Nadszedł czas, żeby postawić sobie sprawę jasno. Koniec z nieregularnym pisaniem stricte dla rozrywki. Mam wielką ochotę spróbować swoich sił w poważnej potyczce, którą zwieńczy (bądź nie) wydanie książki drukiem, oczywiście bez własnego wkładu finansowego.
Postanowiłem dać sobie pięć lat na doszlifowanie stylu, naukę prowadzenia ciekawej narracji i resztę tego tam, czego trzeba się nauczyć, aby dobrze pisać. Jeśli w dzień swoich trzydziestych urodzin nie będę miał na komputerze powieści na poziomie druku, to dam sobie spokój i uznam, że nie tędy droga.
Działania przygotowujące mnie do dnia glorii i wszelkiej chwały rozpocząłem kilka miesięcy temu, zaczynając pracę nad pierwszą w miarę przemyślaną powieścią. Traktuję ją jako jedną z wprawek przed czymś, co mógłbym napisać, a później z czystym sumieniem nazwać pretendującym do miana literatury.
Mam tego już 130 k i jestem niemal w połowie. Na razie tekst jest surowy po niewielkiej korekcie i przed ostateczną miażdżącą końcową korektą, która pewnie zmieni te 130 tysięcy i resztę nie do poznania. Fragmenty umieściłem w Tuwrzuciu (na które oczywiście nie mogę już patrzeć, bo widzę jak roi się tam od błędów, nie tylko tych, na które komentujący zwrócili mi uwagę).

A teraz o tym dlaczego postanowiłem założyć dziennik.
Tak już mam, że przy pisaniu potwornie marudzę, a co napiszę stronę czy dwie, to popadam w euforię (że zajebiste) albo w depresję (że ujowe i grafomania). Kobieta mnie już nie chce słuchać, więc postanowiłem założyć sobie dziennik, gdzie będę spisywał swoje żale i niewielkie triumfy. Jest to o tyle dobre, że jak ktoś chce to przeczyta, a jak nie to nie. Ja się wygadam, osiągnę spokój ducha, a przy okazji przynajmniej trochę oszczędzę dziewczęciu nerwów.
Dziennik zamknę, gdy skończę powieść.

Plan jest taki, żeby pisać co najmniej 500 słów dziennie. Nie zawsze mi się udaje. Na szczęście nie z lenistwa. Przynajmniej na razie. Postanowiłem bezwzględnie przedłożyć jakość nad ilość. Obecnie niemal każde zdanie modyfikuję lub piszę od nowa przynajmniej 2-3 razy. Jak muszę poświęcam i dwie godziny na napisanie krótkiego akapitu. Bardzo to męczące i czasami mam ochotę zostawić ten czy inny fragment, który zgrzyta mi w zębach, ale powstrzymuję się. Piszę raz jeszcze i jeszcze, najlepiej na miarę obecnych możliwości.
Mam nadzieję, że taka praca przyniesie wymierne korzyści, że podobne zmaganie się z tekstem i myślami, formowanie ich wciąż na nowo, udoskonalając, poprawi mój styl i uczyni go przejrzystym, logicznym i przyjemnym w odbiorze, a jednocześnie zaoszczędzę więcej czasu przy ostatecznej korekcie.

Dzisiejszy wynik: 606 słów. Oby jutro było tak dobrze jak dzisiaj.

Ta powieść to Neapolitana czy Dziwolągi?

Trzymam kciuki! Fajny, zdecydowany plan. Też tak mam, że jak tylko wrzucę tekst, tracę do niego serce i zaczyna mnie kłuć w oczy błędami. Aż szkoda, że nie da się tak zrobić z całością opowieści.

Pięć lat, prawie jak socjalistyczne wizje Ale porządniejsza podstawa do sukcesu

chilipouder pisze:Tak już mam, że przy pisaniu potwornie marudzę,

Marudź! A jak już wymarudzisz cały maraton, to te marudzenia zbierzemy, wydamy i będziesz miał dwie książki od razu!

chilipouder pisze:zaoszczędzę więcej czasu przy ostatecznej korekcie.

A to są marzenia, niestety... ale marz! Marudź i marz!

Galla pisze:Ta powieść to Neapolitana czy Dziwolągi?

