GOłęBIE

Moje balkonowe stado składa się z trzech gołębich rodów. Lamparty, to te mniejsze od wszystkich, z jasnym upierzeniem, poplamionym granatowymi cętkami. Przeważnie siedzą na parapecie i są ostatnimi w kolejce do jedzenia. Znają swoje miejsce. Nigdy nie wchodzą w środek rozsypanego ziarna i dziobią po obrzeżach. Ich pokora przekłada się na bardzo rodzinne relacje. Dbają o swoje potomstwo, a jajka znoszą gdzie popadnie. Lamparty są najliczniejszą grupą mojego stada.

Dynastią środkową w ptasiej hierarchii są Kury – tak je nazwałem. Hałaśliwe i najodważniejsze ze wszystkich, okupują poręcz balkonową. Jasne, prawie białe, mają na szyjach czarną otoczkę. Podchodzą pod drzwi i zaglądają do mieszkania, dziobią w szybę i gruchają doniośle. Są największe i najsilniejsze, ale rządzą tylko Lampartami, które są zbyt pokorne, by walczyć o pozycję w balkonowej władzy.

Nad wszystkimi gołębiami sprawują rządy ciemne, prawie czarne z białą lotką w lewym skrzydle, przewodnicy. Piórka, nazwane tak od białego akcentu, pierwsze zaczynają jedzenie

i zawsze są w centrum. Szefem piórkowego stada jest stary samiec bez jednego oka, nazwany Piratem. Natomiast, całym balkonem rządzi niewiele większa od gołębia, moja suczka, Norka. Przegania Kury, obojętnie przechodzi obok Lampartów i ze strachem ucieka przed Piórkami. Zna balkonowe zwyczaje.

Do zaokiennych postaci zaliczam jeszcze moją sąsiadkę, Helę. Właśnie skończyła dziewięćdziesiąt lat i nabyła dziewięćdziesiątą chorobę. Hela jest wrogiem wszystkiego, co żywe na balkonie. Nie rusza się zbyt żwawo i ma tendencję do wywracania się na plecy. Gdy upadnie, sama już nie wstaje. Wali wtedy laską o podłogę, przywołując sąsiada, czyli mnie. Szczególnie nienawidzi gołębi, a Norkę toleruje tylko ze względu na moją pomoc.

- Ty, Cyngiel, kiedyś się dorobisz! – przestrzega. – Dorobisz się jakiegoś kolegium, aż cię pokręci.

- Może nie, pani Helu – odpowiadam grzecznie. – Same przylatują i co mam zrobić? Jeść nie dawać? To grzech.

- Głupiś, Cyngiel.

Hela, gdy przymyka oczy, przypomina starą porcelanę. Zamyka się do wewnątrz i nie ma jej obok. Jest tylko świszczący oddech i zapach maści cynkowej, wtedy wstaję cichutko i wychodzę. Mam klucz od jej mieszkania, tak na wszelki wypadek, na okoliczność nieszczęścia, albo szczęścia – jak mówi Hela. Odchodzę do siebie i wiem, że już, blisko, gdy odejdę ostatni raz, a klucze zostawię na stole, jakiejś kuzynce, czy innej krewnej.

- Głupiś, Cyngiel – powtarza. – Otwórz lodówkę i weź sobie dziesięć jajek. Siostrzenica ze wsi nawiozła. – Bo taka jest moja Hela kochana.

*

Od dwóch dni nie widzę Pirata, a Piórka żyją w rozproszeniu i nie przypominają panującego rodu. Kury wyczuwają nieobecność przewodnika i wprowadzają anarchię. Biją niemiłosiernie Lamparty i przeciwstawiają się dominującym Piórkom. Pirat zaginął i nie wiem czy jeszcze powróci. Na balkonie zrobiło się głośno. Gołębie walczą o panowanie.

