Pisane kiedyś, w ramach przerywnika.

Szare rzędy bezlistnych krzewów zdają się nie mieć końca. Mijając ostatni szpaler, czuję się jak zdrajca – powiesiłbym się na najbliższym drzewie, gdyby tylko okolice Hundstadtu nie były obszarem półpustynnym, a ich roślinność była wyłącznie niskopienna. Jednak nie mogę sobie pozwolić na luksus szybkiej śmierci, a wszystko z powodu tego przeklętego dyplomu i doskonałej znajomości języka niemieckiego.
– Zna pan doktora Dott? – pyta oprowadzający mnie po ośrodku strażnik. Szczerzy się przy tym niczym wampir.
– Tak, słyszałem o nim – odpowiadam, nie podnosząc oczu. Nie chcę, by dostrzegł w nich strach.
„Diabeł”, bo tak przezywam w myśli strażnika, uśmiecha się jeszcze szerzej i mówi tak prędko, że z trudem rozróżniam słowa, a ich sens mogę jedynie wyczuć. Właśnie pochwalił mnie, jak pięknie mówię po niemiecku. Gdyby ten człowiek wiedział, że podobne komplementy rozbudzają we mnie żądzę mordu… Muszę się jednak hamować – nie wypada zabijać ludzi.
Wchodzimy do dusznego, tonącego w półmroku baraku.
– Laboratorium – tłumaczy przewodnik, wskazując na poniewierające się po kątach szmaty i zakurzone probówki rodem z pracowni średniowiecznego alchemika. Atmosfera tego miejsca przytłacza, czuję wszechogarniającą słabość. Odruchowo przykładam dłoń do czoła, przymykam piekące od bezsenności oczy.
– Wszystko w porządku? – Pytanie o brzmieniu bolesnym niczym ukąszenie żmii przywraca mnie do rzeczywistości; uchylam powieki i znów widzę służalczo uśmiechniętą twarz dozorcy. Kiwam głową, tłumaczę się zmęczeniem.
– Dobrze! – Szczerzy się jeszcze bardziej, szerokim gestem otwierając pomalowane farbą olejną drzwi.
Wchodzę do niewielkiego pokoiku o zielonych ścianach – stojące pośrodku żelazne łóżko i kulawa, ustawiona na stercie książek szafka nocna w stylu biedermeier utwierdza mnie w przekonaniu, że nie jest to część laboratorium, ale coś, co w ofercie pracy określono jako apartament głównego asystenta. Ośrodek Badań Nad Psychiką w Hundstadt słynie z dziwacznych rozwiązań architektonicznych, ale spoczywający na opasłych woluminach wrak mebla wprawia mnie w stan najwyższego osłupienia – gapię się na konstrukcję przez dłuższą chwilę, bezmyślną kontemplację przerywa syczący głos strażnika.
– Pańskie rzeczy za chwilę tu będą. Tymczasem proszę pójść za mną, pan Dott chce się z panem koniecznie zobaczyć. – Zamaszysty gest nie pozostawia mi wyboru: staję na progu, tłumiąc pokusę rzucenia się na przykryte zieloną kapą łóżko.
Ponownie przemierzamy bezlistną, szarą pustynię, tym razem idąc w kierunku ceglanego baraku, który, jak się później dowiedziałem, jest przede wszystkim głównym miejscem przeprowadzania badań nad zachowaniami agresywnymi i siedzibą dyrekcji, ale pełni też funkcje: stołówki (w nadzwyczajnych przypadkach), sali dansingowej (tylko w dni świąteczne), zbiorowej sypialni (jeśli zdarzy się nadwyżka badanych), sali konferencyjnej (raz na ruski rok).
Rozmowa z panem Dott nie dochodzi do skutku, gdyż wkrótce po tym, jak przekroczyliśmy próg pomarańczowego budynku okazało się, że mój przyszły zwierzchnik właśnie o mnie zapomniał i wyszedł na spacer po okolicy. Na pytanie, kiedy wielebny doktor zamierza powrócić, sekretarka bezradnie wzruszyła ramionami.
– Nie wiem – mówi. – Pan Dott zazwyczaj wychodzi, nie mówiąc mi, kiedy wróci. To może potrwać do bardzo późna, więc radzę się nie przejmować i poczekać. – Wskazała miękką, wypłowiałą od słońca kanapę.
– Nie może pani do niego zadzwonić? – pytam, wściekły, że dałem się wystrychnąć na dudka.
– Nie mogę. – Kobieta trzepocze rzęsami, jakby wierząc, że ta czynność zmniejszy mój gniew. – W Ośrodku nie ma łączności telefonicznej.
Nie wierzę temu, co mówi, sięgam więc po komórkę – słupki zasięgu są puste. Tłumiąc przekleństwo, proszę sekretarkę, by posłała po mnie kogoś z obsługi, skoro tylko pan Dott się zjawi.
– Dobrze.
Wybiegam na ulicę. Tuż za mną słyszę ciężkie kroki dozorcy.
– Dokąd pan biegnie?
– Do siebie! – odkrzykuję.
– Nie trafi pan! – wrzeszczy, dysząc ciężko.
Resztę drogi przebywamy razem. Naprawdę bym nie trafił – Ośrodek to istny labirynt. Kiedy jesteśmy już na miejscu, dziękuję strażnikowi i proszę, by zostawił mnie samego. Przede wszystkim chcę trochę odpocząć. Zielona kapa działa jak magnes. Zasypiam od razu, nie myśląc o niczym.

