WWWMógłbym opowiedzieć wam o tym, jak pewnego razu zobaczyłem Sigmunda Freuda. A właściwie o tym, jak wydawało mi się, że go widzę; pewności nie mam, gdyż byłem wtedy nawalony niczym meserszmit, co naturalnie ujmuje moim wspomnieniom kapkę autentyczności. Byłoby to zapewne ciekawe, ale kto by tam chciał słuchać wynurzeń o pijackich zabawach w stylu sprzątnij-gliniarzowi-czapkę-i-spieprzaj. Mógłbym wam również przytoczyć historię starego Tima, kobieciarza wplątanego w osiem małżeństw i dwa tuziny dzieci, ale to właściwie jedyne interesujące aspekty jego życia, więc pozwólcie, że nie napomknę ani słowa o tym dziwaku. Wreszcie przychodzi mi do głowy opowieść o moim druhu Bennym, który to z uporem maniaka wybierał się na egzotyczne podróże, by w upale przesiewać ziarna piasku na niebiańskich plażach w poszukiwaniu kości kanibali. Raz zaszył się zbyt głęboko w dzicz i nigdy z niej nie wyszedł. Lubię myśleć, że zapewne handluje z ludźmi dżungli wciskając im kit o uzdrawiającej mocy znalezionych na plaży zębów. Jednak po dłuższym namyśle dochodzę do wniosku, że właściwie mam do opowiedzenia tylko jedną historię. Chodziła mi po głowie już od początku tej wyliczanki. Czasami myślę, że wspominam coś, co nigdy nie miało miejsca, a to zapewne dlatego, że stary się robię, cholera. No, ale dość już gadania. Wystarczy powiedzieć, że to krótkie wspomnienie człowieka, którego nazywaliśmy Kojotem, choć w rzeczywistości miał na imię Henry i który przepadł bez wieści dwunastego stycznia tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego roku.

WWWNie potrzebowałem wielu dni, by spostrzec, że Kojot zdecydowanie prowadził żywot samobójcy. Zresztą Henry nigdy specjalnie tego nie ukrywał. Gdy zobaczyłem go pewnego dnia w restauracji El Mundo, siedział zgarbiony, nalewając sobie kolejny kieliszek wina. Zapytany o to, dlaczego tyle pije, odpowiedział jedynie:
WWW- Żeby umrzeć.
WWWPrzypuszczam, że nie miał jednak na tyle odwagi, by targnąć się na swoje życie, dlatego nie wypatruje w tym przyczyny jego późniejszego zniknięcia. Faktem jest, że Kojot nigdy nie nauczył się zadowolenia z życia. Choćbym spędzał z nim każdą wolną chwilę, on i tak narzekał na samotność. Jego nieobecne spojrzenie zdradzało głębokie zamyślenie, zupełnie jakby otaczający go świat był zbyt błahy, by poświęcić mu uwagę. Mówiąc o Henrym należy właściwie bardziej skupić się na duszy, niż na ciele. Bo Henry często napominał, że tak naprawdę nie jest Henrym, że to tylko powłoka. Nigdy do końca go nie zrozumiałem. Często mówił o drzemiących w nim instynktach, o nieposkromionym duchu mieszkającym w jego piersi. Uważał, że światem rządzi nadnaturalna moc, niemożliwa do zrozumienia dla ludzkiego gatunku, sprawiająca, że żywot człowieka ciągnie się przez wieki, stając się częścią ducha historii. To z kolei daje mi nadzieję, że pomimo zniknięcia Kojota, on sam znalazł odpowiadające mu miejsce, gdzie jego dzika natura mogłaby żyć w zgodzie z otoczeniem.
WWWPewnego razu złapał mnie gwałtowanie za ramię, zaciągnął do pokoju na poddaszu i usadził na krześle. Grzebiąc drżącymi dłońmi w kieszeniach, łypał na mnie od czasu do czasu, wyginając usta w niekontrolowanych ruchach. Wreszcie wyciągnął rękę, rozchylił palce, a ja ujrzałem coś, co przypominało bączek dla dzieci. Cienka igiełka opierała się na wewnętrznej stronie dłoni Kojota, a mimo to przedmiot wirował bezustannie.
WWW- To, mój drogi, jest Widorium – powiedział z ekscytacją.
WWW- Dlaczego... Jak to możliwe, że to się cały czas kręci?
WWW- Sam do końca nie wiem. Dał mi go pewnego razu dziwny człowiek, spotkałem go na festiwalu kultur indiańskich.
WWW- No dobrze, ale dlaczego mi to pokazujesz?
WWWCo mnie jeszcze bardziej zdziwiło, dotknął kręcącego się przedmiotu, a on wciąż pozostawał w ruchu, drgnął jedynie lekko, wychylając się z pionu.
WWW - Ten, który mi to dał, mówił, że Widorium wiruje tak długo, jak długo trwa życie jego właściciela.
WWWUniosłem brwi z niedowierzania. Z perspektywy czasu ogromnie żałuję, że nie spytałem wtedy Kojota, czy rzeczywiście wierzy w to, jakoby Widorium mogło przewidywać śmierć swojego właściciela.
WWW- Gdy już mało pozostanie z mojego życia, Widorium zacznie zwalniać, drżeć, aż w końcu przewróci się i zatrzyma.
WWWCo temu świrowi znowu przyszło do głowy.
WWW- Chcę, żebyś przyjął to ode mnie – rzekł pewnie.
WWWPo chwili namysłu i krępującej ciszy odpowiedziałem:
WWW- Wydaje mi się, że to wcale osobliwa rzecz, na pewno chciałbyś ją zatrzymać dla siebie.
WWW- W twoich rękach będzie bezpieczniejsza. W dodatku nigdy niczego ode mnie nie dostałeś, a ten przedmiot jest chyba dość ciekawym prezentem.
WWWNim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, Kojot położył mi Widorium na zewnętrznej stronie dłoni, obrzucając mnie przy tym skupionym spojrzeniem. Natychmiast stało się dla mnie jasne, że nie muszę trzymać ręki nieruchomo, by pozostawić w równowadze ten przedmiot, który, jak mi się zdawało, przeczył wszelkim prawom fizyki. Muskałem palcami jego powierzchnię koloru żywicy, dotykałem coraz mocniej, ale nic nie potrafiło wytrącić go z ruchu. Badanie Widorium tak mnie pochłonęło, że nawet nie zauważyłem, kiedy Kojot wyszedł z pokoju. Musiał zrobić to bezszelestnie, jakby przemykając krokiem przyczajającego się wilka.

