Within poparł mnie w myśli stworzenia jakiegoś tematu, w którym wyjaśniane byłby pojęcia typu "pisanie szkolne", "rymy częstochowskie" i tym podobne. Jeśli ktoś usłyszał/przeczytał kiedyś jakąś nazwę związaną z pisaniem (często stworzoną przez większość piszących), niech ją tutaj poda - podyskutujemy

Dodane po 1 minutach:

Jerzy Reuter pisze: Pisanie szkolne, to pisanie często poprawne technicznie, lecz nie posiadające wyraźnego stylu. Mówiąc o szkolnym pisaniu miałem na myśli przedkładanie pisania ćwiczeniowego, czyli na potrzeby warsztatu, nad pisanie wynikające z samej potrzeby pisania.

Zacytowałem te słowa tutaj, jakby ktoś nie natknął się na wyjaśnienie "szkolnego pisania" w weryfikacji tekstu, w której do niego doszło

A to cały wywód zacytowany powyżej w kawałku.



"Pisanie szkolne, to pisanie często poprawne technicznie, lecz nie posiadające wyraźnego stylu. Mówiąc o szkolnym pisaniu miałem na myśli przedkładanie pisania ćwiczeniowego, czyli na potrzeby warsztatu, nad pisanie wynikające z samej potrzeby pisania. Fora internetowe mają to do siebie, że lansują zasadę pisz a my z tego zrobimy dzieło. Tak przecież nie jest. Autor musi polegać na sobie, a potem dopiero na warsztatowych dyskusjach. Na forach komentarze są często lepsze od samego utworu.

Dlatego nazywam to szkolnym pisaniem. Ty piszesz, a klasa - forum ocenia. Przez taki układ wyrabia się w twórcy pewna zdolność do zaspokajania dyskusji i pisze, właśnie takie teksty. Nie zwraca uwagi na błędy, bo forum poprawi. Po takim maglu z tekstu robi się dziwoląg, a autor popada w depresję

Cóż, poszperałem, znalazłem coś takiego na Wikipedii:

banalne – tzw. "częstochowskie", zbyt często używane, np. "dal – żal"

Innym razem chyba widziałem coś takiego, że cechą charakterystyczną rymów częstochowskich jest to, że rymuje się ta sama część mowy (rzeczownik - rzeczownik, czasownik - czasownik itp.).



Chciałbym zapytać też, czy rym częstochowski to coś ściśle określonego, czy też czasami trzeba to wyczuć i nie każdy to samo weźmie za rym częstochowski. Inaczej mówiąc - czy dwie osoby w równym stopniu znające się na poezji przeważnie zakwalifikują to samo jako rym częstochowski, czy może niekiedy pojawią się różnice zdań.

"Rym częstochowski polega na identyczności odmiany (jeśli rymujesz te same przypadki, te same fromy czasowników itp.) i w dodatku polega na tożsamości paradygmatycznej. Rym dokładny to tożsamość brzmieniowa, ale jednocześnie odrębność gramatyczna."

To cytat.

post powyzej to ja. Nie byłem zalogowany.

Dla mnie pisanie szkolne to:

a) Jak ktoś zamiast napisać np. "wiatr uginał korony drzew" pisze "wiatr był silny". Chodzi mi o ogólne upraszczanie wszystkiego, często też wyzucie z jakichkolwiek form stylistycznych.

b) przez to każdy chyba przechodzi, mianowicie nadmierne nagromadzenie czasowników: usiadł, zrobił, poszedł, powiedział itd.

nie prościej do słownika zajrzec?

a co złego w tym,że "wiatr był silny"? Skoro po prostu był silny.Może nie uginał koron drzew,ale wiał mocno.Jak ktoś widzi piękną dziewczynę, to zaraz musi napisać-że była zjawiskiem zapierającym dech w piersiach? No,ale ona tak nie robiła była po prostu piękna.

