Tego ranka dym sunął tuż przy ziemi i trudno było oddychać. Powietrze było zimne i wilgotne, a dłonie marzły tak mocno, że nie sposób ich było rozgrzać w ciepłych kieszeniach kurtki. Tego dnia nic nie było tak proste jakby się mogło wydawać, i nic nie było tym, czym mogłoby się wydawać. Zdawało się, że musiało się coś stać, a jeśli nie, to się stanie. Bo miasto opustoszało, a R., odwieczny jego mieszkaniec, zabłądził. Wszedł w nie tą uliczkę co trzeba i dopiero po kwadransie zdał sobie sprawę, że pomylił drogę.





Tak będzie zaczynało się moje opowiadanie, albo powieść - pomyślał R. idąc ciemną ulicą. Ta historia mogłaby się ciągnąć i ciągnąć. Bohater mógłby się błąkać i błąkać i nigdy nie trafić do domu. Albo też miałby tysiące nieziemskich przygód, które wywoływałyby dreszcze - pomyślał R. i zatarł zmarznięte dłonie, po czym włożył je do kieszeni. - Ale przecież nie mam czasu na pisanie. A poza tym…





Rozglądam się dookoła, skręcam w prawo, potem w lewo, aż w końcu zdaje sobie sprawę, że jakbym nie poszedł to zawsze trafie w tą samą ulicę, w tę, w którą wszedłem na samym początku i której opuścić nie mogę.

Błądzę już od dłuższego czasu, dlatego próbuje zapamiętać szczegóły (fasady budynków, szyldy, wystawy), które potem i tak znikają z mojej pamięci. Aż w końcu postanawiam zapukać do pierwszych lepszych drzwi.

I kto mi otwiera?



Pan w szlafroku

patrzy przez chwilę na zmarzniętego człowieka, wysłuchuje, co ten ma do powiedzenia, przeciera okulary, ziewa, a potem zatrzaskuje mu drzwi przed nosem. Po chwili otwiera je ponownie i zaprasza gościa do środka. Częstuje go herbatą, którą ten wypija z wdzięcznością; aż w końcu przynosi ciasteczka i zaczyna opowiadać o swojej zmarłej żonie.



R. chce tylko zapytać go o drogę…



Do wszystkiego potrzeba czasu. Pan i ja jesteśmy tutaj nie przez przypadek. Ja jestem, bo pan tu jest, a pan, bo ja. Wychodzi więc na to, że jesteśmy dla siebie. Gdyby pan znikł, znikłbym i ja, wiec… więc zdani jesteśmy na siebie.



R. nic z tego nie pojmuje. Mężczyzna bredzi. I teraz R. nie wie czy to przez niego i jego filozofowanie tak się czuje, czy to sprawa tego dusznego mieszkania i półmroku tam panującego. Wszystko wydaje mu się inne. Ulice, ludzie, a nawet kurz i krople deszczu obijające się o szyby pokoju w którym się znajduje są jakieś nie tutejsze. I co dziwne, myśli R. są niespokojne. R. zamyśla się tak mocno, że nawet nie zauważa, kiedy mężczyzna wychodzi. Zostaje sam. Wstaje z kanapy, odkłada filiżankę na stolik, patrzy przez chwilę na swoje dłonie i stwierdza, że musiało się coś stać. Dłonie jego mają więcej bruzd, a skóra na nich jest szorstka i popękana. Podchodzi wiec pospiesznie do lustra i spogląda na swoje oblicze. Jestem R., tym samym R., ale zdaje mi się, że… - urywa, przejeżdża dłońmi po twarzy, a potem rozgląda się po pokoju, jakby obawiał się, że mężczyzna w szlafroku zaraz wejdzie - zdaje mi się, że… - urywa ponownie, bo oto…



Mężczyzna w szlafroku pojawia się znienacka. Wchodzi do pokoju i kłania się nisko:

Jest mi niezmiernie miło, że zaszczycił mnie pan swoją obecnością, jestem rad, że to ja zostałem wybrany.

R. patrzy na niego jak na dziwaka, przeciera okulary i spogląda ponownie. Ten nadal mu się kłania i co chwila uśmiecha, a potem zdejmuje szlafrok i… już jest eleganckim facetem ubranym w wytworny garnitur. R. myśli, że postradał zmysły, a kiedy mężczyzna kłania się ponownie i wykonuje kolejny gest mówiąc: zapraszam dalej, idzie za nim posłusznie, mimo iż mu nie wierzy i się go obawia.

Po chwili stąpają już po pustej, mglistej ulicy. Tej, na której R. się zgubił przed momentem.



Czyż nie piękny dzień - mówi tamten, a R. wkurza jego sztuczny ton głosu i ten nieokreślony akcent, który wciąż mu coś przypomina.

Nie odpowiada, patrzy tylko na niego i próbuje sobie przypomnieć, jak właściwie się tu znalazł, bo właśnie umykają mu z głowy wszystkie drogi, które kiedykolwiek przebył, a nawet te, które chciałby przebyć. Zaś ta, którą stąpa, zdaje się zaraz urwać.



Skoro już błądzimy, pozwolę sobie zaprowadzić pana do miejsca niezwykłego - mówi mężczyzna, po czym zarzuca worek na głowę R.





Tego ranka dym sunął tuż przy ziemi, a ja już wiedziałam, że wejdę w nie tą uliczkę co trzeba. Spojrzałem na zegarek - czas kłamał. Zostały mi jeszcze dwie minuty, ale czułem się jakbym stracił wszystkie. Mogłem wiec błądzić i błądzić udając, że czas nie ma znaczenia.



Spotkałem R. Myślał, że się zgubił. Oboje uznaliśmy, że to właściwe rozumowanie.

Tego ranka dym sunął tuż przy ziemi i trudno było oddychać. Powietrze było zimne i wilgotne, a dłonie marzły tak mocno, że nie sposób ich było rozgrzać w ciepłych kieszeniach kurtki.

Tego dnia nic nie było tak proste jakby się mogło wydawać, i nic nie było tym, czym mogłoby się wydawać. Zdawało się, że musiało się coś stać, a jeśli nie, to się stanie.

odwieczny jego mieszkaniec, zabłądził. Wszedł w nie tą uliczkę co trzeba i dopiero po kwadransie

jakbym nie poszedł to zawsze trafie w tą samą ulicę, w tę, w którą wszedłem na samym początku

Bohater mógłby się błąkać i błąkać i nigdy

wiec… więc zdani

czy to sprawa tego dusznego mieszkania i półmroku tam panującego.

co dziwne, myśli R. są niespokojne.

na swoje dłonie i stwierdza, że musiało się coś stać. Dłonie jego mają

Podchodzi wiec

wykonuje kolejny gest mówiąc

a ja już wiedziałam, że wejdę w nie tą uliczkę co trzeba. Spojrzałem na zegarek

ale czułem się jakbym stracił wszystkie.