Latest post of the previous page:

Filip, o rany! zmyślasz, czy to ktoś liczył?

Zapewne buja jak gołębie na niebie, ale z jakim, nomen omen, polotem

Marcin Dolecki pisze: Cranberry, jeśli dobrze pamiętam, jesteś matematykiem, dlatego nie wierzę, że jest u Ciebie źle z przyswajaniem treści filozoficznych

Oj, mnie jest jakoś z filozofią nie po drodze. Bliżej mi (upodobaniem, nie wiedzą) do nauk przyrodniczych, może też i dlatego zamiast w matematykę teoretyczną, poszłam w komputery czyli czyste rzemiosło.

Jarppy, oczywiście wszystko zależy od wykonania Może czytelnicy pokochają Cię za błyskotliwe dialogi, a może będą zrzędzić, że są informacyjne (czyli że prawdziwi ludzie tak nie mówią, a tylko Ty szukasz sposobu na przekazanie informacji), że całość zbyt scenariuszowa (czyli brakuje tla, które w filmie zrobiłby obraz, aktorzy i muzyka). Trudno liczyć znaki na palcach

cranberry pisze:Jarppy, oczywiście wszystko zależy od wykonania Może czytelnicy pokochają Cię za błyskotliwe dialogi, a może będą zrzędzić, że są informacyjne (czyli że prawdziwi ludzie tak nie mówią, a tylko Ty szukasz sposobu na przekazanie informacji), że całość zbyt scenariuszowa (czyli brakuje tla, które w filmie zrobiłby obraz, aktorzy i muzyka). Trudno liczyć znaki na palcach

Masz rację, w razie błędów będę pracował jeszcze nad tymi dialogami
Co to tekstu to moje opowiadanie gnije w zbanowanych czy jakoś tak. Za wcześnie chciałem je wstawić ;P

A ja z nieco innej beczki. A co z powtórzeniami zaimka zwrotnego "się" albo zaimków takich jak "jej", "jego" albo jeszcze inaczej, imion? O ile trzy ostatnie potwory trzymam na smyczy, o tyle "się" jest prawdziwą zmorą spędzającą sen z powiek. Potrafi powtarzać się w jednym zdaniu nawet trzykrotnie. Gdy przejrzałam różne książki, niekiedy na całej stronie "się" nie występowało ani razu. Więc co u licha robię źle?

Phoe pisze:A co z powtórzeniami zaimka zwrotnego "się"

szukamy form niezwrotnych. do skutku

Więc co u licha robię źle?

Piszesz "się". Proste. ;D
Kiedyś wykonałem takie ćwiczenie: wziąłem stroną tekstu (nie swojego), na której wydawało mi się, że "się" występuje nazbyt często. I podjąłem próbę napisana jej tak, aby "się" nie wystąpiło ani razu, oczywiście przy zachowaniu sensu i maksymalnego podobieństwa. Trwało to dość długo, ale osiągnąłem cel. Polecam metodę.
Co nie zmienia faktu, że po jakimś czasie znów "się" wyłaziło gdzie nie trzeba. Zapewne należy powtarzać to ćwiczenie i o nim pamiętać.

Phoe, tylko żebyś nie przesadziła w drugą stronę . Czasami "się" wystąpi nawet dwa razy w jednym zdaniu i to nie znaczy, że zdanie jest do d... . Oczywiście, jeśli to u Ciebie reguła to trzeba nad tym popracować, ale niejednokrotnie lepiej coś powtórzyć, niż stosować konstrukcje, które aż rażą sztucznością (podobnie jest z wydumanymi synonimami ).

Ja zaczynam podejrzewać, że sęk tkwi w konstrukcji poszczególnych zdań a nie w znajdowaniu form niezwrotnych. Jakoś pewien sposób narracji trzecioosobowej mnoży "się". Jeszcze nie wiem dokładnie jak to się dzieje, ale zauważyłam pewną tendencję, że raz wyskakują jak grzyby po deszczu, a raz jest cisza i spokój bez żadnego zastanawiania się. Wtedy właśnie troszeczkę inaczej piszę. Żebym tylko potrafiła uchwycić tę różnicę

Ale zgadzam się, że nic na siłę. Czasem macham ręką i zostawiam, bo w inny sposób brzmi zwyczajnie koszmarnie. Boziu, bycie amatorem jest strasznie ciężkie...

Według świadków, miewam analogiczną przypadłość, ale z imiesłowami. Tropię te skurczybyki...

Jaka jest wg Was maksymalne dopuszczalne zagęszczenie "się"? Raz na dwa zdania? Na trzy? Cztery?
Też próbuję z tym walczyć W wielkich bólach. Często to najtrafniejsze w danym kontekście słowo jest właśnie z "się" i nijak nie idzie znaleźć satysfakcjonującego synonimu

ja u siebie dopuszczam jedno powtórzenie na 400 słów. :cool:

Rozmawiałam z babeczką zajmującą się redakcją i ona stwierdziła, że powtórzenie co 6 wersów nie tworzy dyskomfortu, czyli co najmniej sześć linijek powinno oddzielać słowa tego typu. Niestety czasem się nie da uniknąć powtórzeń , a sztuczne ich unikanie wygląda jeszcze gorzej. "Się" to nie problem (wg mnie), znacznie gorsze jest "śmy" -
Jeśli chodzi o moje sposoby unikania - czytać na głos (głośny głos)

Czytałam jakieś pół roku temu książkę wydaną przez Książnicę.
Panie Cast (mummi i córcia) piszą o wampirach - na trzech stronach (kolejnych) - naliczyłam około 20 razy powtórzone słowo "kaszel"
Autentycznie.
I to zaiste, jest problem.
Nie wiem dlaczego tak wyszło.
Fatalnie to się czyta.

BlankLibrofilia pisze:Jaka jest wg Was maksymalne dopuszczalne zagęszczenie "się"? Raz na dwa zdania? Na trzy? Cztery?

Problem z „się”, to też znamię epoki, żeby nie powiedzieć mody (jak zresztą prawie wszystko). Znam arcydzieła literatury światowej w renomowanym tłumaczeniu (np. Boy'a Żeleńskiego), gdzie „się” można spotkać co trzy słowa, a i tak (prawie) wszyscy zachwycają się stylem.

No właśnie... Mnie to nigdy podczas czytania książek nie przeszkadzało, a teraz, kiedy już się dowiedziałam, że powinno... nadal mi to nie przeszkadza ;D Ciężki los, gdy trzeba walczyć o sprawę, w której sens się nie wierzy ;D

A mnie nie przeszkadza, gdy czytam to w klasyce, więcej - nie zauważam tego. Natomiast czytając tekst na forum, wręcz natychmiast razi; również pisząc, czynie usilne starania, aby tego uniknąć. Wszystko jest kwestią nastawienia, nieświadomego nawet czasem, przyzwyczajenia i podporządkowaniem się (również często nieświadomie) przyjętym i rozpowszechnionym regułom, a dziś pisze się inaczej, niż nawet kilkadziesiąt lat wstecz. Taka forma instynktu stadnego .