Tekst 1
Dawno, dawno, za lasami była kraina zwana Grzybami. Nazwa ta, z uwagi na swą wątpliwą urodę, wypowiadana była zazwyczaj pod nieobecność mieszkańców, którzy sami zwali swą ojczyznę Krainą Grzybów, lub - na fali wszechobecnego kosmopolityzmu - Grzybolandią.
Dziewczynka nie mogła o tym wiedzieć. Miała bowiem dwanaście lat i spadała.
Spadanie, o dziwo, okazało się w miarę przyjemne. Dziewczynka po chwili rozłożyła więc ręce i ułożyła się prostopadle do tunelu. Frunęła w dół, uśmiechając się pod nosem i myśląc, że tak musi czuć się Piotruś Pan albo nawet Dzwoneczek. Jednak była już na tyle mądra, że fakt posiadania przez Dzwoneczka skrzydeł, których sama oczywiście nie miała, lekko ją zaniepokoił. Tak jak wizja zbrudzenia sukienki podczas lądowania.
Zetknięcie z ziemią nie okazało się bardzo bolesne, ale zupełnie bezbolesne także nie. Ot, po prostu takie żeby nabić sobie porządnego siniaka, o który będzie w domu awantura.
Wstała powoli i otrzepała ubranie z liści.
"Chwileczkę. Jeśli spadałam twarzą w dół, to jak to możliwe, że siniaka nabiłam sobie na plecach? I dlaczego liście zamiast opadać z drzew lecą w górę? I dlaczego..."
- Dzień dobry. - Spokojny głos przerwał jej rozważania.
Rozejrzała się zaniepokojona.
Grzyb stał, a raczej leżał, lub nawet opierał się - dziewczynka nie mogła się zdecydować - przy dużym głazie. Kilka faktów zdecydowanie ją dziwiło. Po pierwsze grzyb mówił, po drugie stał jakby na głowie, bo jego kapelusz o barwie błota opierał się na ziemi a nóżka sterczała pionowo w górę. Po trzecie i najważniejsze, grzyb miał w niej umiejscowione oczy i usta. Zupełnie takie jak Oskar z Ulicy Sezamkowej.
- Może by się panienka przedstawiła, jednocześnie przestając się wytrzeszczać?
Dziewczynka wciągnęła głęboko powietrze, tupnęła i wykrzywiła buzię.
- Gdybym nie była zdziwiona to pewnie tak właśnie bym zrobiła - powiedziała.
- Ja założyłbym pewnie nogę na nogę, gdybym nie miał tylko jednej - odparował grzyb.
Patrzyli na siebie przez chwilę, po czym dziewczynka westchnęła.
- Nazywam się Alicja.
Grzyb przewrócił oczami.
- Panienka raczy żartować?
- Na imię mam Alicja - powtórzyła dziewczynka.
- Czy może Liddell?
- Nie, nie Lidel.
- Więc jak?
- Inaczej.
Grzyb odchrząknął.
- Rozumiem, że nazwiska takie jak Dodgson lub Carroll nic panience nie mówią? Sapkowski też nie? Cóż, czytelnictwo jak widać zanika. Może to i lepiej, nie ma panienka wyrobionego światopoglądu. Odchrząknął ponownie. - Nie mamy tu ani Marcowego Zająca ani kota z Cheshire. Postać taka jak Radetzky też tu nie funkcjonuje. Zamyślił się, zgiął nóżkę i potarł nią o kapelusz. - Choć na pewno znalazłoby się kilku Szalonych Kapeluszników.
Alicja wpatrywała się niego rozszerzonymi oczyma.
- Jesteś, jak widać w Krainie Grzybów - westchnął. - Nie wiem skąd się tu wzięłaś, czasem ktoś wpada i równie szybko...hmmm....wypada. Goście więc nie są nam dziwni. Jedyne co musisz wiedzieć to, że twój świat, Świat na Górze, kompletnie stoi na głowie i wszystko u was jest na opak. Nieważne. Jestem Suillus Flavidus, dla znajomych Flavio. Chodźmy, czas goni.
- A dokąd idziemy? Dużo was tu? I jak ty się, no... poruszasz?
Kolejne głębokie westchnięcie.
- Czy panienka wie cokolwiek o grzybach? Jakieś podstawy? - zapytał. - A Pipka twierdził, że barbarzyństwo to u was sport narodowy... - mruknął nie doczekawszy się odpowiedzi. - Idziemy do tyłu. Ilu nas - nie wiem.
- A poruszanie?
Przewrócił oczyma.
- Ruch obrotowy, panienko? Precesja? Nie? No, cóż. Chyba bawiła się kiedyś panienka bączkiem?.
*
Nie szli długo. Co prawda Flavio co jakiś czas po prostu opadał i musiał na nowo wprowadzić się w ruch wirowy, ale Alicja nie zdążyła się zmęczyć ani znudzić drogą. Zbyt dużo było do podziwiania. Liście - we wszystkich barwach tęczy - zamiast opadać, wznosiły się ku gałęzią drzew i tam przyrastały. Alicja nie miała pojęcia skąd w takim razie biorą się na ziemi. Skalne szczeliny, z których szumiąc wylewała się fioletowa woda wyglądałyby jak wodospady, o ile tylko woda płynęłaby w dół. A nie w górę. Kwiaty rosły normalnie, za to były tylko białe i czarne, jak fotografia dziadka, którą Alicja znalazła kiedyś na strychu. I to powietrze, które pachniało jakoś dziwnie.
