Ja i szwagier

Widząc, że chłód, dupa i kamieni kupa, postanowiliśmy się za to wsiąść. On miał warsztat i niejakie doświadczenie,
ja zapał do pracy, chęć zmian i skrzynkę wódki, co jeszcze z wesela została.

Już pierwszego dnia się spóźnił, bo sezon urlopowy i korki na Zakopiance. Ale nic, akurat się zdążyła schłodzić zanim przyjechał. Wyciągnąłem oszronioną z lodówki, polałem i zaczęliśmy oględziny sytuacji, bo do rzeczy trzeba podejść metodycznie i z planem.

- Tu i tu się sypie dialog – mówi, wskazując na zawieszony w powietrzu pył dłużyzny i sztampy.
- Tu postacie próchnem podeszły – postukuje paluchem i słychać pusty dźwięk archetypów zdziadziałych.
- Wiesz, brachu, mi się ta cała struktura narracji wydaje ledwo stać – dorzucam i widzę w oczach szwagra uznanie dla słów moich.

Jak zaczęliśmy tak metodycznie roztrząsać, to wyszło, że trzeba będzie zacząć od fundamentów.
Od źródeł inspiracji. Od porządnego riserczu i zagłębienia się w temat. Może nawet od Gilgamesza.
Wyjąłem z lodówki flaszkę drugą i siedliśmy przed internetem.
Po godzinach rozlanych w kielonki, tylko jedno było pewne. Roboty jest w cholerę.

Nic to, mamy czas. Nie wiem tylko, czy wódki starczy.
Ale jak się zaweźmiemy, to ze szwagrem i o suchym pysku polską fantastykę uratować zdołamy.

Iwar pisze: wsiąść

NO BŁAGAM!!!

misieq79 pisze: Iwar pisze:
Source of the post wsiąść


NO BŁAGAM!!!

O pardon, było dobrze i poprawiło na źle. Chochlik internetowy, a nie moje poparcie dla niejakiej pani poseł profesor.

A w temacie: słabe.
I przy okazji warto wspomnieć o jednym: to jest zbyt autotematyczne. Pisanie o pisaniu. Postacie literackie, które piszą - duże ryzyko, że czytelnik tylko wzruszy ramionami. Są wyjątki, ale jednak trzeba naprawdę mieć coś do powiedzenia i świetny pomysł, JAK to opowiedzieć, aby taki tekst przeszedł.
Czyli sorki, ale jestem bardzo na nie

Szczerze mówiąc, to dopiero przy drugim czytaniu załapałem, o co chodzi w otwarciu Widząc, że chłód, dupa i kamieni kupa, postanowiliśmy się za to wsiąść. To oczywiście sprawa indywidualna, ale dla mnie ChDK jakoś tak słabo się kojarzy z ruiną którą trzeba naprawić.
Natomiast co do pomysłu, to jakoś tak średnio to widzę. Spróchniały dźwięk archetypów zdziadziałych słyszę.

A ja się uśmiałem serdecznie i niewybrednie jak niby z kabaretu ,skeczu o najniższych impulsach i środkach pierwszej potrzeby (wódy) Ale to się zmieniło bo "Ucho prezesa" to już wyższy lewel humoru. No i o ile pamiętam Gilgamesz wyruszył w świat i odnalazł ziele nieśmiertelności, a nie druzgocący subtelność alkohol. To tyle.

Każdej uwadze warto się przyjrzeć, nie zapominając, że w świecie sztuki każda jest subiektywna. Moim zdaniem, jest potencjał i niewymuszony humor. Wtórności nie da się uniknąć - gdyby miała stanowić podstawowy warunek, świat literacki bardzo by opustoszał.

Romek Pawlak pisze: bardzo na nie

Romek Pawlak pisze: Pisanie o pisaniu.

Auć. Auć. Auć.
Dzięki za opinie. Tylko tak się wytłumaczyć spróbuję, że to nie miało być głębokie zastanowienie nad przypadłościami systemy i medytacja nad pisaniem, a dowcipas przaśny, wódkowy, późno-wieczorno pisany. Skazanego na głębię, zgubiła mnie frywolność kałużowa. I nie żebym, Romku, zbyt głośno protestował przeciw temu co mówisz, bo zgadzam się z Tobą. Tak tylko, w kąciku, mamroczę do siebie.

Strach na wróble, dzięki za zwrócenie uwagi na ten zwrot. Mi osobiście chyba najbardziej podoba się w całości. Zachowam go w pudełku "Obelg na Podorędziu".

major sedes, Alicja Minicka,
Dzięki. O to mi chodziło. Niewymuszony, niezobowiązujący uśmiech za kilkanaście minut pisania? Jak dla mnie dobry handel.