- Posypać Ci?

Pytanie wyrwało dziewczynę z letargu i sprawiło, że zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu. Widok okazał się dość zastanawiający, bowiem nie potrafiła rozpoznać miejsca, w którym się znajdowała. Siedziała po turecku na skraju grubego materaca będącego najwyraźniej czyimś łóżkiem i jeszcze przed chwilą gapiła się tępo w miejsce, gdzie kiedyś prawdopodobnie znajdowała się podłoga. Zapewne wciąż gdzieś tam była, jednak w tym momencie trudno to było określić, bo jedyne co mogła tam dostrzec to sterty brudnych
ubrań, puszki po piwie, resztki jedzenia i Bóg wie co jeszcze. W powietrzu unosił się silny zapach dymu papierosowego, a samo powietrze niemal można było ciąć nożem. Okna były szczelnie zasłonięte aranżując coś na wzór nocy polarnej. Najwidoczniej mieszkaniec tego pokoju z nieznanego jej powodu skrupulatnie bronił się przed nadejściem świtu.
Mimo to nie było tam kompletnie ciemno. Światło małej lampki znajdującej się na biurku po drugiej stronie pokoju i ekranu włączonego na nim laptopa z powodzeniem przedzierało
się przez ciemność czyniąc pomieszczenie nieco jaśniejszym. Powstały w ten sposób półmrok pozwolił jej dostrzec młodego mężczyznę siedzącego przy wspomnianym wcześniej
biurku. Nie widziała jego twarzy, ale wydawało jej się, że byli w podobnym wieku. Odwrócony do niej plecami robił coś na zagraconym blacie. Wtedy Sara przypomniała sobie, że ktoś zadał jej pytanie. Nie widząc nikogo innego niż on wydusiła z siebie w jego kierunku niepewne:
- Co?

Siedziała po turecku na skraju grubego materaca będącego najwyraźniej czyimś łóżkiem i jeszcze przed chwilą gapiła się tępo w miejsce, gdzie kiedyś prawdopodobnie znajdowała się podłoga. Zapewne wciąż gdzieś tam była, jednak w tym momencie trudno to było określić, bo jedyne co mogła tam dostrzec to sterty brudnych ubrań, puszki po piwie, resztki jedzenia i Bóg wie co jeszcze.

"(...)jeszcze przed chwilą gapiła się tępo w miejsce(...)"

"Zapewne wciąż gdzieś tam była, jednak w tym momencie trudno to było określić, bo jedyne co mogła tam dostrzec(...)"

Najwidoczniej mieszkaniec tego pokoju z nieznanego jej powodu skrupulatnie bronił się przed nadejściem świtu.

Następnie pochyliła się nad nim i głębokim wdechem zaaplikowała jedną z białych linii we własnym nozdrzu.

Godhand pisze:

Zaimki osobowe piszemy wielką literą w korespondencji, jako wyraz szacunku do adresata. W tekście literackim (o ile nie cytujesz takiej korespondencji) nie jest to konieczne.

Na przyszłość będę wiedziała

Każdemu z nas (albo prawie każdemu) na początku drogi pisarskiej wydawało się, że tworzenie rozbudowanych, złożonych zdań jest symbolem pisarskiego kunsztu. Nie jest. A przynajmniej nie w przypadku standardowego "debiutanta". Cały ten fragment jest do solidnego pocięcia i wykarczowania. Każde z tych zdań jest niezręczne, a to dlatego, że usiłowałaś je (według mnie) na siłę ubarwić i rozwinąć. Niepotrzebnie.

Popatrz na przykład tutaj:

Siedziała po turecku na skraju grubego materaca będącego najwyraźniej czyimś łóżkiem i jeszcze przed chwilą gapiła się tępo w miejsce, gdzie kiedyś prawdopodobnie znajdowała się podłoga. Zapewne wciąż gdzieś tam była, jednak w tym momencie trudno to było określić, bo jedyne co mogła tam dostrzec to sterty brudnych ubrań, puszki po piwie, resztki jedzenia i Bóg wie co jeszcze.

Mamy bohaterkę siedzącą na materacu. Pod stopami ma bałagan tak wielki, że nie widać podłogi. Starasz się to rozwinąć, kombinujesz i wpadasz we własną pułapkę.

Ah, no bo wcześniej umieściłam ten tekst na innym forum i tam uzyskałam inne porady. Starałam się poprawić i wyszło jak wyszło. Jak widać niezbyt dobrze. Będę to miała na uwadze.

