Siema

Mam zamiar napisać małe coś z pierwszej osoby, ale chciałbym uniknąć paskudnej przypadłości, jaką los mnie obdarzył - szczątkowych opisów postaci.
Tutaj pada pytanie - czy i jak, pisząc z pierwszej osoby, powinienem opisać podmiot liryczny? Co w sytuacji, gdy chcę sprawić, by czytelnik wczuł się w głównego bohatera, i patrzył na świat jego oczami?

Przeczytaj jakąś dobrą książkę napisaną w narracji pierwszoosobowej i będziesz wiedział

Ale widzisz, zaletą tego typu narracji jest to, że właśnie wchodzisz w bohatera, w jego myśli i uczucia, uciekając od fizys, za to masz większe pole manewru w opisywaniu zewnętrza jego oczyma.
Choć jak już musisz, to odbicie w lustrze czy innej gładkiej powierzchni, ewentualnie krzyk kogoś w duchu "Mogłeś nie zakładać tej sraczkowej koszuli! nienawidzę jej!" zapewnia Ci fizys. Psyche - no tu masz wolność stuprocentową.

Ale ogólnie to trudna narracja.

@Nav, polecisz jakiś tytuł?
Czytałem kilka pozycji, ale większość, bodajże nawet wszystkei, były pisane z konkretnej perspektywy, czyli np.: "Jestem wysokim, zaje***ści przystojnym facetem z dużym ego, włosami na żel, zawsze noszę dżinsy i aparat na zębach z gumkami w kształcie $" subtelnie wplecione w znaki na pierwszych stronach. I wtedy jako czytelnik mimo wszystko oglądasz film z perspektywy trzeciej osoby z owym bohaterem w roli głównej.
A mi chodzi o film w stylu POV, jak Blair Witch Project, gdzie czytelnik może oglądać pisaną przeze mnie historię jak przez gogle VR. Gdzie nie myśli: "Widzę tego gościa" tylko "Jestem tym gościem".

@Romku, dokładnie coś takiego przeszło mi przez myśl, że mam jakąś dowolność w opisie. Szukałem potwierdzenia.

Jest sporo takich książek, sam napisałem kilka w tej narracji Fajne jest np. "Imię róży" Eco, choć trochę stylizowane.

Lustro jest "ograne"
Można próbować technikami przemiany: jako dziecko byłam pulchną blondynką, teraz.... (i tu wygląd)
Można cytować opinie innych
mozna nie zajmować się wyglądem

Bartosh16 pisze: Siema

Mam zamiar napisać małe coś z pierwszej osoby, ale chciałbym uniknąć paskudnej przypadłości, jaką los mnie obdarzył - szczątkowych opisów postaci.
Tutaj pada pytanie - czy i jak, pisząc z pierwszej osoby, powinienem opisać podmiot liryczny? Co w sytuacji, gdy chcę sprawić, by czytelnik wczuł się w głównego bohatera, i patrzył na świat jego oczami?

A po co rozbudowany opis?
Mam na myśli wygląd.
Bo wnętrze wyniknie samo, z narracji.
Przemycaj w treści detale, nie od razu z grubej rury: jestem wysokim blondynem, mam niebieskie oczy, mięsiste usta i szeroką klatę
W treści.
Laska mówi do narratora: kocham twoje oczy, są takie niebieskie jak coś tam...
Matka mówi: kiedy mój Jasiu skończył szesnaście lat, przerósł ojca, a przecież Franek ma prawie dwa metry wzrostu...
etc...
i tak sobie składaj wygląd bohatera z małych puzzli

A co do utożsamiania, czytelnik nie utożsamia się przez wygląd, a zachowania bohatera