Latest post of the previous page:

Dodałbym: oczytanie. Bardzo pożądane

Żaden ze mnie pisarz, ale sądzę, że umiejętność dostrzegania słabych/silnych stron tekstu (zwłaszcza swojego), również nie zaszkodzi.

Romek Pawlak pisze: Dodałbym: oczytanie. Bardzo pożądane

To podchodzi pod pracowitość

Znajdziesz na pisarskich forach i na Facebooku pismażystów, którzy są pracowici, ale czytają mało/za mało

Black Wind pisze: A może 500*3/rok . Tylko nie można zapomnieć, że Andrzej mówił też o tym, iż pierwsze kilkaset stron to takie wprawki ;P

Tak. Też zauważyłam błąd we wzorze Szczęście, że na ścianie nie wydrapałam...

Wprawki mam za sobą. Licznik włączony.

Romek Pawlak pisze: Znajdziesz na pisarskich forach i na Facebooku pismażystów, którzy są pracowici, ale czytają mało/za mało

Ale czytanie to część pisarskiej roboty, nie można się doskonalić czytając tylko siebie ( choć oczywiście to bardzo miłe ).

Mnie też się wydaje, że całość potrzebnych elementów mieści się w parze PRACA i TALENT. Z naciskiem na to pierwsze.

Romek Pawlak pisze: Dodałbym: oczytanie. Bardzo pożądane

wprawdzie czytelnicy oczytani bywają nieczęsto i w 90% przypadków nie wyłapią 90% rzucanych aluzji ale piszemy dla takich jak my, pozostali to bonus...

Navajero pisze: Pfff... To proste: pracowitość i talent.

i szczęście

Na szczęście też trzeba sobie zapracować.

No właśnie, co po szczęściu, jak właściwa osoba sięgnie po tekst tak słaby, że zapamięta nazwisko jako "nieczytalne"?
Zresztą, to szczęście jest mitologizowane. Może miało znaczenie, jak na rynku było jedno wydawnictwo, a jego naczelny nie lubił autora. Ale dziś?
W innych gatunkach i konwencjach jest podobnie, nawet lepiej

jak napiszesz książkę wybitną, to tego szczęścia niewiele potrzeba, ale jak napiszesz książkę tyko i aż dobrą, to już szczęście jest potrzebne, żeby się jakoś wybiła i zaistniała szerzej, a i przy samym wydaniu szczęście też ma jakiś tam wpływ Oczywiście i w drugą stronę to działa, bo jak książka będzie słaba to tona szczęścia nie pomoże.

Oczywiście talent i pracowitość mają zdecydowanie większą rolę do odegrania niż szczęście, ale jednak.

Jeszcze inna sprawa to to, że o braku szczęścia mówią najczęściej ci, którzy mają zbyt wysokie mniemanie o sobie i doświadczają mniejszych lub większych porażek. Ja tak mam z konkursami na opowiadania, bo póki co w tej kategorii "wagowej" startuję, gdzie wysyłam świetne teksty, tylko szczęścia brakuje ewentualnie wyniki są już od dawna ustawione ;-)

barthez pisze: jak napiszesz książkę wybitną, to tego szczęścia niewiele potrzeba, ale jak napiszesz książkę tyko i aż dobrą, to już szczęście jest potrzebne, żeby się jakoś wybiła

Chyba pod terminem "szczęście" widzisz coś w stylu "splot okoliczności, wydarzeń, ludzi na właściwych miejscach, dobry układ gwiazd i dobry humor naczelnego" - moim zdaniem to tak nie działa. Nawet jeżeli ktoś miał (nazwijmy to) szczęście, bo powieść wysłał we wtorek a nie w piątek i dzięki temu przeczytał go bardziej przychylny redaktor A a nie redaktor B, to w dłuższym terminie takie sploty zdarzeń nie mają znaczenia. Jak w pokerze. Warto mieć raz i drugi dobre karty i na danym turnieju dzięki szczęśliwemu rozdaniu wygrać dużą pulę. Ale w dłuższym terminie i tak dobrzy gracze zwyciężają, a słabi przegrywają. To samo z pisaniem. Pilipiuk jest pisarzem, bo klepie w klawiaturę (dwoma palcami, z tego, co wiem!) półtora milionów znaków rocznie, a nie dlatego, że dwadzieścia lat temu, jak debiutował, to wysłał opowiadanie we wtorek.

Óp pisze: Nawet jeżeli ktoś miał (nazwijmy to) szczęście, bo powieść wysłał we wtorek a nie w piątek i dzięki temu przeczytał go bardziej przychylny redaktor A a nie redaktor B, to w dłuższym terminie takie sploty zdarzeń nie mają znaczenia

Widzisz, tylko czasem jest tak, że ten dłuższy termin może w ogóle nie zaistnieć . Przykładowo, nie wszyscy ludzie od dziecka wiedzą, kim chcą zostać i konsekwentnie to realizują. Czasem bywa tak, że przez zbieg okoliczności trafiają na trening (przesłuchanie/spotkanie autorskie itp.) i tak zaczyna się ich kariera.
Z drugiej strony początkowe, pechowe okoliczności mogą sprawić, iż ktoś porzuci daną dyscyplinę... Biorąc to pod uwagę, można dopisać do wzoru odporność na spuszczanie ze schodów

Ale to już jest straszne gdybanie, bo w takim razie należy uwzględnić i fakt, że za ścianą chodzi wiertarka akurat w chwili, kiedy przyszły pisarz ma zamiar usiąść do swojej pierwszej historii - i nie zasiada, wychodzi pokopać piłkę i zostaje Lewandowskim, a nie Marquezem.
Albo wiertarka nie chodzi/przestaje - i mamy oto pisarza, noblistę
Kieślowski nieźle pokazał to w "Przypadku", ale z tego nic nie wynika tak naprawdę, to raczej wygodne samousprawiedliwianie
W życiu trzeba się starać wykorzystać całą dostępną pulę możliwości - i tyle.

biografie większości artystów (ale przecież nie tylko, bo również biografie przedsiębiorców, a i nawet polityków ;-) ) wskazują, że pracowitość, talent, ale gdzieś tam jest zbieg okoliczności, który umożliwia znalezienie się tam, gdzie ten ktoś się znajduje - nawet jeśli to jest właśnie ta przysłowiowa kropka nad i.

I tak, taka natura przypadku, że możemy sobie zawsze o tym gdybać.