Kłaniam się niziutko (zwłaszcza paniom [zwłaszcza tym, którym kurtuazyjna uniżoność ze strony przedstawicieli płci niekształtnej pochlebia]).

"Dużo by opowiadać". "Jestem studentem polonistyki". Bawię się w epikę od ośmiu lat.

Nie wierzę w grafomanię. A raczej w to, że autentycznemu zamiłowaniu do pisania może towarzyszyć zupełny brak talentu. Dla mnie jest to pod względem psychologicznym niemożliwe. Sprzeczne z naturą. No bo jak ogrodowa róża może chcieć upodobnić się do samotnej polnej wierzby? Moim zdaniem grafomanami zostają takie osoby, które traktują pisanie instrumentalnie. I tylko takie.

Zarejestrowałem się tutaj w nadziei, że moje najrdzenniejsze upodobania nie okażą się pozorne.

Pozdrawiam
Przym.

Witaj, mam nadzieję, że miło spędzisz tu czas

Jakiego typu literatura cię interesuje? Masz też jakieś inne hobby?

Trochę zazdroszczę idealizmu.
Grafomanii częściej towarzyszy brak samokrytycyzmu, niż brak zamiłowania do pisania. W końcu jedną z definicji tego zjawiska jest silna wewnętrzna potrzeba przelewania słów na papier.
Talent ma tu znaczenie drugorzędne. Pomoże się szybciej nauczyć, więcej osiągnąć, ale nawet i bez niego da się dojść do zwyczajnej, rzemieślniczej sprawności.

Witaj

Przymiotnik pisze: Nie wierzę w grafomanię. A raczej w to, że autentycznemu zamiłowaniu do pisania może towarzyszyć zupełny brak talentu.

Może, może. Choć to nie znaczy, że talent jest niezbędny do pisania. Z talentem jest po prostu łatwiej (dlatego tacy jak ja, mają trudniej ).

Przymiotnik pisze: No bo jak ogrodowa róża może chcieć upodobnić się do samotnej polnej wierzby?

A kto tam różę (kobietę?) zrozumie. Jak nagle modne stanie się być jak samotna polna wierzba, to wszystkie ogrodowe róże zechcą się do niej upodobnić.

Przymiotnik pisze:Zarejestrowałem się tutaj w nadziei, że moje najrdzenniejsze upodobania nie okażą się pozorne.

Eee... nie rozumiem , ale życzę jak najlepiej.

Przymiotnik pisze:Moim zdaniem grafomanami zostają takie osoby, które traktują pisanie instrumentalnie. I tylko takie.

Raczej takie, które taktują pisanie emocjonalnie i tylko emocjonalnie.

Przymiotnik pisze:Nie wierzę w grafomanię. A raczej w to, że autentycznemu zamiłowaniu do pisania może towarzyszyć zupełny brak talentu.

Oj, byś się zdziwił...

Jason pisze:Grafomanii częściej towarzyszy brak samokrytycyzmu, niż brak zamiłowania do pisania.

Ja bym nawet powiedział, że zamiłowanie do pisania jest warunkiem niezbędnym do zaistnienia grafomanii

Witaj.

"Nie wierzę w grafomanię" brzmi niepokojąco.

Jacek_L pisze:"Nie wierzę w grafomanię" brzmi niepokojąco.

Nie tak niepokojąco, jak "student polonistyki". Z niewłaściwie ulokowanej wiary można się wyleczyć.

Jednak misja została zwieńczona sukcesem: są komentarze

Przymiotnik pisze:Zarejestrowałem się tutaj w nadziei, że moje najrdzenniejsze upodobania nie okażą się pozorne.

Ja bym zakładał, że chodzi o to by miłość podmiotu (czy też Przymiotnika) do pisania okazała się prawdziwa, czyli prowadząca na literacki Parnas, a nie fałszywa - więc nie ratująca przed grafomanią

Dobry wieczór

Przymiotnik pisze: Nie wierzę w grafomanię. A raczej w to, że autentycznemu zamiłowaniu do pisania może towarzyszyć zupełny brak talentu.

Czasami silne uczucie prowadzi do zbrodni, czasami również do szaleństwa.

Dziękuję za ciepłe przyjęcie

Czytuję różne rzeczy, unikam bestsellerów. W literaturze (i w ogóle w sztuce) cenię przede wszystkim jej zdolność do imitowania rzeczywistości.

Spodziewałem się, że będę musiał swoją myśl na temat grafomanii nieco rozwinąć Otóż jeśli przyjmiemy za Arystotelesem, że każdy byt posiada swoją naturę, do której urzeczywistniania dąży w toku swojego istnienia (lub "dąży", jeśli jest np. kamieniem), to musimy również przyjąć, że tkwiące w człowieku predyspozycje - jako część składowa owej natury - domagają się ujścia, aktualizacji (jak by powiedział filozof). Istotą rozwoju (bytów ożywionych) jest aktualizowanie/realizacja zespołu potencji przynależnych danemu bytowi. Oczywiście nie wszystkich potencji, ale tylko tych, których realizacja jest konieczna. Nie jest bowiem konieczne, żebym kogoś zasztyletował. Z punktu widzenia ewolucji, logosu. Jest natomiast konieczne, żebym - o ile jestem osobą o artystycznym usposobieniu - pielęgnował w sobie artystyczne aspiracje i dawał im wyraz usiłowaniami twórczymi. Jeśli to zaniedbam, okaleczę i poważnie zubożę swoją egzystencję.

Dlatego też nie rozumiem, jak można chcieć czegoś, do czego nie ma się predyspozycji czy uzdolnień.

Ktoś wskazał na modę. Może być i tak, ale wówczas o takiej osobie, która podporządkowuje się dyktatom aktualnej mody, powiedzielibyśmy, że jest tak bardzo wyobcowana z siebie samej, że nie wie, czego naprawdę chce. Pod pozornym zamiłowaniem do pisania kryłaby się, dajmy na to, neurotyczna żądza sukcesów. A więc grafomanię warunkuje raczej wyobcowanie z siebie, a nie głęboki afekt do pisania.

Co do braku samokrytycyzmu, to często idzie on w parze z brakiem pomyślunku. Chyba że mamy do czynienia z niedojrzałością.