Wychodzę z windy, przed drzwiami stoją oni. Kobieta z fryzurą enerdowskiego piłkarza i mężczyzna o aparycji drwala. Mówię „dzień dobry” w ich śmiesznym języku, odpowiadają z entuzjazmem, tembrem piszcząco-tubalnym. Mają ze sobą dwie wielkie walizki i ułożone na podłodze kopce siatek, istny reklamówkowy Angkor Wat. Za kilka miesięcy on zapobiegnie blokowemu potopowi, mającemu epicentrum w mojej umywalce. Ja zostanę opiekunką zastępczą Mateja, ich kota. Będziemy się ratować w trudnych chwilach doraźnego niedoboru cukru, kawy bądź dobrego humoru. Ale to potem, teraz drwal ładuje się do kabiny, ciągnąc torby i pogwizdując „Makarenę”. Myślę z niesmakiem, że oto w bloku wylądowali kosmici.

Imho za bardzo przeplecione. Niechęć (dziwny wygląd, śmieszny język) - przyjaźń (ale potem) - niechęć (kosmici). Nie lepiej to jakoś ustopniować?

ok, wyobraź sobie Tinę, Życie na gorąco, Panią domu czy jakąś inną tej klasy produkcję.
jest artykuł na ćwierć strony. na stronie dwudziestej szóstej.
tytuł artykułu: Sąsiedzi
pod tytułem zdjęcie przedstawiające miłą ułożoną kurę domową, uosabiającą statystyczną czytelniczkę w interakcji z 'hipisami jakimiś' - tak ich roboczo nazwijmy.
potem jest twój text.
a potem zdjęcie roześmianych hipisów i kury - jeden hipis dokręca kran, a kura pożycza hipisce cukier.
potem jest notka: Swoją opowieść nadesłała Pani Józefina z Radzymina.
potem większą czcionką: Pani Józefina z Radzymina otrzymuje od nas blender i kwartalną prenumeratę kwartalnika Szyk balkonów.
potem następuje strona dwudziesta siódma.

to twój trzeci drabel/mini napisany na jedno kopyto, jakbyś studiowała jakiś podręcznik pisarstwa i ugrzęzła na rozdziale: Tłist i przewrotka - zaskocz swoich czytelników.
Otóż takie puenty ograne były chyba już w starożytności i na nikim nie mogą zrobić wrażenia. Dziś mają głównie rację bytu na fejsie, gdzie pisarze i trenerzy piszą o swoich przygodach w taksówce, warzywniaku czy właśnie w windzie.
Ale w tym miejscu to trochę za mało. Text ma nieść jakąś wartość dodaną, bo jeśli jest tylko względna poprawność syntaktyczno-semantyczna, to pozytywnej noty zebrać to to nie może. Na fejsie wpadłoby parę lajków, na polskim pani od polskiego pochwaliłaby, w tym dziale jest to jednak nędza.
czekam na coś więcej

1/10

Strach na wróble, Smoke - dziękuję za Wasze komentarze. Jak dotąd jedyne, co mi wychodzi w drablowaniu, to zamykanie się w stu słowach i względna poprawność językowa. Dobrze, że nie żyję z pisania. Dobrze dla mnie i dla innych.
Smoke, ad Twojego okołożycionagorąco komentarza - państwo z walizkami to kura i kur domowi. Pasażerka z windy to nie-kura. To powinno wynikać z samego tekstu, a nie mojego tłumaczenia, ergo fragment jest do kitu (bo założywszy, że zawsze będę tak pisać, to do każdego tekstu trzeba by załączać mojego zminiaturyzowanego klona, który będzie tłumaczył czytelnikowi o co chodzi), jednakowoż piszę o tym, bo zastosowanie odwróconej perspektywy (w windzie jest kura a przed windą para hipisów, czy -sterów) czyni ten kawałek pretensjonalno-nieznośnym. Bardziej.

Tym niemniej jednak nie ma to żadnego znaczenia czy jest tam para hipisów, hipsterów czy hipopotamów. Nie ma też znaczenia kim jest bohaterka. A dlaczego? A dlatego, że to tylko prefabrykaty wstawione w standaryzowany szkielet całej konstrukcji. I moje zarzuty odnoszą się do tej konstrukcji, kliszy, zgranej konwencji, a nie do tego kto kim jest.
Bo na tym właśnie polega "magia" prefabrykatów i wtórnej fabuły - z łatwością można napisać to samo w innych realiach - np. w średniowieczu - zamiast windy dać studnię itd. - i tak w zasadzie w nieskończoność, zmieniają się tylko rekwizyty. Nie dałaś tu niczego własnego - to kardynalny zarzut.
Ok, miała to być etiuda - niech będzie. Udało się. Poprawnie odegrana jest. I nie martw się, że pod tekstami możesz być wciągana w dyskusje, bo to akurat szansa - której nie będzie, gdy rzecz pójdzie w miękkiej okładce, jeszcze możesz za tym zatęsknić.
A językowo - sprawnie. A nawet dobrze, bardzo dobrze, ale bardzo dobrze pisze też wielu uznanych pisarzy, ale nie czytam ich, jeśli nie mają nic do powiedzenia.
Styl jest jedną ręką pianisty, fabuła drugą - nic mi koncercie, gdy gra jednoręki.