Kochałabym Cię nocą
bezgwiezdną, szarą i ponurą
latem upalnym
zimą srogą
i najpiękniejszą jesienią świata
w purpurze moich myśli
oblekałabym Cię w bezwstyd
w mroku obejmowała ramieniem
uniosłabym tyle miłości
że serce Twoje beztroskie nie zdołałoby pojąć tej niemożliwości
zatopiłabym się w bezmiar czasu
przemierzała odległe krańce naszych impulsów
ale czy warto?

Przypadł mi do gustu ten wiersz, nie wiem dlaczego nikt go nie komentuje, czy pisząc go myślałaś o miłości platonicznej??

Bo jest słaby.

mi się podoba:) no ,ale każdy ma swoje zdanie, czasami ,żeby zrozumieć przesłanie autora , trzeba kilka razy przeczytać:) zastanowić się:)

pozdrawiam:)

W tym wierszu nie ma przesłania. To zbiór komunałów i luźno ze sobą splecionych metafor odrzeczownikowych z epoki przed Morsztynem.