ćwiczenie z zapisywania rozmów

– No, siedziałam tam cały dzień, jak rano zadzwonili, to odwołałam wszystkie inne wizyty i przyjechałam do nich. Mama leżała z nim w łóżku. Tadzik ciężko oddychał, leżał tak na płasko, no to go ułożyłam wyżej, i wiecie, nawet słychać było, że mu się lżej oddycha.
– Tak często bywa, pamiętacie świętej pamięci Marysię? Też wystarczyło ją ułożyć, do góry na poduszce. O której wróciłaś od nich?
– Późno, czekałam na doktorów. Siedzieliśmy wokół łóżka, mama, tata i ja, a Tadzik leżał sobie spokojnie i tak oddychał. Nie wychodziłam, bo widziałam taki strach mamy w oczach, że sobie pójdę, no to już zostałam. No i on tak oddychał, oddychał, my sobie siedzimy, rozmawiamy, a tu nagle patrzę – nie oddycha. No to krzyknęłam wtedy: „Tadzik, słoneczko moje!”. Na to przyleciała babcia z dołu, bo myślała, że jemu się polepszyło, a tu nie. No i się zaczęło.
– Ładny był?
– Taki bledziutki. Te nasze dzieci to są ładne, takie białe.
– Z moją Basią było inaczej, pierwszy raz widziałam takie dziecko. Była purpurowa, jak u dorosłego. Nawet miała plamy opadowe. Tyle lat, to się tyle tych dzieci widziało, są białe, a ona czerwona. Pewnie miała jakiś krwotok.
– Ale słuchajcie, dziewczyny, jak ja go pięknie ubrałam! Wymyłam i zawołałam nawet: „Mama, buty!”. Piękny był.
– Ile lat?
– Za pół roku skończyłby pięć. I popatrzcie się, akurat miałam dzisiaj dyżur…
– Te nasze dzieci to wiedzą, kiedy odchodzić, moja Basia umarła akurat dzień przed moim urlopem.
– Wiecie co, tak powinno odchodzić dziecko. Bez szarpania, tyrpania, tylko spokojnie. Jakby wezwali pogotowie, to pewnie reanimowaliby, a tak, to było dobrze.

Bardzo przejmujące.

Ojej :(
To takie straszne. Straszne bardzo.

Auć. To poczułem. Dobrze że jestem dziś twardym Wikingiem, bo inaczej to bym posmutniał.
Ten dystans słowa i tematyki działa tu mocno. Sztuka uczy się od życia.

Sprawnie napisałaś. Dobrze, że są powtórzenia i jest ich dużo, bo tak ludzie mówią.

W zeszłym roku czytałem "Czarnobylską modlitwę" Swietłany Aleksijewicz.

Tak też trzeba umieć przekazywać.

Przejmujące i smutne :(

Bardzo dziękuję za wszystkie uwagi. Temat w zasadzie mówi sam za siebie, ale i taki można pogrzebać nieumiejętnym pisaniem.

Nie mogę pozbyć się wrażenia, jakby trajkoczące panie były radosne, i trochę mi to nie pasuje.

Bartosh16 pisze: Nie mogę pozbyć się wrażenia, jakby trajkoczące panie były radosne, i trochę mi to nie pasuje.

Skąd Ci się wzięło to wrażenie?

Wolha.Redna pisze:

Bartosh16 pisze: Nie mogę pozbyć się wrażenia, jakby trajkoczące panie były radosne, i trochę mi to nie pasuje.

Skąd Ci się wzięło to wrażenie?

Ja tez mam takie odczucie, coś tu zgrzyta ale jeszcze nie wiem co

Według mnie, dobra śmierć może być dobrym powodem do radości.

Wolha.Redna pisze: Według mnie, dobra śmierć może być dobrym powodem do radości.

Tak, oczywiście, treść jest OK, chodzi o zapis. Coś mi nie pasuje tutaj:
- Ładny był?
– Taki bledziutki. Te nasze dzieci to są ładne, takie białe.
– Z moją Basią było inaczej, pierwszy raz widziałam takie dziecko. Była purpurowa, jak u dorosłego. Nawet miała plamy opadowe. Tyle lat, to się tyle tych dzieci widziało, są białe, a ona czerwona. Pewnie miała jakiś krwotok.
– Ale słuchajcie, dziewczyny, jak ja go pięknie ubrałam! Wymyłam i zawołałam nawet: „Mama, buty!”. Piękny był.

Wydaje mi się, że nikt się nie przechwala swoimi zdolnościami ubierania w obliczu śmierci dziecka i nie krzyczy wesoło do matki zmarłego dziecka "Mama, buty". Coś tu nie gra.

Added in 1 minute 23 seconds:
Słuchajcie, dziewczyny [dialog]

Wolha.Redna pisze: Według mnie, dobra śmierć może być dobrym powodem do radości.

Myłam i ubierałam moja Mamę po śmierci, więc wiem, że człowiek jest wtedy kompletnie sparaliżowany i ogłupiały.

Juliahof, pracuję w hospicjum. To jest prawdziwy zapis rozmowy trzech doświadczonych pielęgniarek (ja siedziałam jako czwarta i chłonęłam). Ze wczoraj. Ta pielęgniarka rzeczywiście tak krzyknęła i naprawdę była dumna, że dziecko pięknie wyglądało.

Wolha.Redna pisze: Juliahof, pracuję w hospicjum. To jest prawdziwy zapis rozmowy trzech doświadczonych pielęgniarek (ja siedziałam jako czwarta i chłonęłam). Ze wczoraj. Ta pielęgniarka rzeczywiście tak krzyknęła i naprawdę była dumna, że dziecko pięknie wyglądało.

W takim razie tego własnie zdania zabrakło na wstępie do tego dialogu. Bo inaczej nie wiadomo kto rozmawia. Zwracam honor!

Wolha.Redna pisze:

Bartosh16 pisze: Nie mogę pozbyć się wrażenia, jakby trajkoczące panie były radosne, i trochę mi to nie pasuje.

Skąd Ci się wzięło to wrażenie?

Myślę, że stąd:

Wolha.Redna pisze: i wiecie, nawet słychać było, że mu się lżej oddycha.

Wolha.Redna pisze: No to krzyknęłam wtedy: „Tadzik, słoneczko moje!”.

Wolha.Redna pisze: Piękny był.

Masz sporo zdań, które znaczeniowo wywołują pozytywne skojarzenia, stąd wrażenie, że kobiety są zadowolone, a to, plus swoboda rozmowy, wywołuje odczucie, że są radosne.
Tak mi się wydaje.

G.