W pewnym momencie dziewczynka zauważyła, że sukienka ciągnie się za nią po podłożu.
- Chyba moja sukienka się powiększyła - powiedziała niepewnie.
Flavio odwrócił się i syknął.
- Szybciej. Nie mamy czasu.
Po dłuższej chwili zatrzymał się i sapnął.
- Jesteśmy.
- Przecies tu nic nie ma - zdziwiła się Alicja.
- U nas "nie ma" znaczy "jest". To was wszystko jest na opak.
Po tych słowach Flavio syknął, prychnął i zaczął dziwnie wyginać nóżkę. Frunące w stronę gałęzi drzewa podobnego do klonu, błękitne liście, zaczęły omijać jakiś majaczący w powietrzu kształt.
- Właź panienko!
Alicja, zanim weszła w drgający kształt, zdążyła tylko pomyśleć, że dziwnie powiewają rękawy jej sukienki.
*
Wuj Flavia, nawet jak na grzyba był stary. I przeraźliwie żółty.
- Suillus Grevillei - przedstawił się sucho.
- A dla psyjaciół?
- Nie posiadam.
Kiwnął nóżką na Flavia, po czym oddalił się z nim w kąt dziwnego pokoju. Alicję dobiegały szepty ale nie mogła zrozumieć o czym rozmawiają. Nagle przeraźliwie zachciało się jej mleka.
Po chwili obaj wrócili z posępnymi minami.
- Powiedzże jej - warknął do Flavia wuj.
- Hmmm... Alicjo. Niedługo będziesz niemowlęciem.
- Słucham?
- U was wszystko jest odwrotnie, ludzie się starzeją. U nas ludzie ze Świata na Górze młodnieją. Szybko jak widać.
- Ha! - Dziewczynka podskoczyła wesoło. - To znacy, ze się nie zestazeje! Nie bede stara i zzedliwa jak babcia!
- Alicjo, obawiam się, że to nie takie proste. Przede wszystkim potrzebujemy kilku rzeczy. Jakieś miękkie ręczniki, butelkę, twardy zwinięty liść i dużo mleka. No i cierpliwość - westchnął bardzo głęboko. - Dużo cierpliwości. Alicjo! Przestań wszystko ruszać i posłuchaj! Tu jest brudna podłoga!
==========================================================
Tekst 2
Historia ta wydarzyła się rok temu. Dawno, dawno temu, żył Dżinsowy Człowiek, był on człowiekiem który znał wiele sztuczek i podróżował często do Krainy Grzybów.
Historia ta wydarzyła się niedaleko Garwolina, w mieście tym znajdował się portal do Krainy Grzybów, do której dostać się był łatwo, ale wrócić z niej, było troszkę trudniej.
W Krainie Grzybów były toalety ''Andromeda'' do nabycia w piekle i w sklepach Peweksu. Lecz to nie były toalety na prawdę, lecz maszyny które powodowały zaburzenie negatywnych wibracji Ego.
Jedzie Dżinsowy Człowiek na czerwono-białym koniu. Pyta się czerwono-białego konia z biało-czerwonym rycerzem na grzbiecie:
– Czerwono-biały koniu z biało-czerwonym rycerzem na grzbiecie, czy jestem dość biało-czerwony, żeby można było mnie nazywać Dżinsowy Człowiekiem? – Czerwono-biały koń z biało-czerwonym rycerzem na grzbiecie na to:
– Jesteś dość biało-czerwony, żeby można było cię nazywać Dżinsowym Człowiekiem, ale ja jestem za mało czerwono-biały, żeby można było mnie nazywać czerwono-białym koniem z biało-czerwonym rycerzem na grzbiecie.
Nagle jakaś siła wyższa przeniosła Dżinsowego Człowieka w inne miejsce.
Idzie Dżinsowy Człowiek, ale brązowy, bo w gnoju na czerwono-białym, ale zielonym, bo po Czernobylu koniu i spotyka Teufela – sąsiada Wiewiórki Małgosi. Teufel był rudą wiewiórką.
Teufel patrzył się na niego i znikł, ale potem znów się pojawił. Dżinsowy Człowiek dotarł w końcu do Garwolina, była tam brama do Krainy Grzybów. Chciał się spotkać z Agatką, Karoliną i Wiewiórką Małgosią aby poznać sekret Grzybowej Magii i Nowego Przebudzenia, gdyż tylko Dżinsowy Człowiek wiedział jak skutecznie jabłko.
– Teufelu drogi! Czy tam jest brama do Krainy Grzybów.
– Tak, Dżinsowy Człowieku, ale brązowy, bo w gnoju na czerwono-białym, ale zielonym, bo po Czernobylu koniu!
– Dobrze Teufelu drogi.
Dżinsowy Człowiek przeniósł się do Krainy Grzybów. Było tam kolorowo ale też mrocznie. Nagle zauważył atomowy grzyb i błagania o litość w oddali. To był na pewno Inspektor Dżinsów z Wiewiórką Małgosią.
– Muszę tam iść – powiedział do siebie Dżinsowy Człowiek
Dżinsowy Człowiek ruszył w drogę ale bez konia, bo konia zostawił u jakiś ludzi w Garwolinie.