Chodzi o Neapolitanę. Dziwolągi się już napisały i to dawno temu. Opowieść zamknęła się w 220 tysiącach znaków i leży w szufladzie. Oczywiście nie mogę już na nią patrzeć, bo słabe to to, fabularnie i językowo kulawe.
Z tym traceniem serca i kuciem błędami po oczach to masz tylko, przy wrzucaniu tekstu na Wery? Bo ja co się cofnę o dziesięć stron, żeby przeczytać co napisałem, to ciągle mnie coś kuje. Poprawiam i za jakiś czas znów kuje. Syzyfowa robota...
Pięć lat to dobry czas. Piątka to fajna liczba.

Thana pisze:Marudź! A jak już wymarudzisz cały maraton, to te marudzenia zbierzemy, wydamy i będziesz miał dwie książki od razu!

To od razu w komplecie można by sprzedawać z pejczem ćwiekowanym gaciami (od środka!). Tylko masochista mógłby chcieć coś takiego przeczytać.

Thana pisze: A to są marzenia, niestety... ale marz! Marudź i marz!

No to zaczynam. Dzisiaj zbytnio nie pomarudzę. Już wczoraj wiedziałem, co chcę napisać dzisiaj, więc szło przyzwoicie. Miałem jedną chwilę, kiedy zaplątałem się w powtórzenia. Musiałem odejść od komputera, pobawiłem się z kotem i jakoś dalej poszło. Na pocieszenie dla tych co mają problem z powtórzeniami fragment z "Sokoła maltańskiego":

" (...)Niedaleko wylotu tunelu, przed tablicą ogłoszeniową, która zakrywała lukę pomiędzy dwoma magazynami i reklamowała jakiś film i gatunek benzyny, siedział w kucki człowiek. Głową dotykał niemal chodnika, chcąc zajrzeć za tablicę. W tej groteskowej pozycji utrzymywała go dłoń oparta płasko o płytę chodnika i druga dłoń, zaciśnięta na zielonej ramie tablicy. Dwóch innych ludzi stało niezdarnie razem u końca tablicy(...)"

Jak widać można i tak. No ale to "Sokół maltański". Broni się przyzwoitą kryminalną zagadką. Można mu wybaczyć to i owo.

A o czym by tu dzisiaj pomarzyć? Hm... Niech w tym, co napisałem dzisiaj nie będzie jutro zbyt wielu poprawek.

Wynik na dziś: 434 słowa. Poniżej normy, ale nie najgorzej.

Z tym traceniem serca i kuciem błędami po oczach to masz tylko, przy wrzucaniu tekstu na Wery? Bo ja co się cofnę o dziesięć stron, żeby przeczytać co napisałem, to ciągle mnie coś kuje. Poprawiam i za jakiś czas znów kuje.

Tylko jak wrzucam. To jak z oglądaniem swego ryjka na zdjęciach - dopiero wtedy widzi się całościowy efekt . We własnym pokoju jest się dla siebie - i swych wypocin - bardziej łaskawym.

A co do kucia... zdradliwe bywa. Oczywiście, można nanieść dobre poprawki, ale ciągłe zmienianie nie wychodzi mi na dobre. Raczej muszę skasować cały akapit i napisać jeszcze raz. Ale to też zależy od metody pracy.

Gdy zaczniemy "weryfikować" urywki wydrukowanych książek, ba - arcydzieł - trafimy niekiedy na zaimkozę, powtórzenia, pozornie banalne dialogi. A całość zachwyca. Mistrzom wolno więcej

Zaglądam...
Będę zaglądać...

Galla pisze:A co do kucia... zdradliwe bywa. Oczywiście, można nanieść dobre poprawki, ale ciągłe zmienianie nie wychodzi mi na dobre. Raczej muszę skasować cały akapit i napisać jeszcze raz. Ale to też zależy od metody pracy.

Jest w tym, co napisałaś dużo racji. Nie raz złapałem się na tym, że poprawiając kilkukrotnie jeden fragment, zamiast osiągnąć zadowalający efekt, wymierny do włożonego wysiłku, otrzymywałem karykaturalne skupisko zdań, które trzeba było usunąć i napisać od nowa.

Natasza pisze:Zaglądam...
Będę zaglądać...

Bardzo się cieszę. Mam nadzieję, że nie będę zbytnio przynudzał.

