Latest post of the previous page:

Bardziej niż "moja ciotka lepiej strzela, a nie widzi od urodzenia" podziała na delikwenta "Sierioża, dawaj RPG!!!"

Podsumowując - tylko na amatora to podziała. Tylko amator to zrobi

Z drugiej strony, są wyjątki. Zidane przez całą swoją karierę słyszał pewnie obraźliwe teksty, był profesjonalistą skupionym na działaniu, na taktyce i strategii pola bitwy. A jednak Materazzi trafił na jego słaby moment i udało mu się wygrać dzięki obrazie.
Czynnik ludzki - czasem go przeceniamy, czasem niedoceniamy

Niestety, jeżeli to nie była ostatnia kula naszego ukrytego, to jeśli wyjdzie z dowolnego powodu - będzie to absurdalne z punktu widzenia militarno-logicznego
Chyba, że w cieniu kontekstu (którego nie znamy) czai się coś bardzo, bardzo mocnego.

G.

Strzałka pisze: Poratujcie jakimiś obelgami, którymi mój ranny bohater mógłby obrzucić wroga. Przyjmijmy, że akcja dzieje się raczej współcześnie. Gość z zaskoczenia dostał kulkę, co strasznie go wkurzyło, nie zna i nie widzi przeciwnika i próbuje go sprowokować.

Nie mieć pomysłu na współczesne przekleństwa...

Niemniej, skoro chce wypłoszyć przeciwnika i nie ma pomysłu jak to zrobić to może tak: <<Nie wiedząc jak wybrnąć z tej patowej sytuacji, zrobiłem pierwsze, co przyszło mi do głowy. Wystawiłem lufę zza węgła i krzyknąłem: "Granat". >>.

Nie wiem czy to pasuje do twojej sytuacji, ale zabawnie było to wymyślić

Wydarzyła się całkiem ciekawa rzecz. Niedobór informacji sprawił, że wszyscy założyliście, że skoro mój bohater gościa zawoła, to tamten na pewno wyjdzie. A przecież równie dobrze może za pyskowanie zarobić drugą kulkę

Andy pisze:Nie mieć pomysłu na współczesne przekleństwa...

Jestem zbyt spokojnym człowiekiem na wymyślanie obelg. Większość wydaje mi się strasznie sztuczna i bez sensu.

Mam dwa zdania, a w nim aż dwa problemy.

Primavera kochała złote słońce i jak nikt umiała sprawić, by karmiło ono ziemię swym dobroczynnym ciepłem. Dzięki jej czarom wszystko wokół zieleniło się i kwitło, a życie w najprzeróżniejszych formach wzrastało bujnie i wydawało na świat potomstwo.

1. Zgubiłem podmiot. Pod względem gramatycznym nie jest pewne, czy w drugim zdaniu podmiotem jest Primavera czy ziemia. Czy trzeba koniecznie coś z tym zrobić, czy też to, o kim mowa, wynika dostatecznie jasno z kontekstu?
2. Czym można zastąpić frazę "wydawało na świat potomstwo", żeby obyć się bez wyrazu "świat", nie używając jednocześnie czasownika zwrotnego (mnożyć się, rozmnażać się - odpada).

Do drugiego kilka pomysłów:

... i cieszyło się potomstwem. (jest się)
... i mnożyło.
... i płodziło potomstwo.
... i powoływało do życia potomstwo. (życie się powtarza wtedy)

"Mnożyło" chyba nie może być bez "się".

... zostawało pomnożone.

Nie wiem, czy musi być "się". Może ktoś jeszcze się wypowie.

Słownik:
https://sjp.pl/mno%C5%BCy%C5%82o

BollyBoss pisze: Mam dwa zdania, a w nim aż dwa problemy.

Primavera kochała złote słońce i jak nikt umiała sprawić, by karmiło ono ziemię swym dobroczynnym ciepłem. Dzięki jej czarom wszystko wokół zieleniło się i kwitło, a życie w najprzeróżniejszych formach wzrastało bujnie i wydawało na świat potomstwo.

