Witam.

Zacznę od tego, że ten pomysł chodzi mi po głowie od dobrych dwóch lat. Wówczas naskrobałem kilka pierwszych stron, ostatnio (miesiąc temu!!!) doskrobałem kolejne kilkadziesiąt tysięcy znaków. Próbowałem pokazać to w różnych miejscach, ale po tym (wybaczcie korpo-mowę) feedback'u, który otrzymałem, palec sam wędrował na przycisk "delete". I w sumie, wbrew skądinąd powszechnie deklarowanej "odporności na hejt", odechciało mi się pisać. Z drugiej strony, wciąż jednak mam wiarę w samego siebie, więc jestem skłonny podjąć jeszcze jedno ryzyko. Bo mimo wszystko chciałbym dopisać do końca, choćby po to, żeby samemu się przekonać w co mi się to rozwinie i jaki będzie ostateczny efekt. No i po prostu próbuję swoich sił w większych formach. Jakie mam konkretne, zidentyfikowane już problemy??
Pierwszym jest praktycznie całkowity brak samokrytyki - czytam i czytam i jeszcze raz czytam i poza naprawdę drobnymi sprawami, mi się podoba. A skądinąd wiem, że ogólnie nie jest dobrze.
Po drugie - mam swoją wizję prowadzenia dialogów, która odbiega od powszechnie przyjętej (a konkretnie - realizm maksymalny, co ponoć jest nie do końca wskazane).
Po trzecie - banały tu i ówdzie, ale to mój problem, tak wymyśliłem, nie chcę od nikogo czerpać pomysłów (w sensie - wzorować się tak, ale nie chodzi o to, żeby otrzymać gotowy pomysł) i tylko boli, że to co mi przyjdzie do głowy okazuje się jakoby było sztampą.

I teraz o co mi chodzi i kogo/czego potrzebuję:
- Kogoś, kto przeczyta moje wypociny i wskaże mi najczęściej popełniane błędy, nauczy mnie tej rozpowszechnionej samokrytyki - przy czym zależy mi na sen-sei'u a nie na "krytyku"
- Kogoś, kto przywróci mi wiarę w sens pisania, lub zabije ją ostatecznie. Ale też nie na zasadzie: "Wywal w cholerę, jest do niczego".

Tekstu nie wrzucam publicznie, z przyczyn opisanych na początku. Nie potrzebuję długiej licytacji, kto bardziej "zjedzie" ten tekst. Domyślam się, że tu jest inaczej, niż bywało to w poprzednich miejscach, gdzie próbowałem zyskać jakieś wskazówki czy rady, ale mimo wszystko obawa pozostaje. Jak to z jeziorami bywa - jak się w jednym omal ktoś nie utopił, to choćby drugie było mniej zdradliwe, to obawa przed wejściem do wody pozostaje.

Czy mogę liczyć na czyjąś pomoc??

Pozdrawiam

Mogę pomóc, choć po tym, czego oczekujesz, nie wiem, czy ktokolwiek jest w stanie spełnić twoje oczekiwania

Jeśli mimo to, chcesz zaryzykować, to dawaj.

Oczekiwania tylko wyglądają na spore. Potrzebuję rad, wskazówek, im więcej tym lepiej. I lekcji samokrytycyzmu. Posłałem, niech się dzieje wola Nieba.

Dialogi to istota część fabuły, więc jeśli idziesz w realizm-realizm (który odbiega od "realizmu" przyjętego w literaturze) to nie dziwota, że poprzedni czytelnicy nie wypowiadali się o tym pochlebnie. Tak jak wszystko, dialogi muszą pchać fabułę do przodu, coś przekazywać, a niektóre "realistyczne" wstawki nic po prostu w sobie nie mają.

Spróbuj poeksperymentować - mianowicie, udaj się do kawiarni lub restauracji i spisz rozmowę siedzących obok ciebie ludzi. Słowo w słowo. Czy podoba ci się taki dialog? No właśnie. Jako pisarze musimy wydobyć esencję z tego dialogu i "udawać" tylko, że jest prawdziwy. Bo prawdziwa rozmowa (przez duże P) nie przejdzie na kartach powieści.