Raport z dnia dzisiejszego.
Wynik: 556 słów. Jest dobrze. Na tę chwilę, a więc po kilkunastu minutach od zakończenia pracy fragment wydaje się w porządku. Nie zawsze tak jest. Uznaję to za dobry znak i pozwalam sobie na zadowolenie.
Dzisiaj wszystko poszło zgrabnie, z tego samego powodu co wczoraj. Dokładnie wiedziałem, co chcę napisać. Jutro czeka mnie więcej główkowania. Muszę wypełnić niewielką dziurę fabularną. Będę marudził...

Dzisiejszy czas przeznaczony na pisanie, spożytkowałem na korektę dotychczas napisanej całości i doczytanie do końca "Zwierciadła piekieł" Mastertona.
Pewnie niewiele osób na Wery stawia go sobie za wzór. Ja stawiam. Koontz, Masterton - czysta rozrywka, ale jaka smaczna!
Wynik na dzisiaj to zero, ale praca miała charakter powieściowy, więc nie jest źle.
Był dołek przy poprawkach. Załamują mnie moje dialogi. Momentami drętwe i sztuczne.
Co zrobić, żeby były lepsze? Są na to jakieś ćwiczenia?

chilipouder pisze:Co zrobić, żeby były lepsze? Są na to jakieś ćwiczenia?

Czytanie.

drabble - serio!

Czytanie, jak widać, dobre jest na wszystko.
Za drabble się nie biorę, bo słabo idzie mi pisanie krótkich form, chociaż w forumowym konkursie drabble'owym wziąłem udział, bo akurat wpadł mi do głowy pomysł.

Jeśli chodzi o powieść. Dwa dni ciężko główkowałem nad fabułą, nie pisałem zbyt wiele, bo po głębszym zastanowieniu okazało się, że mam tu i ówdzie poważne dziury i muszę trochę zmienić fabułę, aby je połatać.
A skoro dziury poważne to skończyło się na poważnych zmianach, które zrobią lepiej akcji i w bardziej interesujący sposób przedstawią historię czytelnikowi. Zdarzenia miały dziać się po kolei, następować po sobie, a teraz będzie akcja poprzeplatana serią retrospekcji, co doprawi opowieść szczyptą suspensu.
Wynik na dzisiaj 510 słów.

chilipouder pisze:Co zrobić, żeby były lepsze? Są na to jakieś ćwiczenia?

Jakiś czas temu zadziwiły mnie u pewnego Autora wyjątkowo błyskotliwe dialogi i zapytałam o receptę. Odpowiedź: przed pisaniem należy urządzić sobie maraton filmowy składający się (na przemian) z filmów Tarantino i Woody Allena.
Nie próbowałam na własnej skórze, ale u tamtego faceta ta metoda najwyraźniej działa. Może przetestuj?

Thana podsunęłaś całkiem ciekawy pomysł. Nie zdecyduję się na oglądanie filmów, bo podejrzewam, że jako wzrokowiec niczego z tego nie wyniosę (z resztą filmów oglądam od groma, także Tarantino, Allen, i nie pomaga), ale czytanie list dialogowych mogłoby być rozwijające.

Wynik na dzisiaj 529 słów. Głównie dialog. Jeśli po jutrzejszym sczytaniu nie będę zbytnio stękał nad swą głupotą, to już sukces.
Na dzisiaj jeszcze praca domowa z czytania. Pół "Aniki" Andrića, dokończyć opowiadanie z trzeciej części "Księgi krwi" Barkera i ze dwadzieścia stron z "Manitou" Mastertona. Kupiłem za piątaka nowiutkie "Wyjątkowe czasy" Cunninghama, ale przeczytałem kilkadziesiąt stron i stwierdzam, że mnie to jego pisanie cholernie dołuje. Za dużo nędzy i braku pieniędzy.
"Sokół maltański" był zaj***sty! Polecam tym, którzy nie czytali.

chilipouder pisze: Thana podsunęłaś całkiem ciekawy pomysł. Nie zdecyduję się na oglądanie filmów, bo podejrzewam, że jako wzrokowiec niczego z tego nie wyniosę (z resztą filmów oglądam od groma, także Tarantino, Allen, i nie pomaga), ale czytanie list dialogowych mogłoby być rozwijające.

... napisy?