- Pan Cyngiel? – W drzwiach stoi młody policjant. Przestępuje z nogi na nogę jak dziecko w potrzebie i pokazuje blachę. – Koński jestem, dzielnicowy. Nowy dzielnicowy, panie Cyngiel jestem.

- No, tak – odpowiadam. – Jeżeli powiem, że jest mi przyjemnie, to skłamię, ale niech pan wchodzi, panie... Jak?

- Koński, nie? Przecież mówię.

Wchodzi i pcha się do pokoju. Potem siada w moim fotelu i wyciąga z teczki jakieś papierzyska, i gapi się na nie, że niby taki mądry. Udaję absolutną obojętność i zapalam papierosa, a żeby go zdenerwować, stawiam na stole ćwiartkę wódki i dwa kieliszki.

- Jednego? – pytam z kamienną miną. – Lubi pan czasem? Co?

- Coś pan zgłupiał? – odpowiada. – Ja nie jestem tutaj towarzysko, miły panie, ale dziękuję, no jasne, towarzysko zawsze można.

- Co też pana do mnie sprowadza?

- No właśnie – podtyka mi pod nos jakiś papier. – Mamy donos na pana, panie Cyngiel. Mało tego, mamy sprawę do sądu grodzkiego. Jednym słowem, nie jest dobrze.

- Czyli, że co? Panie Koński.

- Czyli będzie sprawa. Sprawa sądowa, panie Cyngiel. A o co? No, właśnie. O jakieś osrajdachy! Pan dokarmia gołębie i czyni to na swoim balkonie.

- Pirat nie wrócił, panie Koński.

- Co? – patrzy na mnie zdziwiony. – Jaki pirat, do diabła!

- No, ten bez oka, Pirat, taki ważny ktoś. Nawet pan nie wie, jak ważny.

- Co to za jeden? Ten Pirat, gdzie mieszka?

- Kto go wie? Gdzieś mieszka, albo mieszkał? – nalewam sobie wódki. – Może już nie żyje? Może zabity gdzieś leży?

- Panie! Niech pan zagadkami nie gada. Do rzeczy, panie Cyngiel!

- Można powiedzieć, że wyszedł z domu i do dziś nie powrócił.

- Cholera jasna! – dzielnicowy wyjął notes. – Teraz ja to muszę wszystko zapisać. Dodałeś mi pan roboty! Może jednak wróci?

- Może tak, a może matka natura go zjadła? Ktoś kogoś zjada przecież... żeby żyć.

- No nie!

- A wracając do gołębi – kończę temat z Piratem. - Jakie gołębie ja karmię? Proszę to nazwać konkretnie. Podać rodzaj karmy i gatunek. Niech się pan nie dziwi, bo to ważne informacje. Od rodzaju karmy zależy wysokość kary, panie Koński. Proszę podejść do okna i pokazać mi te dokarmiane ptaki. Corpus delicti, mówi to panu coś? Mnie gówno obchodzi, co tam ktoś napisał, a pan niech blokesrsów goni po piwnicach i dupy nie zawraca. Rozumiemy się?

- No... Pan coś nerwowy... Ja mam obowiązek i nic mi do gołębi, ale sam pan rozumie, nie? Tu sprawa w sądzie, a panu ktoś zaginął i bez wieści...

- Panie dzielnicowy – przerywam. – Niech mi pan zostawi wezwanie. Dzisiaj nie mam czasu. Nie mam, bo czekam na Pirata, dobrze?

- Dobrze. Mnie wsio ryba. Może ten Pirat znajdzie się do naszego spotkania – wyciąga druczek i wypisuje. – Proszę. Za dwa dni się widzimy. Tutaj wszystko zapisane.

Ledwie wyszedł, słyszę za ścianą stukanie. To Hela leży na plecach i wali laską o ziemię. Muszę iść i kolejny raz uratować jej życie. Ona tam leży i modli się bym nie przyszedł.

