Latest post of the previous page:

Ej, ale czemu tak pesymistycznie? Najpierw spróbuj.

Eviva pisze: że jako selferka jestem już skreślona u poważnych wydawców

pseudonimy i te sprawy...

Problem w tym, że gdyby jedyne moje zarobki zależały od tego, co i jak napiszę, momentalnie straciłabym wszelką wenę i chęć do pukania w klawisze.

hmm... a może jakiś psycholog czy coś?

Ok. Poważniej: Są ludzie których może to blokować.

Albo napędzać. Bo mogą pisać na luzie, bez większych obciążeń psychicznych. A ci, dla których to jest jedyna szansa na zarobienie na chleb - oni mają nóż na gardłach, a będąc pod presją popełnia się błędy.

Moim zdaniem, to czyste teoretyzowanie, bo na tyle się znamy, na ile się sprawdziliśmy
Ja tam na własnym przypadku obserwuję, że duuużo moich przekonań już z czasów, gdy regularnie publikowałem opowiadania, a jeszcze nie miałem na koncie garści książek, a dotyczących bycia zawodowcem i związanych z tym problemów/radości - kompletnie było odczapiastych, tj. bez sensu
Ale to kwestia indywidualna.

Romek Pawlak pisze:Moim zdaniem, to czyste teoretyzowanie, bo na tyle się znamy, na ile się sprawdziliśmy
Ja tam na własnym przypadku obserwuję, że duuużo moich przekonań już z czasów, gdy regularnie publikowałem opowiadania, a jeszcze nie miałem na koncie garści książek, a dotyczących bycia zawodowcem i związanych z tym problemów/radości - kompletnie było odczapiastych, tj. bez sensu
Ale to kwestia indywidualna.

A chciałbyś je kiedyś opisać, choćby w punktach? Temat wydaje się ciekawy

Może kiedyś - to bardzo osobiste rzeczy. O pieniądzach i utrzymywaniu się nie będzie, to nie wątek poświęcony temu
No dobra - jedną mogę. Czytelnicy. Zaczynałem pisać w czasach, kiedy raczej pisało się swoje, czasach bez internetu, bez tak powszechnych kontaktów z czytelnikami jak obecnie. Czytelnik był ważny, ale miał kupić wizję autora. Boże, jakie to naiwne spojrzenie - ale żeby się przekonać, jaką naprawdę rolę pełni czytelnik w tekstach, sprecyzujmy: w moich tekstach, to trzeba było zdobyć doświadczenie z książki czy dwóch.
I nie, wcale nie chodzi mi o pisanie "pod" czytelnika w najbardziej wulgarnym sensie: aby się sprzedało. Nie - chodzi o to, że dopiero w takiej interakcji często łapiesz, jak trzeba pisać, aby z tą swoją wizją dotrzeć do tego zakutego łba, aby czytelnik westchnął i powiedział: - Aha, rozumiem, o co mu chodzi, albo zaśmiał się i powiedział; - Fajne.
Tylko że tego można posmakować wyłącznie obcując z czytelnikami kompletnie obcymi, takimi totalnie: żadni znajomi z Fejsa, żadni koledzy/koleżanki po piórze, rodzina - nie, jedziesz do miasteczka X., i przychodzi ktoś z książką pod pachą... bo przeczytał.
Długo by o tym. Ale - może tylko ja tak miałem - kompletnie mnie zaskoczył faktyczny kształt relacji autor - czytelnik, chociaż biorę poprawkę na wspomniane czasy

Dziękuję

Pisanie w ogóle wydaje się bardzo osobistym, ocierającym się o ekshibicjonizm, zajęciem. I to mnie trochę trapi. Choć jak spoglądam na portale społecznościowe, widzę co ludzie tam wrzucają, jak się wypowiadają, to pisanie książek nie wydaje się takie straszne.

A z mojej dyletanckiej perspektywy do zarabiania na pisaniu podszedłbym tak:
Najpierw znaleźć sobie jakąś pracę i pisać wprawki. Potem dopiero próbować dostąpić publikacji i stopniowo przenieść się na zawodowstwo. Pierwszy zawód da nam oparcie materialne i bliższe spojrzenie na jakiś kawałek życia, co powinno wspomóc pisanie.
A jeśli ktoś lubi swoją pracę i nie chce jej rzucać, to może pisać hobbystycznie aż do końca

Rzecz jasna, nie zawsze warto rezygnować z innej pracy.
A poza wszystkim, to raczej mit, że o pisaniu decydują pieniądze, naprawdę mało kto robi to dla nich - łatwiej zarobić w wielu innych zawodach czy zajęciach. Między innymi dlatego uważam, że dopiero własne doświadczenia pozwalają autorowi inaczej spojrzeć na te sprawy. W pewnym sensie więc wszyscy jesteśmy hobbystami, tylko niektórzy z nas utrzymują się z uprawiania swojej pasji, a inni nie.

Ja zawsze zakładałem że będę mieszkał w wilii i żył z pisania.

zaplanowałem, zrealizowałem.
Willi jeszcze się nie dorobiłem.

Może za 10 lat?
Może już nigdy...

Andrzej Pilipiuk pisze:

padaPada pisze:Ale... to rozmowa na inny wątek.

np czy polski pisarz z polskich zarobków może żyć w Rumunii?

Myślałem o tym, tyle że nie o Rumunii. Bo z pisania zarobek słaby, ale na Białorusi to już by była dobra kwota. Chociaż i tak może potem bym jeździł na zakupy do polskich supermarketów, jak wszyscy... A i jeszcze musiałbym się przyzwyczaić do odwiedzania aresztów tak co miesiąc.

Romek, to prawda, a przejście na zawodowstwo to raczej wybór ile czasu chce się mieć na to hobby. Gdy człowiek ma inną pracę, to ciężko znaleźć czas i chęci, by tworzyć choćby jedną książkę rocznie.

A z zarobkami pisarza bywa różnie i zapewne da się za nie utrzymać, ale nie wiadomo, czy starczy np. na kredyty i rodzinę. Nie wspominając już o wymarzonym standardzie życia.

Romek Pawlak pisze:Nie - chodzi o to, że dopiero w takiej interakcji często łapiesz, jak trzeba pisać, aby z tą swoją wizją dotrzeć do tego zakutego łba, aby czytelnik westchnął i powiedział: - Aha, rozumiem, o co mu chodzi, albo zaśmiał się i powiedział; - Fajne.

Romek Pawlak pisze:Długo by o tym.

Jeszcze troszkę! Proszę!

Ale zasadniczo?

wiadomo, to taki sam zapiernicz jak w każdej innej pracy mózgowej, tylko że sekretarka od 8 do 16 udaje milusią i w ogóle że lubi szefa, a potem może wyjść z roboty, zakopcić papierocha i mieć dokumenty, sprawy firmy i dzwoniący tel w...
A tu nie ma tak dobrze, bo siedzisz i piszesz, piszesz, piszesz a to coś jest źle, a to coś ci nie daje spokoju, wydawca pewnie też umie utruć tyłek o dziwnej porze więc rzecz to tak naprawdę 24/7

Ale czy to przypadkiem nie jest jak z prowadzeniem własnego interesu? Zawsze ale to zawsze w robocie?

trochę przesadzasz

choć oczywiście książka w głowie układa się cały czas i czasem w nocy trzeba zapalić lampkę sięgnąć po długopis i pomysł zapisać...

Ja bym nawet powiedział, że to praca, w której czasem można nie iść do pracy