Schody

We śnie Armando trzyma w zębach różę,
a Maja wchodzi do niego po schodach z kubkiem gorącej neski.
Schody nie chcą się skończyć, ale neska nie stygnie
na szczęście.

Potem Maja wstaje, układa włosy
i robi neskę dla Armanda.
Schody znów nie chcą się skończyć i neska nie stygnie,
ale ona potyka się, wypuszcza z rąk kubek.

Idiotka.
Armando trzyma w zębach papierosa,
patrzy jak Maja spływa w dół
czarną falą.

Potem ona wstaje, poprawia włosy
i robi neskę dla Armanda.
Kącik jej ust rani świeżo rozkwitła róża,
a schody nie chcą się skończyć.

Thana,
podoba mi się... myslę
Na pewno spróbuję mini-analizy

Mam ten wiersz otwarty w osobnej karcie przeglądarki.
I sobie czytam. I zaglądam-podglądam.

Thana, dziękuję. Potrzebny mi był taki łyk poezji.

Natasza pisze:Na pewno spróbuję mini-analizy

O, fajnie. Ciekawa jestem.

ithilhin pisze:Potrzebny mi był taki łyk poezji.

Dziękuję, Ithi. Ja się w poezji czuję bardzo niepewnie, ale próbuję, bo mi padaPada wciąż do głowy kładzie, że trzeba wychodzić ze swojej strefy komfortu, żeby się rozwijać.

Wiersz bardzo ciekawy, szczególnie obrazowo i przekonująco brzmi trzecia strofa. Motyw róży tworzy zamkniętą, zwartą kompozycję, niezamierzenie zapewne przypominając Różę Paracelsusa Borgesa, choć zarówno temat jaki klimat są zupełnie inne. Ale poetyka i wnikliwość przemyślanej, a może i przeżytej obserwacji – znajduję gdzieś styczne kolce.

Jednak jedna kwestia jest dla mnie rażąca, może zresztą tylko dla mnie. Powtórzenie imion, wydaje mi się, że zbyt częste.
Napisałbym:

Potem wstaje, układa włosy
i robi neskę dla Armanda.
Schody znów nie chcą się skończyć i neska nie stygnie,
lecz potyka się nagle, wypuszcza z rąk kubek.

Idiotka.
On trzyma w zębach papierosa,
patrząc jak ona spływa w dół
czarną falą.

Potem wstaje, poprawia włosy
i robi neskę dla Armanda.

[img]http://www.cosgan.de/images/more/flowers/036.gif[/img]

Lubię sposób, w jaki czytasz moje teksty, Gorgiaszu. Lubię, jak łapiesz tropy, znajdujesz ukryte ścieżki w lesie. Ale wydaje mi się, że wiersz w Twojej wersji coś jednak traci. Coś, co dla mnie było istotne, bo przedstawianie się z imienia to zaczynanie. Wciąż i wciąż od początku, za każdym razem w innej rzeczywistości. Natomiast po Twojej przeróbce mamy prostą ciągłość zdarzeń. Nie do końca o to mi chodziło.