Był raz sobie rekin – nie pływał w oceanie. Pysk miał jak manekin i wkoło same panie. Głos – czterooktanowy, gdyż spijał tylko ropę. Nie przyszło mu do głowy, jak tu ukryć wtopę. Wtopił sobie w zęba małą rybią łuskę, gdy sucha, ludzka gęba nosiła białą piuskę. Marzył o drapieżcy – w zębie przyjaciela, który dla łupieżcy grałby gnębiciela. Knuł zbrodnicze plany, jak wytępić człeki. Nosił nawet glany, w płetwach – ostre ćwieki. Z fugu miał układy, z rają pijał wódkę, był całkiem bez ogłady – chciał zeżreć ludzką trzódkę. I nim się zorientował, że usycha z pragnienia, Islandczyk już ucztował, smakując resztek rekiniego umięśnienia.

Brawo Jakie fajne!

[ Dodano: Czw 07 Sie, 2014 ]

Chii pisze:smakując resztek rekiniego umięśnienia.

tylko tu mi coś, ale nie czytałam na głos.

ithilhin pisze:ale nie czytałam na głos.

Na głos można sobie język połamać ;D

Hehe zabawne to. Tak bardzo pokręcone, że autentycznie mnie rozbawiło

ithilhin pisze: [ Dodano: Czw 07 Sie, 2014 ]

Chii pisze:smakując resztek rekiniego umięśnienia.

tylko tu mi coś, ale nie czytałam na głos.

Bo chciałam równo 100, a podążając za rytmem się tak łatwo nie dało. Tyle z usprawiedliwień. A przeczytać zawsze da się w rytmie. Wystarczy zapauzować gdzieś na chwilę.