"Albo jest się artystą albo człowiekiem przystosowanym do życia wśród ludzi, niektórzy mają nawet instynkt do obcowania. Nie ma żadnego złotego środka. On, artysta dotarł w samotności swej świadomości do zbawczych głębi gdzie wszyscy żyją jednym rytmem" cytat z Junga.

To chyba najlepszy z twoich utworów, bo bogactwo słów, przekłada się na bogactwo znaczeń które i dla mnie są nie obce psychicznie. Gdy sie zrozumie wtedy jest przejmujący i poważny, bo prawdziwy i autentyczny.

Trochę twórca i tworzywo zarazem. tętni to samorodnym talentem bez porównania, zresztą ja nie jestem zbyt oczytany. Wyrażnie daje się odczuć że treść i sens próbuje odkryć a nie zakamuflować rzeczywistość. Są więc dwa rodzaje sztuki, ta zakładająca maski , błazeńska i powierzchowna oraz ta druga, która próbuje odsłonić byt w jego prawdzie , czasem szkaradnej i bolesnej, ludzie nie rozumieją tej drugiej, wolą żyć w komforcie ułudy którą z taką nienawiścią gardzisz.

W jednym z wersów porównujesz wspomnienia do syna pierworodnego, to osobiście wiele dla mnie znaczy bo ani nie jestem pierworodnym ani nie mam syna, ale to bardzo ważnym symbol znaczeniowy, doniosły. O tym dużo pisałem.

Bez reszty rozumiesz własny sposób tworzenia, fragment czym jest sztuka i gdzie się to dziwne zjawisko pojawia i dlaczego.

Koniec jest samobójstwem, trzymałeś wszystko do samotnego końca i tak trzeba, niestety.

To tyle, aczkolwiek trzeba oceniać dzieło a nie autora, choć dzieło niesie dużo materiału dla analiz różnego typu.

Ohydna, to nie jest Twoje pierwsze tsunami z ortografią i gramatyką. Nie wstyd Ci?

Grafomani się nie wstydzą.