WWWA później zabił swojego szefa.
WWWRóżnie to ludzie opisywali, ale naoczni świadkowie zgodnie twierdzili, że widok miejsca zbrodni był makabryczny. Podobno wyrył nożem ofierze znak X na twarzy, po czym używając zszywacza biurowego zszył jej powieki i wargi. Pomyślałem, że takie rzeczy nie zdarzają się w rzeczywistości, że to mogłoby się stać jedynie na kartach scenariusza do filmu akcji.
WWWKojot? Zabił?
WWWNie potrafiłem uwierzyć, że mógł zrobić coś takiego. Jednak jego wina nie budziła żadnych wątpliwości. Kilkoro pracowników korporacji, będących świadkami morderstwa, wkrótce złożyło oświadczenia, potwierdzając, że Kojot był mordercą.
WWWPóźniej przepadł. Nagle, tak jak robią to magicy, gdy zarzucają na siebie płachtę, która opada na podłogę i okazuje się, że pod nią nikogo już nie ma. Teraz gdy przypominam sobie Widorium, myślę, że zastosowanie przez Kojota jakiegoś bardzo skomplikowanego rodzaju iluzji było właściwie możliwe. Może naprawdę rozpłynął się w powietrzu?

WWWUjęcie Kojota początkowo wydawało mi się jedynie kwestią czasu. Pewnego razu byłem nawet pewien, że stanie się to właśnie wtedy. Stałem wśród żałobników podczas pogrzebu ofiary Henry'ego. Wszystkie krzyże patrzyły na zachód, jakby zmarli dumali w kamiennych pomnikach nad pięknem dogorywającego na niebie dnia. Na widnokręgu piętrzyły się ciemne chmury wydające z siebie co i rusz groźne pomruki. Nagle pojawił się wśród grobów w oddali. Stał tam, poddany i zgarbiony. Jednak po tym, jak widok zasłonił mi starzec w wysokim kapeluszu, Kojot zniknął mi z oczu. Do dziś nie wiem, czy naprawdę przyszedł na pogrzeb, czy jedynie ja wyimaginowałem go sobie tam, stęskniony za widokiem przyjaciela.
WWWWieczory mijały mi na siedzeniu przy oknie i wpatrywaniu się w wirujące na parapecie Widorium. Każda próba rozwikłania zagadki tego przedmiotu nie przynosiła efektu. Przygniatałem go książkami, ściskałem mocno w dłoni, łapałem obcęgami i zastanawiałem się, czy aby ta ciekawa rzecz nie ma w sobie ukrytych źródeł energii. Przychodziły mi na myśl baterie, jednak po pewnym czasie wydało mi się to jasne, że żadne baterie nie wytrzymałyby tak długiej nieustannej pracy. Każdego dnia usypiały mnie ciche dźwięki szurającej po parapecie igiełki Widorium.
WWWKtoś powiedział, że widział Kojota przy banku. Tak, to na pewno on. Ten sam chód, ta sama zgarbiona sylwetka. Inny informator zadzwonił na policję podając, że spotkał Kojota, gdy ten schodził z szosy w zarośla.Pewnego dnia mój ojciec napomniał, że mój przyjaciel najpewniej wplątał się w jakieś porachunki. Zakpiłem w myślach z tego pomysłu.
WWWKojot i szemrawe towarzystwo?
WWWPolicja szukała bezskutecznie. Mijały tygodnie i miesiące, Kojot wciąż nie dawał o sobie znać, sprawa morderstwa stawała się coraz cichsza. Widorium wirowało.

