami w gardle, uciekła pod ścianę, kryjąc w dłoniach bolesność piersi.

Nabrała powietrza, ale zabiła też krzyk.

[ Dodano: Pon 17 Lut, 2014 ]

Galla pisze:Ithilhin, jeszcze Ci nie pogratulowałam zwycięstwa i pięknego tekstu!

Dziękuję. Bardzo.

Bazując na doświadczeniu własnym (w obie strony), mam refleksje i wątpliwości (oraz kaca).

Na poziomie miniatury (drabbla) redakcja/współredakcja jest jak praca saperska. Można tekst wysadzić w cholerę, rozpadnie się w nim wszystko.

Kiedy? Dlaczego?

Bo saper drabla się tylko raz.