Latest post of the previous page:

I ja cichutko pojawiam się z pytaniem, które mi ostatnio przyszło do głowy. Nie wiem czemu. Tak jakoś. Może ze względu na moje marzenia o byciu sławną (o, jakie to dziecinne!) i tego, że połowy mojej rodziny nie lubię. I mam nadzieję, że to dobry temat :oops:

Pytanie owo kieruję do raczej znanych, chociażby lokalnie, pisarzy tutaj się znajdujących. I nie mam zamiaru tu nikogo dyskryminować ani obrażać, zwyczajnie pytanie tego wymaga A jeśli uznacie to pytanie za zbytnio osobiste, to... no cóż. Nie wymagam odpowiedzi, to tylko moja ciekawość

Czy jak już staliście się znani, pojawiali się dawno niewidziani członkowie rodziny albo starzy znajomi, próbujący się przypodobać, albo coś w ten deseń?
"a bo jak ty taki znany, to pewnie i kaskę masz, to weź kopsnij mi ze dwie stówki albo coś" lub też "o tak, tak, to mój siostrzeniec/wujek/kuzyn/brat wujka mojej cioci/szwagier cioci brata ze strony kuzynki ojca/chodziliśmy do szkoły w tym samym mieście, my tak bardzo się lubimy, znam go od dziecka, oczywiście że załatwię autograf". Wiecie o co cho.

Ceallach pisze:Czy jak już staliście się znani, pojawiali się dawno niewidziani członkowie rodziny albo starzy znajomi, próbujący się przypodobać, albo coś w ten deseń?

Raz czy dwa. Tyle, że nie chodziło o pieniądze. Było to zabawne

Ja jestem mniej znany z pisania, nieco bardziej z wydawania, więc...

Navajero pisze: Raz czy dwa. Tyle, że nie chodziło o pieniądze. Było to zabawne

Raz czy dwadzieścia. Nie, nie chodziło o pieniądze, tylko... łatwo się domyślić. Nie, to nie było i nie jest zabawne

Na szczęście ja nie jestem wydawcą

Tak

Nie jestem znana, ale gdy na fejsie napisałam, że podpisałam umowę z wydawnictwem, to napisał do mnie dawno niewidziany kuzyn z różnymi pytaniami dotyczącymi powieści, a jak mu odpisałam i zapytałam co słychać, to mnie olał Wcześniej też mnie olewał, więc to norma.

Dzięki za odpowiedzi
W sumie można było się spodziewać, że styczność z czymś takim na pewno ktoś miał. Szkoda, że tak się dzieje, ale no cóż, taka ludzka natura chyba
Ja to nie wiem jak bym się w takiej sytuacji zachowała. Mieliście z tym jakiś większy problem? Czy po prostu to olaliście i tego nie rozpamiętujecie?

Nie ma czego rozpamiętywać, to nie była jakaś znaczna trauma Problemem może być facet z nożem w ciemnej uliczce, a nie krewny z nagłym przypływem uczuć rodzinnych

Romek Pawlak pisze: Tak

No I nagle zebrało ci się na lakoniczne odpowiedzi. Bądź tak miły i daj historię.

Ceallach pisze:
Czy jak już staliście się znani, pojawiali się dawno niewidziani członkowie rodziny albo starzy znajomi, próbujący się przypodobać, albo coś w ten deseń?
"a bo jak ty taki znany, to pewnie i kaskę masz, to weź kopsnij mi ze dwie stówki albo coś" lub też "o tak, tak, to mój siostrzeniec/wujek/kuzyn/brat wujka mojej cioci/szwagier cioci brata ze strony kuzynki ojca/chodziliśmy do szkoły w tym samym mieście, my tak bardzo się lubimy, znam go od dziecka, oczywiście że załatwię autograf". Wiecie o co cho.

do mnie się odezwali daaaalecy krewni - ale nie dla tego że jestem znany tylko dla tego że mnie wyszukali przez "naszą klasę"
i nie chcieli kasiory tylko pogadać o wspólnych przodkach

i jedna kumpela z daaaawnych lat chciała autograf n kartce to jej wyasłałem książkę.

Może ktoś skorzysta:
ubimyczytac.pl/aktualnosci/publicystyka/7762/jak-napisac-opowiadanie-siedem-rad:
jak napisać opowiadanie – siedem rad
Autor: Wojciech_Chmielarz
Publicystyka

Mam problem z dialogami. Jak napisać, żeby zaciekawić, a nie dopowiedzieć wszystkiego. Czy dialogi można pisać po staremu i po nowemu? Po staremu czyli tak jak w dawnej literaturze, a po nowemu - bez używania form: odparł, rzekł itp. Podaję na przykładzie.
- Nic z tego – zbył ją Marek – głodny jestem i liczyłem na porządny obiad. A co to mnie obchodzi ten zbiór monet? Nie ucieknie. Monika przyzwyczaiła się już do jego wygderywań. – Ojej , faktycznie – uśmiechnęła się – zadzwonię do Roberta, że się trochę spóźnimy.
Albo:
- Nic z tego, głodny jestem i liczyłem na porządny obiad. A co to mnie obchodzi ten zbiór monet? Nie ucieknie.
– Ojej , faktycznie,zadzwonię do Roberta, że się trochę spóźnimy.

Trzeba pisać tak, żeby nie znudzić czytelnika i jednocześnie pilnować, żeby wszystko było zrozumiałe. Opisanych przez Ciebie form musimy używać tam, gdzie jest wątpliwość, kto wypowiada kwestie. Jeżeli tej wątpliwości nie ma ( bo wiadomo z kontekstu kto mówi), można bez.

No, tak. Niby to wiem. Nie zaciekawię chyba w ten sposób.
- A dajże mi święty spokój, żołądek mi chyba przysechł do krzyża. "Dukaty" mogą poczekać
- Głodomór! - odburknęła.

Zaciekawić ma treść dialogu, natomiast co do formy zapisu, to trzeba strzec się monotonii.

Właśnie to jest najtrudniejsze. Navajero, dziękuję.