WWWOd dnia pogrzebu nie widziałem Kojota ani razu, nawet w snach. Nie było jednak dnia, bym nie pomyślał o tym starym draniu. Słyszę wiatr przeciskający się przez szpary w oknach, deszcz zacina o szyby. Telewizor odzywa się głosem filmu tak słabego jak moje stare kości. To wyjątkowo paskudny sierpień. Myślę o Kojocie mówiącym o mieszkających w nim instynktach i o tym, że jest częścią ducha historii. Przychodzi mi do głowy, że być może wiatr uderzający o szyby ma w sobie cząstkę mojego starego przyjaciela, być może szalejące w powietrzu liście to ten sam duch historii, w który wierzył Henry i którego częścią, jak mniemam, się stał.
WWWWczoraj minęło dokładnie osiemdziesiąt lat odkąd Kojot zatopił ostrze w twarzy swojego szefa. Przeprowadzam w głowie szybkie działanie, co robię już od długiego czasu. Kojot w dniu morderstwa kończył trzydziesty siódmy rok życia, do tej liczby dodaje osiemdziesiąt i otrzymuje... sto siedemnaście lat. Przez cały ten czas Widorium nie zatrzymało się ani nie zwolniło nawet na moment. Wielokrotnie poddawałem w wątpliwość zapewnienia Kojota o tym, że Widorium pozostaje w ruchu tak długo, jak długo żyje jego właściciel.
WWWSto siedemnaście lat?
WWWNa Boga, słyszałem o przypadkach długowieczności, ale czy to możliwe? Mnie samego los obdarował długim życiem, ale w przypadku Kojota mam wrażenie, że te sto siedemnaście lat to jedynie początek.

Hej,

(...)o naturalnie ujmuje moim wspomnieniom kapkę autentyczności(...)

Nie wiem dlaczego ale nienawidzę tego słowa.

Byłoby to zapewne ciekawe, ale kto by tam chciał(...)

Mógłbym wam również przytoczyć historię starego Tima, kobieciarza wplątanego w osiem małżeństw i dwa tuziny dzieci(...)

Można być wplątanym w osiem małżeństw, w dwa tuziny dzieci już nie.

(...)ale to właściwie jedyne interesujące aspekty jego życia, więc pozwólcie, że nie napomknę ani słowa o tym dziwaku.

Bohater napomknął już kilka słów w pierwszej części tego zdania.

(...)by w upale przesiewać ziarna piasku na niebiańskich plażach w poszukiwaniu kości kanibali(...)

Gdyby to były kości ofiar kanibali to widzę jeszcze blady cień sensu. A tak?
Jak się poznaje po kościach, że należą do człowieka, który jadał ludzi?

Nie potrzebowałem wielu dni, by spostrzec, że Kojot zdecydowanie prowadził żywot samobójcy. Zresztą Henry nigdy specjalnie tego nie ukrywał. Gdy zobaczyłem go pewnego dnia w restauracji El Mundo, siedział zgarbiony, nalewając sobie kolejny kieliszek wina. Zapytany o to, dlaczego tyle pije, odpowiedział jedynie:
- Żeby umrzeć.

Jeśli to, że pije jest wkaźnikiem jego skłonności samobójczych, to skłonności takie mam ja i pewnie z piętnaście procent populacji. Słabe zobrazowanie "żywotu samobójcy".

Faktem jest, że Kojot nigdy nie nauczył się zadowolenia z życia.