*

Mój pirat wrócił! Zobaczyłem go dzisiaj rano, gdy sypałem pszenicę na balkon. Przechadzał się dumny po poręczy i gruchał radośnie, a Kury nie odważyły się wchodzić mu w drogę. Najgorsze jest to, że wrócił ranny. Miał zakrwawione nogi. Mało tego, nogi były związane zieloną żyłką. Hela doradziła bym złapał Pirata i uwolnił go z pęt, ale jak złapać dzikiego gołębia? Długo wabiłem go ziarnem. Gdy się uspokoił i wszedł na balkon, zarzuciłem na niego ręcznik. Udało się. Obciąłem krepującą żyłkę, a rany nasmarowałem jakąś maścią gojącą, od Heli. Pirat żyje i przewodzi gołębiom na moim balkonie.

W dniu powrotu Pirata, a właściwie w nocy umarła Hela. Znalazłem ją wciśniętą pomiędzy klozetem, a wanną. Nie miała laski pod ręką, nie miała, czym zapukać w podłogę. Może tak chciała? Może specjalnie, do toalety wyszła bez podpórki? By nikt nie przybiegł na czas? Kto to wie? Jej spękana porcelana rozsypała się bez żadnego dźwięku.

W sądzie wygrałem sprawę. Wszystkie szkody wyrządzone przez ptaki poszły w zapomnienie. Pomogła mi zza grobu Hela. Wzięła winę na siebie, a właściwie ja tę winę przerzuciłem na nieboszczkę. Na pewno tak by chciała, bo taka była moja Hela kochana.

Odchodzę do siebie i wiem, że już, blisko, gdy odejdę ostatni raz, a klucze zostawię na stole, jakiejś kuzynce, czy innej krewnej.

Odchodzę, odejdę. I pogrubione przecinki: do wyrzucenia.

Pirat zaginął i nie wiem, czy jeszcze powróci.

- Coś pan, zgłupiał?

W dniu powrotu Pirata, a właściwie w nocy, umarła Hela.

No dobrze. O czym to? Hm?



Styl mi się podobał. W porządku jest.

Opowiadanie troszkę schematyczne, ktoś dokarmiający zwierzątka. Nie wiem jak inni, jednak ja sporo tego widziałem. Ogólnie podobało mi się, choć opowiadanie raczej o niczym.

Stawiłbym mocne cztery z plusem.

Dziękuję za ocenę. :oops:

bardzo przyjemny tekst. czytałam a czułam sie jakbym sluchała tego kogoś, to znaczy słyszała głos narratora.

Przyjemne.



ładny styl, wciąga, ale... no cóż, taka tam historia.



Realistyczne dialogi, zgrabnie napisane, ale to wciąż tylko historia o gościu, który karmił gołębie i sąsiadka mu zmarła. Nie wiem, mnie takie coś nie kręci, brakuje mi tu jakiegoś dopalacza, jakiegoś błysku oryginalności, czegoś co by napędzało opowieść. I o ile styl jak zwykle się podoba, to sama treść już właśnie mniej.



Dałbym równe 4.



Pozdrawiam.

Bardzo lekka opowiastka o relacjach międzyludzkich, gołębie są tylko tłem, rekwizytem, którym pisarz nas zwodzi niczym prestidigitator - niby znamy sztuczkę, ale w dobrym wykonaniu sprawia, że pytamy samych siebie, czy aby nie ma w tym czegoś więcej...

Banalik? A czemu nie? Każdy z nas ma sąsiadów, czasem dziwaków i nigdy do końca nie wiadomo czym nas zaskoczą. Lub tylko zwrócą uwagę...



świąteczne Pozdrowienia, Jerzy! :wink:

Dzięki.

Jesteś na dobrym tropie. Nie chcę tłumaczyć treści i zawartej myśli, bo to autorowi nie przystoi. Na pewno nie jest to opowiadanie "przygodowe" czyli z przytupem i łupnięciem. Jezeli czytelnikowi nic nie mówi, to znaczy ze ma inną wrażliwość i to nie jego bajka.

Dziękuję i przesyłam świateczne zyczenia.