"(...)jeszcze przed chwilą gapiła się tępo w miejsce(...)"

Czyli już w to miejsce gdzie jest tak brudno nie patrzy.

"Zapewne wciąż gdzieś tam była, jednak w tym momencie trudno to było określić, bo jedyne co mogła tam dostrzec(...)"

Czyli jednak wciąż tam patrzy.

To, że w tym momencie trudno to było określić nie znaczy, że nadal musi tam patrzeć. Przecież chyba pamięta co tam zobaczyła, mogła to wydedukować w myślach. Zresztą ten moment rozumiałam jako trochę szersze ramy czasowe, nie dokładnie tą sekundę, a tą chwilę, która trwa odtąd dotąd. Chciałam napisać "wtedy", ale to mi bardziej brzmiało jak by ta sytuacja wydarzyła się na przykład wczoraj. Wiele razy to zmieniałam. Mam chyba problem z czasem narracji

Nie wiem kompletnie jak właściciel brudnego mieszkania ze szczelnie zasłoniętymi zasłonami, może starać się aranżować "coś na wzór nocy polarnej". Porównanie jest... jak dla mnie absurdalne. I to nie okna aranżują lecz właściciel. Chyba, że to zabieg celowy.

Hmmm.. właściciel zasłaniając okna, ale okna same w sobie też, bo to głównie ten element się do tego przyczynia. Noc polarna to noc dłuższa niż dobra, czyli chodziło o to, że dzięki nim stale jest ciemno

Najwidoczniej mieszkaniec tego pokoju z nieznanego jej powodu skrupulatnie bronił się przed nadejściem świtu.

Skąd tak pompatyczny zwrot jak "nadejście świtu"? A może mieszkaniec pokoju ma kaca? A może to w ogóle nie jego pokój? Skąd sprecyzowany domysł?

No coś w rodzaju kaca, narkotykowego. Po stymulantach najgorsze co może być to moment nadejścia świtu. I może w tym fragmencie tego nie wiadomo, bo to tylko malutka część całości, ale jest to opis snu, w snach nie wszystko jest racjonalne. A zamysł był taki by dodatkowo bohaterka nie wiedziała gdzie jest co tam robi i tak dalej, a jednocześnie zachowywała się jakby doskonale to wiedziała i była tam nie pierwszy raz. Stąd te takie nieporozumienia i o jednych rzeczach nie wie, a o innych wie nie wiadomo skąd. Może mi nie wyszedł mój zamysł, a może dalsza część fabuły pozwoliła by czytelnikowi nie siedzącemu w mojej głowie wpaść na to co ja. Strasznie to wszystko trudne.

Skąd wie, że facet jest młody skoro siedzi do niej "plecami"? A, że są w "podobnym wieku" to już kompletny kosmos. Dodatkowo zauważa przedmioty i postacie w nielogicznej kolejności. Najpierw zauważa lampkę, laptopa potem postać?

Hmmm... no wydaje mi się, że nie trzeba widzieć czyjejś twarzy by to rozpoznać. Ja przynajmniej tak mam. Nie wiem jak inni.

Następnie pochyliła się nad nim i głębokim wdechem zaaplikowała jedną z białych linii we własnym nozdrzu.

Wciągnęła narkotyk, "kreskę", czy jak chcesz ale upraszczaj.

Nie mogłam użyć tych określeń ponieważ bohaterka nie ma zielonego pojęcia co to jest. Narracja miała to pokazać.

Nie jest to dobry tekst. Rada dla ciebie - upraszczaj, skracaj, podawaj tylko istotne informacje, staraj się nie ubarwiać.

Spróbuję :( Kiedy ja lubię czytać takie ubarwione Tylko sama widocznie nie potrafię tak pisać

Powodzenia,

Dzięki, i za ocenę i za powodzenia

G.

Karmazynowa pisze: Następnie pochyliła się nad nim i głębokim wdechem zaaplikowała jedną z białych linii we własnym nozdrzu.
God: Wciągnęła narkotyk, "kreskę", czy jak chcesz ale upraszczaj.
Nie mogłam użyć tych określeń ponieważ bohaterka nie ma zielonego pojęcia co to jest. Narracja miała to pokazać.

