Latest post of the previous page:

dorapa pisze:Rzecz w tym, że nie chcę niczego mieszać. Chcę pokazać świat Sary i przez Sarę. Interesuje mnie tylko ona i jej interakcje ze światem. Nie chcę tego zmieniać, chociaż czasami mnie wkurza to ograniczenie i mam problem, jak wybrnąć.

To witaj w klubie. Ja przedstawiam świat i wydarzenia oczami mojej głównej bohaterki. Ponieważ jest to świat, który ona dopiero poznaje dużo jest rozmów objaśniających pełne zjawiska i sporo jej własnych domysłów.

dorapa pisze:Nie chcę tego zmieniać, chociaż czasami mnie wkurza to ograniczenie i mam problem, jak wybrnąć.

Jako nagrodę otrzymasz czytelnika kompletnie, z głową, zanurzonego w świecie Sary... Warto się pomęczyć, no nie?

To mnie podtrzymuje na duchu. Dlatego się w to bawię. To ciekawe doznanie "twórcze", włażenie w głowę postaci, w świat jej doznań. Naprawdę rozwijające, a czasami trudne. Bo trzeba uważać, nie włazić w tożsamość bohatera z własnymi butami.
Bo gdzie kończy się bohater, a gdzie zaczyna autor?
Wiem, ze to pytanie jest mało profesjonalne, ale ja też nie jestem zawodowcem. Piszę o kobiecie. Jej problemy, przynajmniej po części, są mi znane, więc...
Byle się nie zaplątać.

dorapa, dasz radę

Pewnie, że dam. Nie ma powodów, by wątpić.

Aktegev pisze:Auć, jeśli to nie parodia, to zabolało niestety

Dlaczego auć zabolało?

Po prostu, język tego typu wydaje mi się dość mocno ograny.

No, tak...
Zapomniałam, że muszą być fajerwerki elokwencji i oryginalności.

Nie muszą, ale po co iść od razu w kliszę? Jest dużo dróg, wierzę że wybierzesz najlepszą dla swojego tekstu

No, niby... Ale tak sobie myślę, że mogę pisać wszystkimi kliszami świata, jeśli tak mi pasuje. I to będzie ok, póki nie będę twierdzić, że to zaczepiście oryginalne i pretendować do miana pisarza roku.

dorapa pisze: I to będzie ok, póki nie będę twierdzić, że to zaczepiście oryginalne i pretendować do miana pisarza roku.

prrrr, szalony... do miana pisarza roku pretenduję JA

imadoki - powodzenia, ustawię się pierwszym wydaniem w dłoni po autograf.

Weekend, więc może coś się napisze. Powstała pewna myśl wielce przewrotna, ale nie wiem, czy chce mi się ją realizować.
Póki co muszę odespać zaległości.

Napisane wszystko, co było w myśli. Odkładam tekst na zimowanie ( a właściwie wiosnowanie). Na pewno trzeba poprawiać. Ale najpierw muszę nabrać dystansu.

dorapa pisze: Napisane wszystko, co było w myśli. Odkładam tekst na zimowanie ( a właściwie wiosnowanie). Na pewno trzeba poprawiać. Ale najpierw muszę nabrać dystansu.

Czy to znaczy - pomijając korektę - że powieść jest ukończona?

Chyba nie, ale trzeba mi dystansu. Kilku choćby dni na rozważenie kwestii matki, Marcela, scen jakie gdzieś mi zalśniły, ale nie są konieczne, więc pisanie ich jest może nadużyciem, rozwleczniem. A może powinny się znaleźć, bo dopełnią obraz?

Czas i dystans. Czytanie po tygodniu pokazuje dziury i byki.

Nie sądzę, by to była powieść. 84 strony, a jak zapełnię dziury pewnie więcej. Opowiadanie? Mikropowieść?

dorapa pisze:Nie sądzę, by to była powieść. 84 strony, a jak zapełnię dziury pewnie więcej. Opowiadanie? Mikropowieść?

strony się mnożą po wprowadzeniu poprawek.

Dlatego dobrze pisać w limicie znaków. Zmusza do myślenia, szperania w zdaniach, tropienia niepotrzebnych słów, zdań, akapitów.