Przeczytałem, nie powala. Jakoś niby coś się dzieje, ale tak w sumie to bohater czegoś się boi, złości się na nie wiadomo co i na koniec idzie spać. Taka moja krótka opinia.

Skylord, Dzięki za opinię. Widocznie "nie pykło".

Czarna Emmo, a mnie się bardzo, ale to bardzo podoba. Idealnie trafiłaś w mój gust W tym tekście właśnie nic za bardzo nie musi się dziać, a sama akcja to tylko tło, konieczne dla poczynań prawdziwego głównego bohatera – stylu. Przynajmniej ja to tak odbieram. Zazdroszczę wyczucia i perfekcji pióra.

J.Scott pisze: Zazdroszczę wyczucia i perfekcji pióra.

Pochlebiasz Waść. Dziękuję!

Świetnie piszesz
Kolejny raz wyrażam podziw dla talentu, zwłaszcza tak młodego talentu.
Jestem pewna, że Twoje książki prędzej czy później zagoszczą na półkach księgarń.

Augusta, dziękuję za pochlebny komentarz.

Ogólnie za styl pisania należy Ci się pochwała Czyta się całkiem przyzwoicie, szczególnie spodobało mi się:

Czarna Emma pisze: Muszę się jednak hamować – nie wypada zabijać ludzi.

Mimo to tekst nie wciągnął mnie. Hm... może nie trafił w mój gust? Ogólnie wydaje mi się, że zbyt mało miejsca jest poświęcone na opis emocji. Tzn. emocje są, natomiast jak na mój gust mogłyby być wyraźniej zaznaczone, dokładniej opisane.

Sara Vit, dziękuję za przeczytanie i pochwałę. Do emocji się nie przyłożyłam, to fakt.

Wprowadzana atmosfera wyszła bezbłędnie
Mam tylko pytanie? Czy będzie kontynuacja? Bo jeśli nie, uważam, że jest to trochę zbyt pogmatwane.
To znaczy, mężczyzna się wścieka o coś, ale tak do końca nie wiadomo o co konkretnie. Jestem zaintrygowana.

Bardzo intrygujące. Chętnie przeczytałbym dalszą część, bo dużo jest niedopowiedzeń, tak jak pisali poprzednicy: skąd te emocje u bohatera, co to za ośrodek. Zwłaszcza o miejscu czegoś bym się dowiedział, bo świetnie opisane.

Na pytanie, kiedy wielebny doktor zamierza powrócić, sekretarka bezradnie wzruszyła ramionami.

Słowa "wielebny" używa się w odniesieniu do osób duchownych, o ile wiem. Chyba że doktor jest też księdzem, ale patrząc na opis ośrodka, wątpię

HorseRider, dzięki za komentarz. Nad kontynuacją się zastanawiam, gdyż obecnie uparcie kontynuuję wiszące gdzieś na Forum "Paryskie dni". Do tego może wrócę, ale nieco później.
michal187274, cieszę się, że oceniasz to jako intrygujące. Może coś jeszcze dopiszę. A, i dziękuję za "wielebnego", już poprawiłam w oryginale.

Mnie również się spodobało. Być może sama scena nie złapała mnie za serce, ale patrząc na to, w jaki sposób jest to opisane jestem ciekawa tego co przed i po. To jakaś wyrywkowa scena, która pojawiła się w Twojej wyobraźni czy jest to fragment czegoś większego?

14091991, raczej scena wyrwana z wyobraźni, kadr. Nie wiem, może kiedyś będzie fragmentem czegoś większego.
Dzięki za przeczytanie!

Intrygujące opko, zazdroszczę techniki, niezwykła płynność w pisaniu