Karmazynowa pisze: jest to opis snu, w snach nie wszystko jest racjonalne. A zamysł był taki by dodatkowo bohaterka nie wiedziała gdzie jest co tam robi i tak dalej, a jednocześnie zachowywała się jakby doskonale to wiedziała i była tam nie pierwszy raz. Stąd te takie nieporozumienia i o jednych rzeczach nie wie, a o innych wie nie wiadomo skąd. Może mi nie wyszedł mój zamysł,

Rubia pisze:

Karmazynowa pisze: jest to opis snu, w snach nie wszystko jest racjonalne. A zamysł był taki by dodatkowo bohaterka nie wiedziała gdzie jest co tam robi i tak dalej, a jednocześnie zachowywała się jakby doskonale to wiedziała i była tam nie pierwszy raz. Stąd te takie nieporozumienia i o jednych rzeczach nie wie, a o innych wie nie wiadomo skąd. Może mi nie wyszedł mój zamysł,

Opisy snów czy rzeczywistości z pogranicza snu i jawy to w ogóle bardzo trudne zadanie pisarskie, raczej dla osób, które mają już pewną wprawę w przelewaniu myśli i obrazów na papier. Do tego, nie jest to dobry wybór na początek tekstu (dłuższego opowiadania czy powieści, wszystko jedno). Czytelnik szuka wówczas punktów orientacyjnych, które pozwoliłyby mu rozpoznać, w jaką rzeczywistość wprowadza go autor (współczesny obyczaj czy historia, fantasy czy sf, a może kryminał) i kim są bohaterowie. Z tego fragmentu wyraźnie wynika, że piszesz o parze narkomanów; nie widzę tu żadnych elementów wskazujących na rzeczywistość snu. Już prędzej kaca. To, że bohaterka wie i nie wie równocześnie sprawia wrażenie nie świadomego zamysłu autorskiego, lecz braku spójności. Czytelnik też przecież niczego nie wie o Twoich bohaterach, pierwszy raz się z nimi zetknął, a Ty dostarczasz mu sprzecznych informacji. Spróbuj może od opisu sytuacji jak najbardziej realistycznej, niech dziewczyna ma świadomość tego gdzie jest, co robi i co miałoby z tego wynikać.

Rubia pisze:
nie widzę tu żadnych elementów wskazujących na rzeczywistość snu.

Karmazynowa pisze: Sądziłam, że należy traktować czytelnika jako osobę inteligentną i dać jej się wykazać, a nie podać wszystko na tacy. Pierwsze wrażenie ma być "o co tu do cholery chodzi", a później "aaaa, więc to tak..".

Karmazynowa pisze: Czytelnik miał być rzucony na głęboką wodę. Już pierwsze słowa mówią o narkotykach

Karmazynowa pisze: Nie mogłam użyć tych określeń ponieważ bohaterka nie ma zielonego pojęcia co to jest. Narracja miała to pokazać.

Carousel pisze:

Właśnie! Czytając pierwsze zdanie, miałam wrażenie, że chodzi o np. cukier czy inny dodatek do jakiegoś jedzenia; że po prostu ktoś przygotowuje śniadanie i pyta drugiego bohatera, czy życzy sobie ów dodatkowy składnik w swojej porcji czy nie. Dlatego też dalsza część trochę mi nie pasowała - w sensie: nie pasowało mi, dlaczego to, w obliczu takich przeżyć bohaterki, miałoby mieć jakieś znaczenie, skoro to coś w sumie prozaicznego. To, że chodzi o narkotyki, zrozumiałam dopiero wtedy, kiedy zostało powiedziane to wprost - do tego momentu naprawdę tkwiłam w nieświadomości i starałam się znaleźć jakiś wspólny mianownik "niechęci do świtu" i tegoż tajemniczego posiłku.

Rubia pisze:

Przykro mi, że swoją inteligencją Twoich zamiarów nie ogarniam. Trudno, mam jej tyle, ile mam i żadnych rezerw na okoliczność czytania tekstów na Wery.
Ale nie przejmuj się, może jednak znajdziesz gdzieś czytelników, którzy mają wystarczająco wysoki poziom inteligencji i samozaparcia, żeby sprostać Twoim wymaganiom.

Karmazynowa pisze:

Carousel pisze:

Właśnie! Czytając pierwsze zdanie, miałam wrażenie, że chodzi o np. cukier czy inny dodatek do jakiegoś jedzenia; że po prostu ktoś przygotowuje śniadanie i pyta drugiego bohatera, czy życzy sobie ów dodatkowy składnik w swojej porcji czy nie. Dlatego też dalsza część trochę mi nie pasowała - w sensie: nie pasowało mi, dlaczego to, w obliczu takich przeżyć bohaterki, miałoby mieć jakieś znaczenie, skoro to coś w sumie prozaicznego. To, że chodzi o narkotyki, zrozumiałam dopiero wtedy, kiedy zostało powiedziane to wprost - do tego momentu naprawdę tkwiłam w nieświadomości i starałam się znaleźć jakiś wspólny mianownik "niechęci do świtu" i tegoż tajemniczego posiłku.