1. Zgubiłem podmiot. Pod względem gramatycznym nie jest pewne, czy w drugim zdaniu podmiotem jest Primavera czy ziemia. Czy trzeba koniecznie coś z tym zrobić, czy też to, o kim mowa, wynika dostatecznie jasno z kontekstu?
2. Czym można zastąpić frazę "wydawało na świat potomstwo", żeby obyć się bez wyrazu "świat", nie używając jednocześnie czasownika zwrotnego (mnożyć się, rozmnażać się - odpada).

W drugim zdaniu nie zgubiłeś żadnego podmiotu. Masz tam podmiot jak wół: WSZYSTKO (co robiło?) zieleniło się i kwitło (orzeczenie). A ponieważ zadnie jest współrzędnie złożone, to masz równocześnie drugi podmiot: ŻYCIE (co robiło?) wzrastało i wydawało (orzeczenie).
Natomiast w zdaniu pierwszym ZIEMIA jest DOPEŁNIENIEM w zdaniu podrzędnie złożonym, gdzie podmiotem jest ONO (czyli słońce). ONO (co robiło?) karmiło (orzeczenie) ziemię (kogo? ---> dopełnienie).
Nie wiem po co Ci ta wiedza, ale: o ile nie masz pojęcia o rozbiorze logicznym zdań (na części zdania), o tyle konstruujesz je prawidłowo. Może więc nie wdawaj się w analizy, tylko pisz, nawet bez świadomości, co jest podmiotem.

No cóż, wiedza szkolna o rozbiorze logicznym po latach zdążyła wywietrzeć mi z głowy, choć pewnie potrafiłbym jeszcze wskazać w zdaniu podmiot i orzeczenie. Może po prostu źle nazwałem problem - chodzi mi o sytuację, w której nie do końca wiadomo, do czego/kogo odnosi się zaimek. W pierwszym zdaniu występują dwa rzeczowniki w żeńskim rodzaju gramatycznym (Primavera, ziemię), a na początku kolejnego zaimek jej (Dzięki jej czarom). Wydaje mi się oczywiste, że wspomniany zaimek odnosi się do bohaterki o imieniu Primavera, bo "czary ziemi" nie miałyby większego sensu, ale mam wrażenie, że całość brzmi trochę niezręcznie.

A, o to Ci chodziło Nie musisz obawiać się błędnego zrozumienia, gdyż ziemia nie jest podmiotem w pierwszym zdaniu. Wtedy rzeczywiście takie niebezpieczeństwo istnieje. Nie jest też ostatnim elementem struktury zdania. Gdybyś tam miał: ...by karmiło ono ziemię swą dobroczynną ciepłotą. Dzięki jej czarom... wtedy oznaczałoby to, że ciepłota czarowała. (Pomijam fakt, że "ciepłota słońca" paskudnie brzmi, żaden lepszy rzeczownik rodzaju żeńskiego nie przyszedł w tej chwili mi do głowy). Albo musiałbyś użyć zupełnie innego szyku: by swym dobroczynnym ciepłem karmiło ono ziemię. Dzięki jej czarom... Jest różnica, prawda?
Zaimek jej w Twoim drugim zdaniu odnosi się jednak do Primavery i nie widzę tutaj ani błędu, ani niezręczności.

Uf. Dziękuję!

Pytanie mam. Dość dziwne... i czysto teoretyczne.
Czy da się udusić człeka struną? Czy powoduje to poderźnięcie gardła?
Z góry dziękuję!

Da. Zależy jaka to struna. Tnąca, wykonana z metalu, pozwala przeciąć tętnice szyjne. Z nieostrej żyłki, lub liny/ rzemienia - udusić.

Navajero, merci. I tu się rodzi kolejne pytanie o materiał, z jakiego najczęściej wykonywano struny. Ale postaram się pogooglać w temacie, zanim się zwrócę do pogotowia.