Jaki jest prawidłowy zapis obcych imion po odmianie przez przypadki?

np. imię John:

"Widzę Johna"

Czy może z apostrofem:

"Widzę John'a"

albo: "Johnem" czy "John'em"?

Jeśli ktoś wie, to proszę o odpowiedź.

Znalazłem to w jakiejś gazecie:



-nazwiska zakończone w wymowie na spółgłoskę wymawianą: Eliot, spółgłoskę niewymawianą: Villion, na - y po samogłosce: Hemingway mają końcówki polskie bez apostrof:



Eliot, Eliota, z Eliotem, o Eliocoe

Villon, Villiona, z Villionem, o Villionie

Hemingway, Hemingwaya, z Hemingwayem, o Hemingwayu



-nazwiska zakończone na - e nieme otrzymują końcówki polskie po apostrofie:



Montaigne, Montaign'a, Motaigne'owi, z Montaigne'em

Combes, Combes'a, Combes'owi, z Combes'em



-jeśli, w którymś przypadku gramatycznym brzmienie głoski kończącej temat jest inne niż w oryginale, wówczas nieme -e i apostrof pomijamy i dajemy końcówkę polską:



Joyce, z Joyce'em, o Joysie



W liczbie mnogiej nazwiska otrzymują końcówki polskie.

-nazwiska kończące się w wymowie na -y lub -i po spógłosce odmieniają się w liczbie pojedyńczej jak przymiotniki, w dopełniaczu celowniku i bierniku nazwiska na -y piszemy z apostrofem, zaś nazwiska na -i, -ie bez apostrofu



Lully, Lully'ego, Lully'emu, z Lullym, o Lullym

Christie, Christiego, Christiemu, z Christiem, o Christiem



W liczbie mnogiej tego typu nazwiska nie są odmieniane.



Nie wiem czy Ci się przyda. Jak będę miał chwilę to poszukam czegoś bardziej dokładnego jeśli to będzie za mało.

Ja z kolei chciałabym zredukować odmianę imienia do jego dwóch wariantów. Cel: ułatwienie odbioru, wygładzenie tekstu.
Mam dwa nie-polskie, żeńskie imiona, zakończone na -el i -rce. Podam na przykładzie Noel i Irce.

> jest: Noel, Irce
> nie ma: Noeli, Icei
> przyglądam się: Noeli, Ircei
> widzę: Noel, Irce (nigdy nie: Noelę, Irceę)
> idę z: Noel, Irce (nigdy nie: Noelą, Irceą)
> mówię o: Noeli, Ircei
> witaj: Noel, Irce (nigdy nie: Noelo, Irceo)

Co o tym myślicie?

Ary Adler, ja bym zrezygnował z dopełniacza, moim zdaniem brzmi pretensjonalnie, poza tym, skoro rezygnujesz z tworzenia biernika i narzędnika na siłę, to po co analogicznie generujesz ów dopełniacz? :wink:

Jeśli tekst tego bezwzględnie nie wymaga (np. w kwestii zgodności historycznej), uważam że lepiej wybierać imiona łatwe i dobrze brzmiące w polskiej odmianie. Jako opcjonalne rozwiązanie pozostaje również takie konstruowanie tekstu, żeby imię pojawiało się w mianowniku

Jeśli już masz ich nie odmieniać, to nie odmieniaj w ogóle, bo czytelnik potraktuje częściowy brak odmiany jako błąd.
Nie wygładzisz też tak tekstu. Tekst wygładzą imiona, które są zakorzenione/są łatwo odmieniane.

Pamiętaj, że imię swoją drogą, a to jak inni się zwracają do tych postaci to co innego, możesz unikać przypadków odmiany, których nie lubisz.

@Immo
Hm... Dzięki, przemyślę.

@Aktegev
Nie mogę zrezygnować z tych imion. Stety-niestety. Przemyślę konstruowanie tekstu, ale...

@Zaqr
Nieodmienione brzmią tak opornie!

Pamiętaj, że imię swoją drogą, a to jak inni się zwracają do tych postaci to co innego, możesz unikać przypadków odmiany, których nie lubisz.

O, to może być to. Tak. Dzięki!