Latest post of the previous page:

Dyskutowałbym, czy to dobry tekst, ale mi się nie chce aby jednak nie byo, że tylko jestem na nie, jedna z początkowych mądrości (przeczytałem całość):

"Więc to jest pierwsza rzecz, którą musisz wiedzieć o wewnętrznym krytyku: nie jest częścią procesu twórczego. Wpierdala się, bo myśli, że ma do tego prawo. Ale nie pomoże Ci ruszyć z miejsca. Nie pomoże Ci ułożyć myśli w pożyteczną formę. Jedyne, w czym pomoże, to w szukaniu wymówek, aby pozostać biernym."

Taaa.
Imię jest legion tych, co się silą na uczenie innych pisania, chociaż sami, no cóż...

Romek Pawlak pisze:Imię jest legion tych, co się silą na uczenie innych pisania, chociaż sami, no cóż...

No bo często jest tak, że pisarze piszą, a grafomani uczą innych pisać

Ach, autor podpisał się jako grafoman. Jak na debiutującego z nową książką, to trochę strzelił sobie w kolano, sam się tak nazywając.

Romek Pawlak, napisałam, że to bardzo ciekawy i dający do myślenia tekst, nie pisałam, że bardzo dobry i wyrocznia
myślę, że warto słuchać podpowiedzi z wielu stron!

Added in 1 minute 2 seconds:

Navajero pisze: No bo często jest tak, że pisarze piszą, a grafomani uczą innych pisać

albo odwrotnie

Rzecz w tym, że ja całkowicie neguję wartość podpowiedzi, że jakiś durnie spersonifikowany Wewnętrzny Krytyk jest złem, które należy pokonać, a przynajmniej nieco oszukać. Mam radykalnie odmienne zdanie: do poprawy warsztatu przynależna jest umiejętność uczciwej oceny własnej pracy, słabości, mocnych punktów, etc. Nikt nie musi tego wiedzieć, ale JA muszę być wobec SIEBIE uczciwy - takie mam credo. I głupawe rady, że wszystko można, sky is the limit, jeśli tylko pogramy z WK, wydają mi się właśnie pchaniem w grafomanię, a nie rozwojem warsztatu, a co za tym idzie, zwiększaniem szans na druk.
Autor opublikował powieść w Ridero. To ja jednak dziękuję za takie rady

Romek Pawlak pisze:Autor opublikował powieść w Ridero. To ja jednak dziękuję za takie rady

Naprawdę nie zauważyłeś tam niczego interesującego? Zmuszajacego do zadumy?

Zauważyłem: nie brać wzoru z autora

Ja zupełnie inaczej zrozumiałam ten tekst!
Uznałam go za zachętę do pisania autentycznego, tak jak Ty napisałeś swojego "Miłka", w przeciwieństwie do pisania na podstawie badania rynku, targetu, słupków czytalności, statystyki najbardziej chodliwych tematów itp., w prostym celu zwiększenia szansy na druk. Nie znalazłam tu ani jednego słowa zachęty do bylejakości; autor zakłada, że piszący ma już kulturę literacką i cały ten entourage.
Nie wiem, co to jest Ridero, zaraz sprawdzę.

Nie, proszę, nie wywołuj "Miłka", bo to, że był szczery i nieskalkulowany pod rynek NIE MA NIC WSPÓLNEGO z moim wewnętrznym krytykiem. A właściwie... może jednak ma. Drugą część wyrzuciłem do kosza, a z pierwszej jeszcze na etapie redakcji przed wysłaniem wydawnictwu wyleciało gdzieś 20% tekstu. I mogę śmiało powiedzieć, że WK miał rację, czego dowodzą wciąż losy Miłka

Added in 8 minutes 23 seconds:
Kończąc temat: to, czy ktoś się nastawia na rynek i próbuje pisać klony zamiast swoich autentycznych tekstów, nie jest sprawą wewnętrznego krytyka, a przynajmniej nie jest to w tym przypadku kwestia dominująca. Moim zdaniem WK odpowiada raczej za ocenę jakości produktu

Romek Pawlak, myślę, że zmiany, które wprowadziłeś w tekście "Miłka", podyktował Twój Wewnętrzny Redaktor, który zamieszkał już w Tobie po tylu latach pisania:-))
Wewnętrzny Krytyk to coś znacznie gorszego (tak przynajmniej zrozumiałam autora tekstu), to jakby Zaawansowana Autocenzura blokująca spontaniczne pisanie. Czyli WK mógłby Ci powiedziec np. coś takiego: "W obecnych czasach książki dla dzieci piszą głównie kobiety, jesli napiszesz teraz książkę dla dzieci, staniesz się w oczach czytelników jakby zniewieściały, albo nawet pedofilski. Nie pisz Broń Boże o Miłku bo sie ośmieszysz!!! Trzymaj się fantastyki!!!".

Podobne rady (ale nie nazywając tego Wewnętrznym Krytykiem) daje S. King. Więc to nic nowego. Efekty są jakie są (mały odsetek jego książek uznaje za udany).

Czy kiedy piszę narracją 1. osobową i wspominam o dziadku czy rodzicach narratora, osobach dlań ważnych, to czy mogę wówczas Dziadek, Ojciec, pisać z dużej?

Jeśli wspominasz, to raczej nie. Można tak pisać, jeśli te określenia funkcjonowałyby jak imiona własne, ale to raczej w tekstach o charaterze alegorii, przypowieści, baśni, itp. W zwykłej narracji taki zabieg wypada dosyć sztucznie.

Chyba masz rację z tą sztucznością, jakoś mi to nie pasuje w tekście. Wiesz, wzięło się to stąd że sam piszę jakiś rodzaj pamiętnika i często zapisuję bliskie mi osoby z dużej, więc chciałem , by podobnie robił mój narrator.
Dzięki

Kreator pisze: Czy kiedy piszę narracją 1. osobową i wspominam o dziadku czy rodzicach narratora, osobach dlań ważnych, to czy mogę wówczas Dziadek, Ojciec, pisać z dużej?

Dla mnie to nieco mylące by było, więc ogólnie odradzam.

Kreator pisze: Czy kiedy piszę narracją 1. osobową i wspominam o dziadku czy rodzicach narratora, osobach dlań ważnych, to czy mogę wówczas Dziadek, Ojciec, pisać z dużej?

ja piszę tak w postach i korespondencji bo mi tak pasuje.
podobnie nazwiska zdrajców i kanalii oraz słowo "niemiec" piszę małą literą
- ale w tekście literackim nie jest to przyjęte.

zmiana norm wymagałaby albo regulacji odgórnych albo solidarnej postawy wieeelu literatów i redaktorów z różnych środowisk.