Po prostu wydaje mi się, że to co chcę napisać nie będzie odpowiednie dla każdego. Ale jeszcze się w sumie zastanawiam czy pisać dla węższego czy szerszego grona odbiorców. Próbuję się odnaleźć w tym wszystkim

Karmazynowa pisze: Okna były szczelnie zasłonięte aranżując coś na wzór nocy polarnej. Najwidoczniej mieszkaniec tego pokoju z nieznanego jej powodu skrupulatnie bronił się przed nadejściem świtu. Mimo to nie było tam kompletnie ciemno. Światło małej lampki znajdującej się na biurku po drugiej stronie pokoju i ekranu włączonego na nim laptopa z powodzeniem przedzierało się przez ciemność czyniąc pomieszczenie nieco jaśniejszym. Powstały w ten sposób półmrok pozwolił jej

Karmazynowa pisze: W powietrzu unosił się silny zapach dymu papierosowego, a samo powietrze niemal można było ciąć nożem.

Karmazynowa pisze: Następnie pochyliła się nad nim i głębokim wdechem zaaplikowała jedną z białych linii we własnym nozdrzu.

Karmazynowa pisze: Kosmiczny ból wypełnił jej zatoki, a gorzki smak używki spłynął po jej gardle.

Smoke pisze:

Karmazynowa pisze: "W pomieszczeniu panował półmrok." - unika się dzięki temu konieczności opisywania pokoju i przechodzi do akcji, zamiast mielić w pięciu zdaniach jedno i to samo

Równie dobrze mogłam napisać. "Jest brudno, ciemno. Ogólnie melina. Nie ma o czym gadać..."? Nie zależało mi na tym by napisać, że jest półmrok tylko by opisać kilka aspektów z czego półmrok był tylko jednym elementem. To również było przemyślane i po pierwszym chwytliwym zdaniu miał nastąpić przerywnik na opis pomieszczenia, sytuacji, co jest dość istotne.

normalnie mówi się, że siekiery można wieszać, albo po prostu: siekiera, tu "wymyśliłaś" wariant z nożem, sorry, ale tak się nie robi metafor ani przenośni

Nie wiem jak u ciebie, ale u mnie mówi się, że powietrze można było ciąć nożem, a nie, że wiesza się siekiery więc nic nie wymyśliłam

a! to taki instruktaż też będzie, łopatologiczny: od zera do wciągera

Tego nie rozumiem. Dlaczego niby miałoby to być złe

i tu mój ulubiony punkt i wspólny mianownik aspirujących twórców: przypadkowa semantyka. utwór musi być spójny na każdym poziomie języka, a tu mamy klasykę:
1. kosmiczny ból - tania onanistyka, w dodatku ani to metaforyczne, ani środowiskowe, taki zupełny przypadek
2. gorzki smak używki - cytat zaczerpnięty z poradnika: "Czy twoje dziecko ćpie?"

Nie znam się do końca na tych trudnych słowach, ale czy to źle, że ja tak mówię jak napisałam? To nie jest wymyślone, to nie żadne poradniki, ani domysły.

za mało jest tu o dziewczynie: - „Co na litość Boską...?!” - pomyślała Sara. - „Co to kurcze jest?! Aaa...!” - zapis myśli jest zawsze cenny i powinien wnosić coś unikatowego, tu jest najpodlejsze drewno.

to jest cenne. Kolejny raz daje do zrozumienia o sprzeczności sytuacji, o tym, że bohaterka nie wie z czym ma do czynienia. Ukazuje również co siedzi w jej głowie, co jest niezwykle istotne, bo to cały sens powieści. Ważne jest by ukazać nawet taką pierdołę jak "kosmiczny ból wypełniający zatoki". Pozwala także na przedstawienie sytuacji gdzie po raz kolejny jest wyrwana ze swoich myśli przez owego chłopaka. No nawet nie wiem jak to opisać, ale to jest cenny zapis, bez niego nie byłoby to takie jak chciałam."

podsumowywując: wyciąć łopatologię, wniknąć w emocje, bo to jest teraz płaskie jak lodowisko, no i dogłębnie przemyśleć całą koncepcję