Jeśli już chcesz zostawić zdanie w takiej formie to "odczuwać zadowolenia z życia" a najlepiej zmień.

(...)dlatego nie wypatruje w tym przyczyny jego późniejszego zniknięcia.

Wypatruję.

W twoich rękach będzie bezpieczniejsza.

O ile bohater może myśleć o przedmiocie jako "rzecz" to Henry, jako posiadacz raczej tak nie myśli.
Czyli bezpieczniejsze (bo Widorium).

Musiał zrobić to bezszelestnie, jakby przemykając krokiem przyczajającego się wilka.

Przyczajający się wilk zdaje się mojej wyobraźni kompletnie nieruchomy.

(...)po czym używając zszywacza biurowego zszył jej powieki i wargi.

Absolutnie niemożliwe. I o ile o powiekach się nie wypowiadam, to widziałem kiedyś kogoś kto chciał sobie tak zszyć wargę. Boczne ramiona zszywki (te, które potem zaginają się pod naciskiem głowicy zszywacza) są krótsze niż "wysokość" jakichkolwiek ściśniętych warg.

Stał tam, poddany i zgarbiony.

Co miałeś na myśli?

Kojot i szemrawe towarzystwo?

Szemrane.

Według mnie jest lepiej, dużo lepiej, niż ostatnim razem.
Tekst mnie nie porwał, natomiast przeczytałem w miarę płynnie.
Ma fajne fragmenty, błyski stylu, mówiące o kierunku w jakim powinieneś pójść.
Odnajdź je sam.

Powodzenia,

G.

Na razie zgłaszam się z jedną wątpliwością:

Vanoge pisze: - Ten, który mi to dał, mówił, że Widorium wiruje tak długo, jak długo trwa życie jego właściciela.

Vanoge pisze:- Gdy już mało pozostanie z mojego życia, Widorium zacznie zwalniać, drżeć, aż w końcu przewróci się i zatrzyma.
WWWCo temu świrowi znowu przyszło do głowy.
WWW- Chcę, żebyś przyjął to ode mnie – rzekł pewnie.
WWWPo chwili namysłu i krępującej ciszy odpowiedziałem:
WWW- Wydaje mi się, że to wcale osobliwa rzecz, na pewno chciałbyś ją zatrzymać dla siebie.
WWW- W twoich rękach będzie bezpieczniejsza. W dodatku nigdy niczego ode mnie nie dostałeś, a ten przedmiot jest chyba dość ciekawym prezentem.

Jeżeli Widorium jest prezentem, to Twój narrator-bohater staje się jego nowym właścicielem. Czyli - przedmiot obraca się, gdyż żyje narrator.
Gdyby Kojot poprosił o przechowanie Widorium przez pewien czas, to inna sprawa.
Tajemniczy bączek nadal byłby z nim związany.

I jeszcze jedno:

Vanoge pisze:Z perspektywy czasu ogromnie żałuję, że nie spytałem wtedy Kojota, czy rzeczywiście wierzy w to, jakoby Widorium mogło przewidywać śmierć swojego właściciela.

Dlaczego: przewidywać? Mogło przecież działać jak odbiornik rejestrujący poziom energii życiowej, jej spadek, a w końcu zupełny brak. Tu raczej nasuwa się pytanie, czy Widorium potrafiłoby tak funkcjonować w znacznej odległości od właściciela, do tego przez lata.

C.d.n.

Dziękuję za komentarze. Wystrzegałem się nielogiczności jak ognia, a tu bach, i tak kilka się wkradło :wink: God, cieszę się, że ten tekst podobał Ci się bardziej niż ostatni, jakikolwiek ślad robienia postępów jest wysoce pocieszający.

Co miałeś na myśli?

Przybity, zmarnowany, bez sił, coś w tym stylu.
Rubio,pamiętam Twoją dokładną weryfikację jednego z moich tekstów, więc naturalnie ucieszyłem się, widząc Twój post. A tu jeszcze zapowiedź kontynuacji... :wink:

Jeżeli Widorium jest prezentem, to Twój narrator-bohater staje się jego nowym właścicielem. Czyli - przedmiot obraca się, gdyż żyje narrator.
Gdyby Kojot poprosił o przechowanie Widorium przez pewien czas, to inna sprawa.
Tajemniczy bączek nadal byłby z nim związany.