Nie mam pojęcia co to "pisanie szkolne",ale wątpię,aby pisanie w sposób zwięzły,kiedy wymaga tego tekst był pisaniem szkolnym.

Pozdro All

Ale czasem przegina się w dwie strony. Albo tekst jest prosty, cepowaty i wyzbyty wszelkich form, albo przeciwnie, naszpikowany metaforami, aż się niedobrze robi. Równowaga powinna być, a przynajmniej taki stan, który nie męczy przeciętnego oka. Tyle ode mnie.

Skoro po prostu był silny.Może nie uginał koron drzew,ale wiał mocno.

A jeśli własnie chcę podkreślić, że był tak silny, że uginał drzewa?

Albo, że dziewczyna nie była po prostu ładna, tylko zjawiskowo piękna? :wink:

Wtedy lepiej wyjść poza granice najzwięźlejszych form, jeśli ma to służyć lepszemu przekazaniu moich myśli.

jeśli tak jest to trzeba tak napisać.Chodzi mi tylko,o to,że nie można przesadzać, ani w jedną, ani w drugą stronę.

Tak,jak powiedziała Nuntius,przede wszystkim umiar.

Zdania najeżone zbyt wielką ilością metafor itd wcale nie są moim zdaniem przejawem wybitnego kunsztu, ale irytującej - jak dla mnie maniery. Czytałam kiedyś ,,wybitną" książkę w stylu barokowym, po drugiej stronie miałam mord w oczach, a po trzeciej rzuciłam książkę na podłogę i już więcej nie otworzyłam. Tak to bywa z arcydziełami.



Można napisać ,,wiatr był silny", ale po piątym takim zdaniu, dochodzę do wniosku, że to takie zwykłe szkolne pisanie. Czyli w rozumieniu studentów filologii pisanie szkolnych wypracowań na odwal się, na przerwie przed lekcją (zdarza się czasem )Takie proste, łopatologiczne zdania.



Powiedziałabym, że nawet nie umiar, co umiejętność równoważenia, zdolność do nie popadania w przesadę itd.

Ale czy to nie jest tak, że słowa są jedynie narzędziem do wyrażenia treści a nie celem samym w sobie? Przynajmniej najczęściej.



Niech i będą same metafory lub ich brak, ale niech to co się czyta trafia (jak to kiedyś mój znajomy powiedział że autor mu wbił gwoździa w głowę - w znaczeniu zszokował), lub trzyma.



Są takie książki które jest trudno zamknąć gdy się je czyta, nawet kolejny raz. Trzeba by kiedyś sprawdzić jak to jest z tymi metaforami w takim przypadku, ale przypuszczam że nie ma ich tam wiele.

Czytał ktoś serie książek z przygodami Mikołajka, autorstwa Goscinny'ego? Taki łopatologiczny język specjalnie dla dzieci, ale wyznam teraz swój sekretny sekret: ja też czytam te książki. Właśnie dlatego, że ten prosty styl mnie przyciąga. Jak on to robi? :scratch: Czy wpływa na to humorystyczny przekaz? Hm, pytanie z serii "Moja mała filozofia" (;

Nuntius nie mogę sie z tobą zgodzić Mikołajki nie zawierają ani krztyny łopatologii. Prosty i przystępny język = dobry warsztat a nie łopatologia.



A teraz przeczytam topik od początku i może dodam coś jeszcze.



Acha nic nie muszę dodawać xD





To tak ode mnie macie trochę jeszcze łopatologii zamiast definicji. No a przynajmniej ja przez taki styl pisania rozumiem wyżej wymienną.



Leszek K. zszedł z konia i przeszedł długą drogą po czym stanął po drzwiami. Otworzył je i zamknął za sobą potem rozejrzał się po pokoju. Podszedł do drugich drzwi. Zabił polityka który wyskoczył mu przed nos.



Bez podtekstów proszę bohater jest wysoki... A jednak nie... to koń taki mały.



Pozdrawiam