Hmm, racja. Miałem na myśli to, że pomimo tego, iż Kojot przekazuje Widorium narratorowi, to wciąż pozostaje jego jedynym właścicielem. W tym wypadku nie gra mi historia podarowania Widorium Kojotowi (w tym wypadku ciężko wskazać jedynego właściciela) Muszę to koniecznie zmienić...

Dlaczego: przewidywać? Mogło przecież działać jak odbiornik rejestrujący poziom energii życiowej, jej spadek, a w końcu zupełny brak. Tu raczej nasuwa się pytanie, czy Widorium potrafiłoby tak funkcjonować w znacznej odległości od właściciela, do tego przez lata.

Mogło, ale w tym wypadku nie miałem żadnego wytłumaczenia jego działania. Po prostu - jak długo żyje właściciel, tak długo Widorium wiruje, bez związku z poziomem energii życiowej itp., wydaje mi się, że ta wersja również trzyma się kupy.
Ciekaw jestem dalszego ciągu :wink:

Zacznę od Twojego komentarza:

Vanoge pisze:Miałem na myśli to, że pomimo tego, iż Kojot przekazuje Widorium narratorowi, to wciąż pozostaje jego jedynym właścicielem. W tym wypadku nie gra mi historia podarowania Widorium Kojotowi (w tym wypadku ciężko wskazać jedynego właściciela) Muszę to koniecznie zmienić...

Właściwie, to Kojot mógłby powiedzieć coś w stylu: Indiański szaman wykonał je specjalnie dla mnie. Przecież nie musi się tłumaczyć, dlaczego, a wtedy byłby pierwszym właścicielem tajemniczego Widorium. Tyle, że nadal nie powinien dawać go w prezencie. Ale poprosić o przechowanie, czemu nie?

Vanoge pisze:Pewnego razu złapał mnie gwałtowanie za ramię, zaciągnął do pokoju na poddaszu i usadził na krześle. Grzebiąc drżącymi dłońmi w kieszeniach, łypał na mnie od czasu do czasu,

Ten pokój na poddaszu wziął się ni stąd, ni zowąd, a do tego jest całkiem zbędny, gdyż Kojot wyciąga Widorium z kieszeni.

Vanoge pisze:wyginając usta w niekontrolowanych ruchach.

E, tam. Krzywiąc się, po prostu.

Vanoge pisze: Kilkoro pracowników korporacji, będących świadkami morderstwa, wkrótce złożyło oświadczenia, potwierdzając, że Kojot był mordercą.

Jeżeli wszystko działo się przy świadkach, to rozumiem, że Kojot mógł szefa zabić, nim ktokolwiek zorientował się w jego zamiarach, ale jakim cudem udał mu się później ten numer z zszywaczem? Przecież na to potrzeba czasu. Świadkowie patrzyli i czekali, aż skończy?

Vanoge pisze:Od dnia pogrzebu nie widziałem Kojota ani razu, nawet w snach. Nie było jednak dnia, bym nie pomyślał o tym starym draniu. Słyszę wiatr przeciskający się przez szpary w oknach, deszcz zacina o szyby. Telewizor odzywa się głosem filmu tak słabego jak moje stare kości.

Jak na mój gust, zbyt nagła zmiana sytuacji. Przydałoby się choćby jedno- czy nawet półzdaniowe przejście pomiędzy przeszłością, a teraźniejszością bohatera.

A poza tym - znowu mi się podobało. Szkicujesz, nie dopowiadasz, swobodnie poruszasz się na granicy realizmu i fantastyki, czyli same plusy. Do tego mam wrażenie, że nieźle się bawisz przy wymyślaniu biografii swoim postaciom. Ciekawa galeria typów, łącznie z narratorem.

Rubio, ponownie dziękuję za komentarz. Z tym krzywieniem się i wyginaniem ust to miałem duży problem ze znalezieniem odpowiedniego słowa, tutaj chodziło mi o coś w stylu tików nerwowych, stąd te niefortunne wyrażenie :wink: Wszystkie uwagi cenne i na pewno wezmę je pod uwagę przy poprawianiu tekstu. Przyznam, że nad korektą tego tekstu spędziłem rekordową ilość czasu, wyszukiwałem nawet wszystkie "się", "który" itp. by jak najbardziej dopieścić opowiadanie, sądząc po przyjemnych opiniach praca przyniosła efekty :wink:

Całkiem fanie, przyjemnie się czyta. Wkradł się błąd logiczny i zauważyłem parę powtórzeń, ale widzę, że już zostały wychwycone. Nietuzinkowy pomysł, opowiadanie na pewno nie wyjdzie mi z głowy przez jakiś czas. Dobra robota.